Writings on the wall » C.H ✔️

028: Panic

Ashley

Toen de film was af gelopen gingen we het grote gebouw uit. Ik vlocht mijn hand in die van Calum, en liepen de buitenlucht weer in. Het was koel buiten, en erg donker. De lantaarnpalen verlichtte de straten. Toen je uitademde zag een witte damp voorbij komen. Het was een stukje omlopen want de straat was afgezet.

Ashton opende de grote stalen deur, en hield hem voor iedereen open. We liepen naar binnen, en moesten nu een trap omlaag. Snel liepen we naar beneden. De glazen deur opende ik en we kwamen aan op het parkeer terrein. "Fuck, de auto staat aan de andere kant," zuchtte Ashton. Allemaal zuchtte we diep. Mijn ogen werden al wat zwaarder, maar dat negeerde ik geheel.

We liepen langs al de auto's. In een greep werd ik naar achter getrokken. Mijn hart kreeg een shot adrenaline. Ik verstijfde volledig, en viel naar achter. Een harde klap dreunde door mijn lichaam. Ik bleef op mijn kont op de koude vloer liggen. Iedereen keek op, terwijl er maar een iemand lachte. Mijn spieren spande zich aan. Mijn hart bleef harder kloppen in mijn borstkas. "Ash, sta op," zei Calum met een lachende ondertoon. Hij pakte me op. En we liepen verder.

Ik probeerde mijn hart rustiger te krijgen, maar ik kon het niet. We kwamen aan bij de auto. Al heel snel stappen we in. Ik zat tussen Michael en Calum in. Nog blijft mijn hart in mijn keel kloppen. De auto begint te rijden. Mijn ademhaling begint langzamer te worden. Ik begin meer onregelmatiger te ademen.

De beelden van alles, de ontvoering, de slagen, de waterdruppels kwamen terug. Ik sluit mijn ogen, en begin onbewust te hyperventileren. "Ashley," hoorde ik ergens diep in de verte iemand zeggen. Ik kreeg het benauwd, en op mijn nek voelde ik een dichtgeknepen gevoel. "Wat moeten we doen?!" Hoorde ik weer een stem.

"Niks, ze weet wat ze moet doen," zei een andere stem.

"Moet ik doorrijden? Stoppen?" Vele stemmen bleven door de auto razen. Ik ademde langzaam in en hield hem voor even in. Ik leun wat naar voren, en doe alles nogmaals opnieuw. Ik voel een hand over mijn rug, het streelt mijn huid. Ik begin te trillen, terwijl mijn hart eindelijk langzamer begint te kloppen. De angst betrok me. Ik kom weer overeind.

"H het s spijt me," hoorde ik een stem zeggen. Mijn ogen vulde zich met tranen. Ik keek op, het was Michael. Mijn agressie werd groter, maar van binnen kalmeerde ik. Ik sloot voor even mijn ogen, en mijn tranen biggelden naar beneden. Ik voelde dat een ander lichaam mij in zijn armen nam. Het lichaam kuste zacht mijn oren.

"Het komt goed, je kan er niks aan doen," fluisterde de stem in mijn oor. Ik viel in tranen uit. De auto stopte met rijden. We stapte uit. "Guys, Ashley en ik gaan naar bed," zei dezelfde stem van net. We liepen een warmere ruimte binnen. Calum tilde mij op, en liep met mij in zijn armen naar boven. Mijn ogen deden zeer.

"Cal, ik kan zelf lopen," fluisterde ik. Hij luisterde niet, en liep zijn slaapkamer, nog met mij in zijn armen, naar binnen. Ik moest lachen, maar de lach was niet omdat ik het grappig van. Het was om te pijn te verbergen.

Het is nu 1:25 ('s nachts) en ik moet om 6:00 opstaan. Dus heb maar 4,5 uur slaap, vandaar deze update!!

Wanneer zal ik een niet verhaal publiceren? Het heet sHe. Het is niet echt een spanning verhaal maar ik vond het zelf gewoon leuk om te schrijven :)