Unforgettable Love - Tristan Sandoval Series 1

Chapter 16 Hospital

Trabaho to Yna, Relax. Kinukumbinsi ko ang sarili ko na di maapektuhan. Dont make him think your affected.

Sinadya niya bang maiwan kaming dalawa dito. At hinayaan niyang si Iñigo lang ang pumunta doon. Kung tutuusin siya dapat ang nandoon dahil siya ang may-ari. He's approval is very important. Yan ang alam ko.

Ang pagkakakilala ko dito ay istrikto ito. He will never decide nor approved anything without him thorougly checking. Lahat pinagaaralan.

But now-

" your update Myiel" mariin itong nakatitig sa akin. Tila galit.

" Mr. Sando-" He cut me again..

" Its Tristan. Kelan pa kayo naging malapit ni Inigo? Are you friends or What?!"

Shocked. ilang segundo akong natulala sa tanong nito. Is this work or what?

Personal na yun!

What happen to start over again. Para namang hindi siya sincere.

" Never mind don't answer it."

" Look Tristan. I think its a personal question. Do i have to tell you my-" I breath out. Bakit ba kailangan kong magexplain. Pumikit ako to relax a bit.

My phone rings.

I took it from my bag. My Mom is calling me.

Nagtataka man, dahil tumatawag lang ito kapag emergency lang lalo na at alam niyang nasa trabaho ako. Usually she just text me when needed.

Bigla akong kinabahan.
Malamig ang kamay kong sinagot ito.

" Mom?" medyo malalim ang boses nito ng magsalita at mukhang kagagaling lang sa iyak.

" Mommy, anong nagyayari?" natatarantang tanong ko. Nawalan na din ang atensiyon ko na kausap ko si Tristan.

" What!" parang nagdilim ang paligid ko habang pinakikingan si Mama sa kabilang linya.

" I'll be there.. Yes.. saang Hospital?" Tumutulo na ang luha ko.

How is that happened. Tumayo ako at nagmamadaling pumunta sa Parking.
Lakad takbo. Wala na akong pakialam kong anung itsura ko. I can't even think straight.

When i get to the parking I tried to insert my car keys, pero dahil nanginginig ako nahirapan akong ipasok ito.
" Damn it!" i shout.

Pumarada ang sasakyan sa gilid ko.
Nagulat ako ng si Tristan ang nasa driver seat nito.

" Get in. I'll take you to the Hospital"

Nagdadalawang isip ako kung sasakay ako o hindi. Natatakot akong malaman niya ang tungkol kay Carlo.

Natatakot akong malaman niyang nagbungga ang isang gabing pagkakamali namin.

But whats important right now is my sons life.

At hindi ko kayang mag Drive.
Kailangan ko makarating ng Hospital as soon as possible.

Ilang linggo kaming hindi nagkita ni Carlo dahil sa Project. But still we exchange call and text. Hindi kami nawawalan ng komunikasyon. We make up whenever we have time.

Nakokonsensya akong isipin na nandito nga ako sa Pilipinas pero parang padin akong wala, madalang kaming magkita ni Carlo. Iniisip ko lang kasi ang kapakanan niya, natatakot akong malaman ni Tristan na may anak kami.

Hindi ko alam ang magiging reaksyon niya. Kapag lumabas na ang katotohanan.

Wala akong lakas ng loob.

Dali-dali akong sumakay sa Passengers seat.

" Anong Hospital?"

" Its Dela chambre Hospital in BGC."

Tahimik kami sa byahe. Im silently praying for my sons life. Hoping everything will be alright.

In less that 2 Hours, nasa bungad na kami ng Hospital, tumakbo ako at pumasok ng Emergency room.

" Miss.. Carlo Santos.. Where is he?"

" Ma'am kaano-ano po kayo ng Pasyente, Hindi po kasi pwedeng-"

" Im the mother, please tell me his okay.." pakiramdam ko mahihimatay ako sa kaba, nanghihina na ako. Im starting to cry.

" nasa ICU po ang pasyente.." lalo akong nanghina sa narinig, parang hindi ko na kayang maglakad pa, parang tutumba na ako sa sari-saring emosyon.

Malalaking kamay ang bigla nalang humapit sa aking bewang. Helping me to stand and walk properly.

Its Tristan.

Inilapit niya ang kanyang mukha sa akin, halos magdikit na ang aming mga ilong sa kaunting distansya.

" Everything will be fine, come on.."
At tuluyan na kaming lumakad patunggong ICU.

I saw my Mom and Manang waiting outside the ICU. Nakaupo ang mga ito sa waiting area.

Patakbo akong lumapit sa mga ito.

" Mom...what happened? Is he okay? Please tell me his fine..." na para bang nasa kanya nakasalalay ang buhay ng anak ko.

" Mommy..." Yumakap ako dito na para bang ito ang lakas ko.

" Hija, calm down, under observation siya, they made some test, bigla nalang tumaas ang lagnat niya at nagdugo ang ilong bata, nawalan ng malay." paliwanag nito

" Bakit hindi niyo sinabi sa akin?" may himig na pagtatampo kong tanong

" Im sorry Yna, pag nagkakalagnat kasi si Carlo before, paiinimon lang namin ng paracetamol and his fine, pero ngayon iba. Sorry anak, ayoko lang mag-alala ka.."

Umupo kami sa waiting chair.

" Yna Hija, may kasama ka?" si manang Celia.

Napalingon ako and our eyes met.

Lumapit ito sa direksyon namin at magalang na bumati sa mama ko at kay manang celia.

Tristan is here...

With me...

With Carlo...

Ironic...