Writings on the wall » C.H ✔️

030: Dance

Calum

Ik greep Ashley haar hand. Ze hield mijn hand losjes vast. Ik wreef langzaam met mijn duim over haar hand. We liepen de oude dansschool van Ashley binnen. "H hoe?" Hoorde ik haar mompelen. Ik glimlachte. Luke en ik hebben alles tot de bodem uitgezocht. Haar trainers gebeld, ze zouden vandaag haar beoordelen of ze terug mocht. Ik wilde dat Ashley iets had om voor te leven.

"Laten we naar binnen gaan, we zijn al aan de late kant," zei ik. Ze keek op. We liepen naar binnen, en konden meteen in de danszaal. Ik mocht op de achtergrond mee kijken. Ashley kwam bij me staan. "Wat als het niet meer lukt?" Vroeg ze. Ik keek haar aan, en legde mijn handen op haar wangen.

"Het komt goed," zei ik. Ik trok mijn vest uit, en wikkelde de mouwen om de middel van Ashley. "Ik weet dat je dat altijd deed met dansen," knipoogde ik. Ze glimlachte. Ik drukte mijn lippen even op de hare. We hoorde gekuch. Snel verlieten onze lippen elkaar.

"Ashley!" Riep de man. Ze glimlachte. Snel drukte ze nog eens kus op mijn lippen. En liep toen naar de man, haar trainer, toe. "Wat heb ik je lang niet gezien," hoorde ik. Ik ging op de tribune zitten.

In een rap tempo ging de muziek aan voor Ashley. Met een glimlach bekeek ik hoe goed ze was. Haar heupen swingde op de maat, en ze maakte sierlijke bewegingen. "Oke! stop maar!" Riep haar trainer, Brian. Ze stopte met dansen. Ik vroeg het me even af, waarom? Ze deed het toch goed? "Ashley, je bent alweer aangenomen. Die 2 jaar dat je weg ben geweest, en niks is er veranderd. Welkom terug," mijn mond viel open, het is haar gelukt! Ik ben zo trots op haar! Ashley kreeg enkel een glimlach, en knikte.

Ze leek absoluut niet blij of trots op zichzelf. Ze kon eigenlijk meteen gaan. Ze liep naar me toe. Ze gaf me mijn vest weer, glimlachte en we liepen terug. "Is er iets?" Vroeg ik bezorgd.

We stapte de auto in, ze keek me aan. En begon enthousiast te gillen. "Ik ben weer terug!" Riep ze. Ze klapte vrolijk in haar handen. Ik keek haar niet begrijpend aan. "Cal, bij Brain moet je echt niet gaan gillen. Dan vind hij je gelijk niet meer goed," knipoogde Ashley. "Daarom dat ik geen emotie toonde," glimlachte ze. Ik maakte een ooh- geluidje. Ze wikkelde haar armen om me heen. "Hij is nogal eng," zei haar stem. Ik drukte een kus op haar wang, en was trots op haar.

Ik reed weer terug naar huis, diep met mijn gedachtes bij Ashley. Ik werd aangestoken door haar vreugde. "Wat gaan we zo doen?" vroeg Ashley. Ik keek op, ik haalde mijn schouders op.

"Eigenlijk heb ik wel zin om vanavond wat leuks met zijn tweeën te doen," glimlachte ik. Ook Ashley toverde een glimlach rond haar lippen, ik greep Ashley haar hand, en gaf er zacht een kneepje in.

"Weetje dat jou idee nog best wel een perfect idee is," zei Ashley. Ik glimlachte.

Dus ik moet donderdag mijn scooterexamen opnieuw doen, en ik ben zo enorm bang voor het verkeer en naar mate mijn ongeluk verder kwam word ik banger. Als ik dus aan dat examen denk word ik banger... I don't know what to do.
Ik heb er nu wel iets van dat kalmerende middel, dus ik hoop dat dat werkt..
Hoe is het.. Love you