Unforgettable Love - Tristan Sandoval Series 1

Chapter 40 Your worst Nightmare

Nightmare

Masaya ako habang inaayusan ng make-up artist. "Ang ganda-ganda niyo po M'am Yna. Hindi nyo na kailangan ng masyadong make-up. Kailangan lang nating i-enhance ang beauty nyo, ang swerte naman po ng mapapang-asawa nyo." Tanging ngiti lang ang sinusukli ko dito. Totoo ang sinasabi nito. Kita sa repleksyon sa salamin ang sinasabi nito. Nakadagdag pa marahil ang sayang nadarama ko.

Si Carlo at Mommy ay nasa kabilang room para magprepara. Pagkatapos nun, dun na kami magkikita sa wedding area kasi kukunan pa sila para sa onsite pictorial.

Nang matapos ang lahat ay sumakay na ako sa bridal car, masyado akong excited at kabado.

Napansin kong iba ang tinatakbong daan ng sasakyan. "Manong mali po yata ang daan natin." hindi ako nito sinagot, bagkus binilisan nito ang takbo ng sasakyan. Kinakabahan na ako, pero hindi ko pinahalata dito. Kaya inulit ko ng mas malakas ang tanong ko. " Manong, mali ho ang daan natin" Lumingon ito at tumawa ng malademonyong halakhak...

Unti- unti itong lumalapit sa akin, na sya namang sinasabayan ko ng marahang pag-atras. Nanlalaki ang aking mga mata sa takot na baka pag nakuha kong pumikit ay wala na akong makita or worst patay na ako.  Mabilis ang tibok ng puso ko sa sobrang kaba at takot, my sweat is dripping down to my face along with my whole body, Im having a palpitation over me. God where are the help and rescue, where is Tristan... where are they. They should be looking for me now. Ilang oras na akong nawawala.

The wedding dress Im wearing is full of mud from where Im drag and it is ripped in so many place, I have swallen foot without shoes. I have scars around it and it hurts alot. My attention is from the person who is dragging me to nowhere, with a gun pointing on me.

We rode with cars, and I cant see where there going thus my eyes where block by a piece of cloth around it.

" I gave you warning... But you ignore it!" at malakas itong tumawa, tawang nakakatakot na nakapagpapatayo ng balahibo ko sa buong katawan. Ilang beses ako nitong sinampal-sampal hanggang sa mapagod ito.

" Who are you?.." mahinang tanong ko dito dala nadin ng pagod.

" Im your worst nightmare! " sabay paputok nito ng baril na nakatutok sa akin.

" Nooooooooooooooooo".......

Nagising ako sa malakas na pag-yugyog sa aking balikat.

My tears flow simultaneously on my cheeks. I stilled in shock. Catching my breath from my bad dream.

It feels so real... it feels real...is it real? Is it?

" Yna Myiel... hey sweetheart- whats wrong? Did you catch a bad dream, huh.. Its just a dream.. Hey..." naramdaman ko ang mainit na pag-yakap sa akin ng matitigas na braso ni Tristan.

" Shhh... Stop crying, tell me..what is it?" walang tigil ito sa pag-alo sa akin habang yakap ako.

" I'll get you water to drink, calm down okay" akma itong lalayo sa akin para kumuha ng inumin pero mahigpit ko itong hinawakan upang hindi makalayo.

" okay.. Im not going away.." dahan-dahan ako nitong hiniga ulet sa kama. " Shhhh.. Its okay babe, you don't have to worry... Im here.." hinalik-halikan pa nito ang aking ulo para mapanatag ako.

" you want to eat, baka nalipasan kana ng gutom" tinitigan ko ito, habang unti-unti bumabalik sa realidad ang sarili ko.

" eat babe? " ulit nito.

I blink a couple of times and I nod. Yinakap ko ito ng mahigpit na sinuklian din nito ng yakap.

" hush sweetheart its just bad dream.. Don't worry, okay."

Inalalayan ako nito bumangon at giniya para makakain.

Ang panaginip na iyon ay parang totoo. Isa ba itong babala?

May koneksyon ba ito sa sulat na nareceived ko?

Bakit?