Writings on the wall » C.H ✔️

021: Bye Ashley

Ashton

Voor de laatste keer zei ik iedereen gedag. Speciaal klopte ik nog even op de deur van Ashley. Ik mocht binnen komen. Ik zag Ashley bezig met een boek. Ze legde hem weg, ik ging naar binnen. Ik opende mijn armen, Ashley liep in mijn armen. Ik sloot mijn armen om haar heen.

Ik had met Ashley zo'n bijzondere band opgebouwd in een korte tijd. Ook al was ze ziek, en ik ook. We konden het met elkaar vinden, en daar was ik blij mee. "Nog een paar maanden, dan mag je weer naar huis," fluisterde ik, Ashley keek op, haar gezichtsuitdrukking was wazig.

"Ik heb geen huis meer, Ash,"

"Dan kom je bij ons wonen," glimlachte ik. "Ik zal het er met de jongens over hebben," knikte ik. Ashley keek onzeker weg. Er werd op de deur geklopt. We keken op, terwijl Ashley haar armen strakker om me heen bond.

"Ashton, er staan mensen op je te wachten, je moet gaan," hoorde ik Niall zeggen. Ik knikte.

"Ashley, ik moet nu echt gaan," zei ik. Ze liet me los, terwijl ze naar haar bed liep. Ik zag haar lichaam verkrampen, verkrampen van het verdriet, angst en onzekerheid. "Ik kom binnenkort nog eens bij je langs, is dat oké?" Ashley knikte, haar gezicht zat diep verstopt in haar handen, ze stond te trillen op haar benen.

Na nog een keer achterom te kijken, liep ik haar kamer uit. Niall sloot de deur, en van de andere kant van de deur hoorde ik zachte snikken komen. Het geluid was vreselijk, het liet me hier bijna blijven. Maar ik was genezen, ik sneed niet meer. Het was niet meer nodig. Ik liep met Niall mee, en zag Michael en Calum al staan. Allebei zaten ze met hun telefoon in hun handen. "Hee, mobiele eenheid," lachte ik. Ze keken op, en haalde hun kin op als gedag.

Plots hoorde ik luid, dodelijk, vol met pijn geschreeuw. Mijn lichaam werd koud, ik zag iedereen hij gezicht vervagen van angst. "We moeten gaan," zei ik meteen. Ik wilde het niet langer horen. Nog galmde de kreet door de gangen. Ik voelde een bepaalde druk op mijn keel, mijn ademhaling begon te haperen. Zat ik in een horrorfilm, waar een klein meisje van 18 jaar werd vermoord?

Waar de sterke handen van een moordenaar om de hals van het meisje werd gewikkeld. De schreeuw van laatste hoop op ontsnapping. Ik slikte, en stapte de auto in. Calum reed. Het was stil in de auto. Het album van blink- 182 dreunde door de speaker.

Mijn hart begon sneller te pompen toen ik het beeld voor me zag. Dat ene verschrikkelijke beeld die nog in mijn hoofd werd gedreven.

De kleine, tedere handen waren om het zware, zwarte, metalen geweer gewikkeld. Een beweging, en Calum zal overlijden. Ashley keek vol angst, vol verdriet maar diep in gedachtes naar Calum. Ze waren zo close met elkaar geworden, maar niemand wist dat dit zal gebeuren.

Luke kwam rennend achter Ashley staan. In een beweging drukte hij de naald in haar hals. In een fractie van twee seconden lag ze op de grond. "Allemaal naar jullie kamer!" Riep Luke, en iedereen deed wat hij zei. Alleen Calum bleef staan. Met gevaar voor eigen leven, wilde hij naar Ashley lopen. "Calum, ga naar Ashton zijn kamer!" Riep Luke nog. Uiteindelijk rende hij achter me aan. Ik trok hem mijn kamer binnen.

Calum dook in een op mijn bed. Mijn hart begon sneller te pompen, en mijn borst ging op een neer. Het lichaam van Calum was ijskoud. "Calum, zeg iets," hij keek op. Zijn ogen zo zwart als roet. De tranen schoten in zijn ogen.

"Waarom doen ze haar zoiets aan! Zonder enige genade laten ze haar bewustzijn weg varen! Iedereen is zo ziek in hun hoofd," met zijn hand klapte hij op zijn hoofd.

"Je ging bijna dood!" Schreeuwde ik.

Ik werd uit gedachtes getrokken. "Ashton gaat alles goed?" Mijn borst ging snel op en neer. Ik zette mijn nagels in de stoffen bank. Ik voelde de zweetdruppels over mijn voorhoofd druppelen. Ik hoorde Calum zacht kuchen. Hij nam de grip in zijn stuur steviger vast.

Ik voelde Michael zijn hand op mijn schouder. Ik rukte hem los. "Het gaat prima,"