Kime Ne?

11 - Petruchio

PETRUCHIO: Taktiklerim sonuç veriyor. Dizginlerini aldım elime. Umarım sonuna kadar böyle gider. Şahinimin karnı aç kalınca gözü dönmüştür şimdi. Ne istersem yapar artık. Her şeye boyun eğdiğine emin oluncaya kadar yemlememek lazım, yoksa dönüp bir daha bakmaz yem torbasına!

300 kişinin önünde (hadi 250 diyelim 50 kişi otopark sırasına kalmamak için erken çıktı varsayarak), ilan-ı aşk eden kızın gösterdiği cesaretin, yüce duyguların karşılığı bu mu olmalı?

O geceden beri olanları sıralıyorum;

1) Annem ve babam beni dövmekten beter ettiler "Sen nasıl böyle bir saçmalık yaparsın," diye.

2) Batu olanları annemlerden öğrenip önce gülmekten yerlere yattı, sonra da beni her gördüğü yerde doyasıya dalga geçti.

3) Okulda adım çıktı, sırama oraya buraya notlar bıraktı durdu herkes, üzerinde 'aşk kuşu, kavga etmez sever beni romiyo' gibi itici şeyler yazan.

4) Tiyatro hocası beni kenara çekip 'Kızım manyak mısın sen'in kibarcasını söyledi.

Ve de en güzelini sona sakladım. 

Can yüzüme bile bakmadı. Günlük hayatına devam etti.

ADAM RESMEN GÜNLÜK HAYATINA DEVAM EDİYOR.

Sanki her gün sahnelerde, törenlerde, canlı yayınlarda buna aşklar ilan ediliyormuşçasına bir önemsememezlik içinde.

Hadi gururun okşanmadı diyelim. Ama bu kadar mı bişey ifade etmiyordum ben bu çocuğa?

Bana destek olan tek kişi ise ne kadar sürekli canına okusam da Ömür.

***

2 haftada çöktüm resmen. Can canıma okuyor.

Özel derslerde normal, sanki hiç bişey olmamış gibi davranıyor.

Okulda sürekli kızlarla takılıyor, benimle dalga geçenlere aldırmıyor bile. İnsan bi kahramanlık yapar, BIRAKIN O KIZI KANSIZLAR, falan der.

Gerçi kurtarılacak bir durumum da yok, dokunanın canına ot tıkarım, ama olsun laf edenlere ağzını aç da bir şey de be çocuk. Bu ne gamsızlıktır.

İki haftadır ilk kez bu pazartesi tenefüse çıktım. Gidip bi banka oturdum, sanki yok gibiydim. Biraz rahatladım, şu sıralar insanların ben yokmuşum gibi davranması bana bir mükafat gibi geliyo. O şekil bir ruh halindeyim.

Zil çaldı ama bacaklarım kalkmadı bulunduğu yerden. Resmen aklıma karşı geldi bedenim ve oturmaya devam ettim o bankta. Depresyona mı giriyorum?

İçimden başka bir Zeynep "Ne zaman çıktın ki?" dedi ama kendisini 'ignore' ettim.

Sonra okulun kapısında Ömür'ün biriyle konuştuğunu gördüm. Can'la konuşuyordu. Can'ın yanından ayrılıp yanıma geldi, kolumdan tuttu.

-Napıyorsun sen hala burada? Zil çaldı. Derse gireceğiz.

Kafamı bile yerden kaldırmadan cevap verdim.

-Ben gelmek istemiyorum.

-Ah canım. Ben bayıldığımdan giriyorum derslere çünkü.

Ömür bi duraksadı ben de ona boş boş baktım.

-Bayılmıyor musun?

Ömür düşündü.

-Evet biraz bayılıyor olabilirim ama o bana has bi durum. Hadi kalk çok konuşma.