Writings on the wall » C.H ✔️

001: Session

Ashley

Mijn polsen waren vastgebonden aan de stoel. Mijn ogen geblindeerd. Ik hoorde mijn eigen hart kloppen, ik slikte een keer. Een waterdruppel valt op de grond, tik. Een minuut voorbij. Diep in gedachtes was ik opzoek naar een uitweg. Ik spande mijn spieren aan. "Help!" Riep ik, ik beet op mijn kaken. "Help!" Riep ik. Een stevige hand pakte mijn kaken vast.

"Niemand hoort je!" Riep een mannelijke stem. Ik begon te gillen, mijn ademhaling versnelde. Weer een waterdruppel viel op de grond, tik. Een harde klap in mijn gezicht. Ik begon te gillen, ik werd gek! "Je stopt nu met gillen, bitch!" Nog een klap.

"Breng haar in het bed, vandaag krijgt ze geen eten!" Zei een andere mannelijke stem. De stem gaf een echo, hij was laag en zwaar. Ik voelde de kettingen van mijn polsen gaan. Ik werd in net bed gelegd. Weer een waterdruppel, tik. Met een duw werd ik op het bed gegooid. Opnieuw werd ik vast gezet op het bed, mijn polsen lagen naast mijn zij. Ik slikte even. Toen werd ik met rust gelaten, mijn buik knorde. Nogmaals een waterdruppel op de grond, tik.

"Ashley, blijf je bij de realiteit?" Vroeg een stem. Ik keek angstig op, mijn ademhaling werd sneller. De vrouw glimlachte vriendelijk. "We gaan verder met de kleurplaat," glimlachte hij. Ik keek naar de kleurplaat. In een beweging stond ik op. Ik begon te gillen, alle andere cliënten keken geschrokken op.

"Stop dit getik!" Gilde ik. Ik legde mijn handen op mijn oren, en begon te gillen. Ik hoorde wat mensen in tranen vallen. "Ik word gek!" Gilde ik weer. Ik werd paranoia, gek, gestoord.

Plots viel ik neer op de grond. Ik had mijn ogen gesloten. Maar na 2 minuten kon ik mijn ogen weer openen. Ik keek op. "Ashley, ik heb je net een injectie gegeven, je kreeg weer een van je aanvallen. Ik wil dat je rustig gaat zitten, en je even op adem gaat komen," zei de begeleider. Ik stond op, de vaste woorden werden weer gesproken. Altijd werd dit gezegd, ik knikte. Ik ging op de stoel zitten, en deed mijn ademoefening weer.

Adem in, adem uit. Ik zuchtte nogmaals. Ik pakte een roze potlood met een scherp puntje, daar kan ik wel goed mee inkleuren. Ik wou mijn potlood bijna op het blad zetten, maar ik hoorde een stem. "M mag ik die potlood?" Vroeg een stem, ik keek op. Een jongen, krullende blonde haren. Groenbruine ogen. Hij keek me vragend aan. Ik gaf hem aan hem. "Dankjewel," glimlachte hij.

Ik keek even toe, en zag dat hij begon te krassen op zijn armen met de scherpe punt. "Dit moet je ook doen, Ashley," zei een stem in mijn hoofd.

"Nee," mompelde ik.

"Je moet op het papier tekenen, niet op je armen," zei ik zacht. Zijn armen waren ondertussen rood van de krassen. Zijn begeleider kwam aangerend.

"Ashton, niet doen!" Riep de jongen. Ik slikte. De jongen, Ashton keek op. Zijn armen waren verdikt op de plekken van de krassen. Ik zag grote witte strepen over zijn hele armen, littekens. "Ashton, wie heeft je deze potloden gegeven?" Ashton wees naar mij, terwijl zijn ogen rood werden. Ik slikte even. "Ashley, wil je dat niet meer doen. Ashton is hier voor het afkicken. We hebben hem verboden scherpe voorwerpen te krijgen," maakte de begeleider van Ashton duidelijk. Ik knikte even. Ik stond op, en liep naar mijn eigen kamer.

Ik ben trots op dit boek, oke :)
NoCopyrights 2015 © SmilingAsh_
Graag niet kopiëren, zonder toestemming!