Unforgettable Love - Tristan Sandoval Series 1

Chapter 22 Dinner

Maikli lang po ito.

*****

Ang lamig na nagmumula sa aircon ng sasakyan ni Tristan ay bumabalot sa kalooban ko. Idagdag pa dito ang kaba ng puso ko.

Lulan ng sasakyan ni Tristan ay napagkasunduan ng mag-ama na lumabas kami na parang isang iisa. Hindi na ako tumutol, dahil parang ito rin naman ang gusto ng isipan ko.

Sa likod ay tahimik na naglalaro si Carlo ng kanyang bagong laruan mula sa kanyang daddy. Ang katabi ko naman at tahimik at tila galit sa mundong kunot ang nuo habang nagmamaneho.

Masayadong tahimik ang paligid. Ang maliit lamang na boses ni Carlo ang maririnig.
The silence is killing me. I want to say something to ease the feeling, but I don't know what to say. Hindi ko alam kung anong topic ang pwede kung buksan. Ang asta niya na tila matigas ay iba.

My heart is pounding eratically, and it does not help.

Kanina ay sumama ako kay Carlo papunta dito kahit pa hindi naman dapat. Ang plano ko ay ihahatid lang ang bata sa pinto ng kanyang opisina at aalis na. Pero parang hinila naman ang paa kong pumasok sa loob ng nito kaya ganoon nga.

Hindi ko din alam kung uupo ako dahil wala din naman akong balak magtagal doon kaya pinili ko nalang tumayo sa isang sulok at inabala ang sarili sa pagtingin ng interior ng kanyang kwarto. Hindi din maiwasan ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Lalo na at nakikita ko sa kanyang mga mata ang tigas at tila galit niyang emosyon.

The car stop in the pavement. The engine stops too. Kaya naagaw na ang atensiyon ni Carlo.

" Love , were here na?" I nod silently. Kahit hindi pa ako sigurado.

Bubuksan ko na sana ang pinto sa doorside ko ng unahan ako ni Tristan.

" Salamat" yun ang unang salita ko para sa kanya. Umiiwas sa pagtama ng aming mata.

Nahihiya din ako dahil sa ngyari sa amin ilang araw na ang lumipas. Sa paglapat palang ng kanyang labi ay tila apoy na unti-unting gumapang sa akin. Mula doon ay nagparaya ako at hindi na inisip ang mga komplikasyon.

He claimed, He owns me. Though I did not reply. I knew deep within I am.

Carlo open his door side. Ngumiti ito sa akin at may kislap ang mga mata. Masaya ito, at iyon ang pinaka importante sa lahat. Ang maging maligaya ang anak ko.

" Ako na po love, kaya ko na "

Si Tristan naman ay puwesto sa gilid ng bata kaya ako ay sa kabila naman.

" What are we going to eat here daddy? Masarap po ba dito?" sunod-sunod nitong tanong.

Inabot nito ang kamay ng kanyang daddy habang naglalakad papasok sa loob ng hotel. Ako naman ay patuloy lang sa paglalakad. Lumingon ang bata sa akin at huminto para kunin din ang aking kamay.

Nagkatinginan kami ni Tristan.

Nagulat sa inaksyon ni Carlo, si Tristan naman ay hindi mo makitaan ng pagkabigla. Bagkos ay para bang may dumaang saya sa kanyang mata.

Inignora ko at hinayaan ang gusto ni Carlo.

Kung kami'y titignan. Para bang isa kaming masayang pamilya. Kakain, magkukwentuhan sa mga nagyari sa buong araw, magbobonding at magtatawanan.

I have never experience this thing, dahil hindi din buo ang pamilya ko. I grow without my father habang nagkakaisip ako si mommy lang ang tangi kong kasama sa lahat ng okasyon. Though, daddy was there when I needed him.

Ang pagsalubong ng waiter sa amin ay tila handa na. Maaring inutos na ni Tristan ito kanina bago pa kami dumating.

" Goodevening Sir, Ma'am. This way please.." Tahimik naming tinahak ang table na para sa amin. Unang naupo si Carlo. Kita ang excitement sa bawat kilos nito.

" Sit beside me" He pulled me a chair, nabigla man pero hindi ko ito pinahalata. Ang bilos ng pagtibok ng puso ay lalong nadagdagan. Tahimik akong naupo. Umupo narin ito pagkatapos.

Tinuon ko ang pansin ko sa menu, at pinilit na ilipat ang atensyon dito. Carlo chose his own food.

We eat silently. Carlo eat his food happily, makikita mo sa kinang ng kanyang mata na maligaya siya. Tristan too. Tila wala ng bakas ng galit sa mukha nito. He's smiling while he eats.

Sana ganito nalang kadali ang lahat.

Hoping that this moment will last.