Writings on the wall » C.H ✔️

045: The Show Pt. II

Calum

Er kwam iemand anders op het podium. Mijn hart begon sneller te kloppen. "Guys, hebben jullie haar gezien?" Vroeg Ashton. Ik schudde mijn hoofd.

"Ze had gezegd dat ze een voorgevoel had," mompelde ik. De muziek begon weer, ik voelde een druk op mijn keel uitoefenen. Het voelde benauwd hier worden. Ik moest hier weg, dit kon toch niet goed zijn?! Ik stond op, en liep weg. Ik hoorde mensen mopperen hoe ik voor hun weg liep. Ik kreeg moeite met ademen, het lukte me even niet meer. Ik liep naar buiten. Ze kon niet in de kleedkamer zijn geweest, anders hadden ze haar daar wel gezien.

Of was die theorie niet logisch? Mijn hersenen konden niet meer rustig na denken. Ik voelde me draaierig worden. Ik liep om het enorme gebouw. Naar mate ik meer bij de achterkant was gekomen, hoe hardere kreten in hoorde. Vrouwelijke kreten. Ik versnelde mijn pad, ik keek toe.

Ik keek toe hoe een meisje mee werd gesleurd naar een zwart busje. Een man had een masker op, het gezicht was volledig bedekt. Ik beet op mijn kaken. De donker blonde haren wapperde nog vrij door de wind, maar erg wild. Ik zag hoe ruw ze werd meegenomen. Was het Ashley?

Het vrouwelijke lichaam draaide zich met enorm veel moeite om. Het gezicht, zo veel pijn, zoveel bloed, zoveel herkenbare punten. Dit was Ashley. Ik slikte mijn tranen weg. "Help!" Schreeuwde haar stem. Je hoorde haar stem kraken, het deed zeer. Ik voelde de tranen opkomen. Ik wilde er achteraan rennen, maar ze werd in het zwarte busje geduwd. Ashley..

Met piepende banden reed de bus weg. Ik deed niets, ik zou mezelf nooit kunnen vergeven. Ik sloot mijn ogen, en liet mezelf vallen. Ik voelde zoveel verdriet, zoveel pijn door mijn aderen. Ik voelde tegelijk zoveel spijt.

Ze had gelijk, ze was niet veilig als ze in de buiten licht zou komen.

"Als ik hier weer weg mag, dan ben ik niet meer veilig. Maar niemand weet dat," vertelde ze zacht. "Ik wil zo hard gillen," ik wikkelde mijn armen om haar heen.

"Doe maar," zei ik. Ze schudde haar hoofd. Ik beet op mijn kaken. Mijn handen wreven langzaam over haar rug. We voelden de spanning alleen maar oplopen. "Gaat het een beetje?" Vroeg ik, terwijl ze haar hoofd schudde.

Zelf schudde ik mijn hoofd, ik heb haar gezien. Ze werd ontvoerd, en ik deed niets. Haar vriendje zelf deed niets toen hij zag dat zijn vriendin weg weg gesleurd. Langzaam stond ik op, mijn hoofd werd draaierig, en ik slikte langzaam. Hoe kon dit gebeurden?

Ik keek hoe het bloed op de grond was gevallen. Werd ik gek? De rode waas die over de stenen was geveegd jaagde me pure angst aan. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Waarom deed ik niets? Waarom ben ik zo'n slecht vriendje?

Mijn tranen begonnen te lopen, alles deed me zeer. Mijn hart, mijn lichaam, mijn ziel. Ik voelde meerdere mensen om me heen plaats nemen. Ik keek hem. "W wat is er gebeurd?" Hoorde ik een stem zeggen.

"Dat bloed, het is van Ashley. Ze is ontvoert," en met die woorden viel er een druppel van mijn neus, en kwam terecht op het bloed. "Ze is weg," schreeuwde ik en brak.