Writings on the wall » C.H ✔️

020: Don't you go

Ashley

Dezelfde stoel, dezelfde mensen, dezelfde ruimte. Ik slikte even, ik had de koptelefoon weer op mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen. Elk geluidje kwam weer mijn oren in. Het deed me niks, ik was te diep in mijn gedachtes.

Wat heb ik in mijn hoofd gehaald? Hoe heb ik dit ooit in mijn hoofd kunnen halen? De teksten vervaagde langzaam maar zeker. De stem hield zich stil, maar was er zeker nog.

Hoe moet Calum zich voelen? Ik wou mijn excuses aanbieden. Maar kon dat? Kan je iemand vergeven die je bedreigd heb met een geladen pistool?

Ik ben waarschijnlijk de stem kwijt, maar ik ben waarschijnlijk ook Calum kwijt. Ik sloot weer mijn ogen, ik wilde Calum niet kwijt. Nooit, en toch is het gebeurd. "Ashley?" Hoorde ik vaag. Ik keek op, er werd geseind dat ik de koptelefoon af mocht doen. Ik deed de koptelefoon af, en wachtte op een stem. "Volgens mij gaat het vandaag niet helemaal werken," voorspelde Liam. Ik haalde mijn schouders op. "Denk je dat het morgen gaat lukken?" Vroeg hij. Weer haalde ik mijn schouders op.

"Ik denk dat het beter is als we Ashley voor een klein tijdje deze gebeurtenis moeten laten verwerken," stelde Luke voor. Ik keek op. "Ik denk dat ze er erg mee zit," iedereen knikte hevig.

"Breng jij haar naar haar kamer?" Vroeg Harry aan Luke. Hij knikte. "Ik moet namelijk nu weg, ik ga de vlucht boeken," ging Harry vrolijk verder. Iedereen knikte, en stonden op inclusief ik. Ik liep met Luke mee, terwijl Niall bij de deur stond.

"He he, daar ben je," zei Niall tegen me. Ik keek op, en keek hem vragend aan. "Ik moet je wat zeggen,"

"Waarom mij?" Vroeg ik. "J je bent toch niet mijn begeleider?"

"Dat weet ik, maar Ashton durft zelf niet helemaal te zeggen, dus doe ik het voor hem," begon Niall. Ik keek op. "Ashton gaat deze week weer terug naar zijn huis, hij is klaar hier." Het verdriet kwam bij mij terecht. Ashton en ik hadden in een bepaalde tijd zo'n vreemde band gemaakt met elkaar. We konden goed met elkaar opschieten, en ik had tevens door Ashton Calum ontmoet.

"Kan ik afscheid van hem nemen?" Vroeg ik voorzichtig. Niall knikte. Ik zuchtte. Voor even ging het wèèr fout in mijn hoofd. "Thanks," zei ik nadat weg wou lopen. Niall hield me tegen.

"Ashton komt vast nog wel eens terug," ik keek Niall niet begrijpend aan. "Op bezoek," lachte hij. Iedereen van ons begon te lachen, ik ook. Ik knikte weer. Ik liep mijn kamer weer binnen. Ik schopte even tegen mijn stoel aan, en gilde even. De deur ging open, ik viel in tranen uit.

"Shh, Ashley," zei een stem. Ik sloot mijn ogen. De armen gingen om mijn lichaam heen, ik nestelde me tegen het lichaam.

"Ik wil Ashton niet kwijt," zei ik zacht.

"Ik jou ook nog niet, maar ik beloof dat ik terug kom, om even op bezoek te gaan," zei een stem. Ik keek op, het was Ashton. Ik zuchtte. Langzaam verstrakte ik mijn grip om zijn lichaam. Ik voelde hoe Ashton met zijn hand over mijn haar streelde.

Mag ik even zeggen dat ik echt klaar ben met sommige mensen? (Niemand van mijn lezers maar 1 heeft wel wp maar dat doet er ni toe wie dat is)  voel je dus niet aangesproken.