Writings on the wall » C.H ✔️

022: Paranoid

Ashley

Ik zat al dagen op mijn eigen kamer. Luke mocht niet komen, Harry mocht niet komen. Ik kreeg meer aanvallen dan normaal. Ik had dag in, dag uit hoofdpijn. Ik voelde me alleen. Ik sloot mijn ogen, en greep met mijn handen naar mijn haren.

De deur ging zomaar open. Ik keek op, maar toen ik het persoon zag, brak ik. Ik liet al mijn tranen vallen. Ik trok aan mijn haren uit mijn hoofd. Dit deed ik al dagen, ik hoorde voetstappen. Het geluid ging al trillingen door de lucht, ze kwamen aan bij mijn oren. Ik wou gillen, maar ik was te druk bezig met huilen. "Ash," hoorde ik zijn stem zeggen. Ik sloot mijn ogen. Ik verstrakte mijn grip in mijn haren. Naast mijn bed deukte het een beetje in. "Ash, stop ermee. Geef me alsjeblieft een knuffel," zei zijn stem.

"Je wil niet knuffelen met een moordenaar," zei ik. Ik keek op, langzaam pakte Calum zijn handen de mijne uit mijn haren. Hij wreef mijn haren goed, ik had ondertussen kale plekken gekregen. Zoveel haren had ik uit mijn hoofd getrokken.

"Kom bij me, Ash," fluisterde Calum, terwijl hij mijn lichaam tegen hem aandrukte. Hij drukte mij dicht tegen mij aan. Hij liet me op zijn schoot zitten. "Ashley, het is goed. Je kan niks aan doen dat je zo ben. Ik miste je enorm, en ik kan niet boos op jou blijven, je was op dat moment jezelf niet. Ik vergeef je ervoor. Ik geef om je, Ashley," vertelde Calum me zacht in mijn oor.

"Ik kan mezelf niet vergeven," zei ik, ik sloot mijn ogen. "Nooit,"

"Wil je dat alsjeblieft voor mij doen? Het is niet nodig om je schuldig te voelen," ik snikte. "Shh, blijf dicht mij me," ik verstrakte mijn grip, voorzichtig liet Calum ons op het bed vallen. "Je bent veilig, het is echt oke," fluisterde Calum in mijn oor. Ik liet mezelf om Calum zijn lichaam krullen. "Oeh, je bent lekker warm!" Giechelde Calum.

"Jij ook," zei ik zacht. Ik legde mijn hoofd zachtjes in zijn nek. Het voelde toch zo fijn om in zijn armen te liggen. Hoe heb ik ooit hem durven bedreigen met een pistool? Ik ontspande weer even. Ik voelde me al bijna in slaap vallen. Maar het werd gestopt. Vanuit de gezamenlijke ruimte hoorde je geschreeuw. Er was dus blijkbaar een ruzie gaande.

Wij waren eerder druk met elkaar. Ik kon mijn ogen niet van zijn gezicht houden. Ik glimlachte onbewust, hij was zo lief, zo mooi. Ik schrok op toen een klein kusje op mijn wang voelde. "Ik wil je zo graag bij me hebben. Je elke dag willen zien en vertellen dat je mooi bent. Jou in mijn armen sluiten maar dat gaat nog niet," ik pruilde bij de woorden van Calum.

"Ik werk zo hard voor de ontsnapping hieraan. Geloof me Calum, ik wil je echt elke dag zien en met je knuffelen," zei ik met een glimlach. Het was voor een korte tijd stil. Ik bekeek hem diep in zijn cacao bruine ogen.

"Kus me," fluisterde Calum zachtjes. Ik drukte mijn lippen zachtjes op die van Calum. Onze lippen speelde een dans. Ik klom zachtjes op de heupen van Calum. De kus onderbrak niet. Calum zijn hand lag zachtjes op mijn heup, die hij met zijn handen streelde. Ik moest glimlachen, mijn hart sloeg een slag sneller. Zachtjes trokken we terug. "Kunnen we alles wat er is gebeurd de afgelopen week vergeten en opnieuw beginnen?" vroeg ik.

"Tuurlijk, ik was het alweer vergeten," grinnikte Calum, ik grinnikte ook even. Ik legde mijn lippen weer even op de zijne.

Eh? Is er iemand die me kan motiveren voor leren? 😂