Writings on the wall » C.H ✔️

018: Popping with the gun

Ashley

Vandaag, 21 mei, het was de dag van de dood. De dood voor Calum. "Kom op, girl," zei de stem in mijn gedachtes. "Doe de kogels erin, we gaan het samen doen,"

Ik pakte het pistool. Het metaal was koud. Ik pakte de 4 kogels. Ik bekeek er een. Binnenkort, snel, zal de kogel dwars door Calum zijn hart geschoten worden. Ik draaide het een paar keer, het glansde. Voor nu nog, binnenkort zal hij omhuld zijn met zijn bloed.

Zijn oh zo liefdevolle, prachtig, perfecte bloed. Ik slikte, en sprak mezelf moed in. Het moet! Ik wil de stem in mijn gedachtes niet kwijt! Ik sloot mijn ogen. Hapte even naar adem, en stopte de kogels in het ruim van het pistool.

Ik stond op, ik wist dat het de dag was dat Calum met Michael langs kwam. Ik opende de deur langzaam. Ik keek om me heen. Ik zorgde ervoor dat het pistool werd gelaagde. Het pistool maakte een klikkend geluid. Ik slikte nog eens.

Met mijn pistool geladen liep ik door de gang. Ik hield hem achter mijn rug. Mijn hart klopte in mijn keel. Mensen waren druk bezig. Ik keek rond, en zag Calum weer op een stoel zitten. Hij was aan het lachen, samen met Ashton en Michael. Zometeen niet meer. Nu ademde hij nog, zometeen ook niet meer. Hij keek op. "Hey," zei Calum met een brede glimlach. Nu kan hij nog glimlachen, zometeen niet meer.

In een beweging haalde ik het pistool tevoorschijn. Ik richtte het op gezicht van Calum. Hij keek me geschrokken aan. "Staan!" zei ik. Hij bleef me aankijken. "Staan! Of ik schiet je nu al neer!"

"Je kan niet eens schieten!" lachte Aard. Ik keek op. Ik richtte het pistool op de plafon. Ik haalde de trekker om. Een kogel precies door de lamp. Het glas splijtte in een keer op de grond. Recht boven mijn hoofd. Het glas kwam om me heen te liggen.

"Ohnee?" zei ik. Ik richtte het pistool weer op Calum. Hij stond ondertussen rechtop, hij had zijn handen in de lucht. Hij slikte even. Wat doe ik je aan, Calum?

"Ash, leg dat pistool neer," zei Calum angstig. Ik schudde mijn hoofd. Ik zette mijzelf stevig op de grond. Tranen welde op, doe het nu! "Ash, leg hem neer. Kom op, geef me een knuffel. Dit ben je niet," fluisterde Calum.

"Bek dicht!" riep ik. "Ik schiet, hoor," zei ik. Mijn blik verwaterde, de tranen in mijn ogen waren de oorzaak. Ook zag ik Calum tranen in zijn ogen krijgen.

"Ashley,"

"Wil je nog wat zeggen tegen je vrienden?" vroeg ik. "Moet ik Luke erbij roepen?! Zo kan je ook nog afscheid van hem nemen,"

"Ashley, doe het niet. We kunnen nog zoveel samen ontdekken," zei Calum. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik laadde het pistool nogmaals, hij moest nu gaan! Ik wou de trekker weer omhalen, maar alles vervaagde in een klap.

Ik kon niks, geen woorden zeggen, helemaal niks. Ik voelde de grond onder me vandaan zakken. Ik kon alleen veel gegil horen. Ik hoorde mensen roepen, gillen, krijzen. Maar zelf kon ik niks. Was Calum al dood? Heb ik geschoten?