Writings on the wall » C.H ✔️

032: Training

Ashley

"Calum," zei ik zachtjes in zijn oor. Zijn hand streelde mijn heup, en opende zijn oog. "Ik moet gaan, ik ben rond 5 uur pas thuis." Vertelde ik. Hij keek rond, en keek me met dicht geknepen ogen aan.

"Waar ga je heen, schat?" Vroeg hij met zijn schorre stem. Ik beet onbewust op mijn lip, dat was zo prachtig.

"Ik ga naar mijn training," zei ik zachtjes. "Ik ga met de bus, dan kan jij nog blijven liggen," zei ik, en ik haalde mijn hand even door zijn haren heen. Calum knikte, ik kroop uit het bed. En besloot mezelf aan te kleden. Ik loop nog snel naar Calum, en druk een kus op zijn voorhoofd. Ik vervolg mijn weg naar beneden, niemand is beneden. Ik besluit een broodje te roosteren en dan snel weer weg, om mijn bus niet te missen.

+

+

+

"Ashley!" Riep een stem, een gewaad kwam naar mij toe gerend. Ze rende in mijn armen, en ik keek haar even aan Jiske. "Ik heb je zo gemist!" Riep ze in mijn oren, ik moest lachen.

"Ik jou ook," zei ik met een glimlach. Ze was altijd een van mijn beste vrienden, en dansmaatje.

"Wat zie je er goed uit, ik heb gehoord dat het wel eens slechter is geweest met je. Wat is er gebeurd meis?" Vroeg ze. We namen plaats op de houten bankjes, ik slikte even. Een knoop in mijn maag hoopte zich op.

"Ik ben opgenomen in een kliniek, en daar ben ik voor 1 jaar behandeld," vertelde ik. "Ik heb voor een paar weken daarna niets aan mijn leven gehad, ik woon bij mijn vriendje en zijn vrienden. Ik heb niks buiten hun. Ze hebben gezorgd dat ik weer hier terecht kon komen," knikte ik. Ondertussen luisterde Jiske naar me. "Jij?"

"Ik heb de wereld door getoured, en heb gedanst in de videoclip van Pittbul," grinnikte ze. Ik knikte, en was trots op haar! Ondertussen liepen andere meisjes de kleedkamer binnen, en we gingen de zaal binnen.

"Volgende week dus de dansshow! Dat word hard werken, daarom verleng ik de training tot 10 uur in de avond. We moeten wat goeds neerzetten," vertelde Brain, de trainer. We zaten in een kring rond elkaar, en waren bezig met bespreken. Ik was er niet helemaal in gedachtes bij. Ik dacht terug aan alles, het moment dat we achter een gebouwtje XTC namen. Gebeurde dat nu nog steeds?

We besloten te begonnen. We namen onze plaats, en ik bekeek mezelf even in de spiegel. Ik zag er letterlijk niet uit. Ik leek gebroken, maar waarom voelde ik mij niet zo? Ik leek ongelukkig, was dat zo? De muziek begon te spelen.

Life's a tangled web
Of cell phone calls and hashtag I-don't-knows
And you you're so caught up
In all the blinking lights and dial tones
I admit I'm a bit of a victim in the worldwide system too
But I've found my sweet escape when I'm alone with you

Onze bewegingen gingen op dezelfde momenten, het leek goed getimed. Maar de muziek stopte. "Met de show moet er meer power in!" riep Brain, we begonnen weer. Ik keek in de spiegel, maar verzwikte mijn enkel toen ik een gewaad in de spiegel zag. Werd ik weer gek? Ik slikte, en alles werd zwart voor mijn ogen.