Writings on the wall » C.H ✔️

019: "Shoot me!"

* Er kunnen schokkende testen in voorkomen. *

Ashley

Heel snel kwam ik weer bij. Ik lag op de grond. Het pistool lag een paar meter verder. "Nee! Calum! Ga naar Ashton zijn kamer! Nu!" Riep een stem. Het was de stem van Luke. Mijn hart bonkte als een malle. Ik zag Calum weg rennen. Iedereen werd de kamer uit gestuurd. Ik probeerde het pistool te pakken. Maar hij werd voor mij weg gegrepen. Ik begon te gillen, ik kon niet meer bewegen.

Geen beweging was meer mogelijk voor me. De herhalende druppel viel weer zoals hij dat om de minuut deed. Ik sloot mijn ogen. Ik probeerde mezelf te bewegen. Het touw sneed mijn polsen open. Ik begon te gillen.

"Ashley, hoe kom je hieraan?!" Vroeg Harry die erbij kwam zitten. Hij had het pistool in zijn hand, ik slikte.

"Schiet me neer," zei ik. "Ik wil het leven niet meer, ik wil hier weg," zei ik. Ik spande mijn spieren aan. "Harry je heb geen last meer van me, en Luke ook niet meer. Recht door mijn hoofd, haal die trekker over,"

"Luke, geef haar het kalmeringsmiddel," zei Harry. Ik viel in tranen uit. Alles deed me letterlijk zeer. Ik slikte, en voelde al snel de naald in mijn huid gaan. Het vloeistof spoot in mijn aderen. "We spreken je zometeen, Ashley," hoorde ik nog, voordat ik weer wegviel.

+

+

+

Verschrikkelijke hoofdpijn, buikpijn en moeheid was de toestand waar ik in verkeerde. Ik lag op mijn zij, ik opende mijn ogen. Weer kon ik mijn lichaam niet bewegen. Luke zat op de kleine sofa. Hij was bezig met zijn telefoon. Zijn mond krulde wat op, waarom zat hij hier? Ik voelde me koud.

"Luke, waarom?" Vroeg ik. Luke schrok op, hij legde zijn telefoon weg. Hij keek me aan. "Waarom zijn jullie het zelfde als die ontvoerders, waarom? Waarom zetten jullie me vast? Ik kan niet bewegen," ik voelde de wanhoop me lichaam stromen.

"We hebben je een hogere dosis gegeven, en dat 2x, je zal dit nog even houden," vertelde Luke. Hij pakte een stoel, en ging naast het bed zitten. Hij vouwde zijn handen in elkaar. "Je bent ontvoerd?" Vroeg hij. Ik knikte, en ook hij knikte ook. "Was dat de reden dat je Calum bedreigd heb met een pistool?" Ik schudde mijn hoofd langzaam. "Waarom dan?"

"Er staan teksten op mijn muur, ik moest hem vermoorden," zei ik.

"Wat voor teksten, Ashley?" vroeg Luke. Ik sloot mijn ogen, en slikte een keer.

"Hij haat me, maar ook dat hij me goed zal behandelen. Ik moest hem vermoorden, maar ook dat ik van met moest houden. Op een dag zal hij hetzelfde doen als de ontvoerders, maar er stond ook dat ik hem leuk vind. Nog zoveel meer, ik werd er gek van. Iemand zei dat ik het moest doen," vertelde ik. Luke luisterde naar elk woord. "Het klinkt zo dom," er ontsnapte een traan uit mijn ooghoek.

"Nee hoor, hoe kom je aan het pistool?" vroeg Luke. Ik zuchtte. "Was het die 2 mensen die vaker langs kwamen?" vroeg Luke.

"De jongen," zei ik. Ik voelde me schuldig, ernstig schuldig. Ik sloot mijn ogen. Druk op mijn keel oefende zich uit. Ik zuchtte diep.

"Het is heel goed van je dat dit verteld," zei Luke. "Want dit is namelijk een van de sessie van je therapie," ik opende mijn ogen.

"Waarom?"

"Omdat het goed is dat je verteld waarom zulke dingen bij je gebeurd. Nu weten wij van de teksten, daarmee kunnen je helpen." vertelde Luke me.

"E en met Calum?" vroeg ik.

"Hij is geschrokken, en nu thuis. Ik zal zometeen als ik thuis kom met hem erover hebben," vertelde Luke. Ik knikt. "Voor verduidelijking, ik woon met Ashton, Michael en Calum in een huis." ik knikte.

Voor alle duidelijkheid. Ik weet niks van kalmeringsmiddellen ofzo. En ik weet niet of zoiets bestaat dusja