Stof

Hoofdstuk 4

'Meridyth! Ik schrik me dood!' Zeg ik boos. Ik sla snel een handdoek om mijn nog natte lijf. 'Ik hoorde opeens de douche, dus ik dacht dat het ochtend was...' Zegt mijn kleine zusje verdrietig. 'Sorry Meri, dat ik je wakker heb gemaakt. Ga maar gauw weer slapen.' 'Het lukt niet meer', zegt het jonge meisje zachtjes. Ik kijk naar haar gezichtje. Ze heeft van die bolle wangetjes als ze verdrietig kijkt. Ik knijp er even in en zeg; 'Pak je lievelingsknuffel en je kussen maar vast en ga maar in mijn bed liggen. Opgevrolijkt kijkt ze me aan en verdwijnt dan snel naar haar kamer.

Ik doe snel mijn ondergoed aan en loop naar mijn kamer. Meridyth ligt al in mijn bed, ik weet niet zeker of ze slaapt. Ik kruip naast haar en sla een arm om haar heen. Ik staar nog even naar het plafond, maar val dan toch in slaap.

Ik wordt wakker van Meridyth. Ze rolt om en kijkt me recht in de ogen. Ze heeft de ogen van mama. Ik was tien toen zij en papa uit elkaar gingen, dat wil zeggen dat Meridyth één was. Ik begreep er niets van, tenminste, ik wilde er niets van begrijpen.
Ik was nog maar jong toen ze trouwden. Wie belooft er nou zich eeuwig te binden aan iemand? Je kan de toekomst toch niet voorspellen? Je weet nooit hoe je leven verloopt. Ik denk niet dat ik ooit ga trouwen.
Ik zal het mama nooit vergeven. Niet om wat ze mij heeft aangedaan, maar Meridyth.
Toen ze net gescheiden waren, mocht ik kiezen bij wie ik wilde wonen, Meridyth zou met mij meegaan. Ik wilde helemaal niet kiezen, tot mijn moeder zei, dat ze ons niet wilde.
Mijn wereld viel stuk. Ik woonde dus eigenlijk automatisch bij mijn vader. Mijn moeder was degene die brood op de plank bracht, dus mijn vader moest een baan zoeken. Hij verdient niet veel geld met zijn huidige baan. Tenminste, hij koopt eten, betaalt de huur, maar wat er over is, geeft hij uit aan schoenen. Veel meer kunnen we er eigenlijk niet van kopen.
Meridyth heeft geen échte, mooie herinneringen aan mama. Ze hebben dan ook geen contact. Ik praat en bel nog wel eens met haar, maar eigenlijk leven we langs elkaar. Zij heeft haar leven, ik het mijne. Onze relatie is eigenlijk nep. Ze is en blijft mijn moeder, maar ze voelt als een kennis.

Ik stap uit bed. 'Ga je mee ontbijten Leah?', vraagt Meri. 'Ja,' zeg ik en ik loop achter haar aan, de trap af naar de keuken.

Papa is al ontbijt aan het maken als we beneden zijn aangekomen. 'Ik wilde je nog komen wekken Meri, maar je bent al wakker. En jij ook Lee?' Hij kucht even en schudt behendig met de pan waar een heerlijk geurende pannenkoek in ligt te bakken.

'Ja, Meridyth heeft vannacht bij mij geslapen.' Ik spring op het stuk van het aanrecht dat niet met spullen bedekt is en kijk hoe mijn vader zorgvuldig de pannenkoek vanuit de pan op een bord schuift. 'Hier Mer, deze is voor jou', zegt hij. 'Schiet je wel een beetje op, want je moet naar school, zegt hij tegen mijn zevenjarige zusje. Ze knikt veelbelovend en begint aan haar met poedersuiker bestrooide pannenkoek te knabbelen.

Ik help Meridyth in haar shirt. 'Staat je leuk,' zeg ik lief. Ze glimlacht. Ik reageer door haar buik te kietelen en grijp Meridyth dan bij haar middel, om haar over mijn schouder te leggen. Ik dans met mijn zus over m'n schouder van haar kamer naar de badkamer. Ik zet voorzichtig het lachende meisje neer en ik begin met het borstelen van haar lange, bruine haren. Er zit een beetje een slag in, wat haar precies een jonge versie van onze moeder maakt. Als ze klaar is loop ik met mijn zusje naar beneden. 'Papa ik ben klaar!' roept Meridyth. Ze geeft me een kusje en voor ik het weet zitten ze al in de auto. Ik zwaai ze even uit en loop naar binnen.

Papa gaat meteen nadat hij Meridyth op school heeft afgezet, werken. Ik ben dus alleen thuis tot een uur of drie in de middag, dan moet ik Meri van school halen. Papa komt vanavond pas thuis.

Ik heb mijn ochtendjas aangedaan en ben op zoek naar eten in de keuken. Ik zit net met mijn neus in de koelkast, als de huistelefoon gaat. Het is een onbekend nummer. Papa zegt meestal dat ik dan niet mag opnemen, maar hij is er nu toch niet. 'Met Leah Anderson?' 'Hallo Leah, met Alice.'

'Van het Rozenboom College?' vraag ik, terwijl ik het antwoord al weet. 'Ja. Ik wilde jou iets vragen.' zegt mijn oude klasgenootje. Ze klinkt zenuwachtig. 'Oh, leuk dat je belt. Wat wil je weten?' vraag ik nieuwsgierig. 'Ehm, het gaat over Dane...' spreekt Alice verder.
Nee, niet Dane. Even val ik stil maar hervat me dan snel. 'Ja..?' vraag ik. 'Nou, aangezien jij bij hem in de buurt woont, dacht ik dat je wel meer zou weten over het "ongeval.."'
Ik slik. 'Eigenlijk niet, sorry Alice.' Ze is even stil en zegt dan; 'Sorry dat ik je hiervoor stoorde, ik vind het gewoon heel erg. Er is een rouwpagina aangemaakt op Facebook door Thomas en Justin. Misschien kan je die bekijken en een berichtje posten. Dat zullen ze fijn vinden.' Ik knik even kort. 'Ja, dat zal ik doen. Ik ben echt ontzettend geschrokken toen ik het gisteren zag.' zeg ik, om de pijnlijke stilte tijdelijk te vullen. 'Ik ook,' zegt Alice. 'Ik vraag me af wat er gebeurd is.' 'Ja ik ook, maar ik moet nu gaan. We praten een andere keer wel verder, oké?' zeg ik. 'Oké.' Antwoord ze en we zeggen gedag tegen elkaar.

Ik heb weer eens geen honger meer en kruip met een deken op de bank. Ik heb mijn laptop op schoot en start Skype op. Ik had de berichten van Thomas nog niet bekeken.

Thomas_ 
Oud-klasgenoten,

Aangezien er een ernstig ongeval is geweest met Dane, onze oude klasgenoot, stuur ik dit bericht. Justin en ik hebben een rouwpagina aangemaakt op Facebook en we hopen dat jullie deze willen bekijken. Veel mensen hebben al gereageerd.

We willen jullie vragen om op de bijeenkomst te komen die we hebben geregeld om allemaal een woordje over Dane te zeggen.
Dane was een goeie vriend.

Voor een moment stop ik met lezen. Goede vriend? Ik heb Thomas in mijn herinnering helemaal niet zo vaak met Dane zien praten. En Justin al helemaal niet. Ik haal mijn schouders op en lees verder.

Van een paar mensen uit onze oude klas hebben we de Skypenamen niet, dus als een van jullie deze wel heeft, stuur dan s.v.p. dit bericht even door.

Deze mensen zijn:
- Anne Michaels
- Melvin Porter
- Charles Steinfield

Alvast bedankt en iedereen gecondoleerd.
Thomas & Justin

[De bijeenkomst is op het Rozenboom College in de grootste gymzaal (gymzaal 4) op aankomende dinsdag. Er zal later een bericht volgen over de tijd. We hopen dat jullie er allemaal bij kunnen zijn, zodat we elkaar kunnen steunen.]

Ik staar naar mijn computerscherm en lees het bericht nog een keer over honderd over. Ik klap mijn laptop dicht en leg hem op de salontafel. Voordat ik tegen de leuning van de bank ga zitten staar ik bedachtzaam naar een foto aan de muur. Een lachend gezin van drie kijkt me in de ogen. Waarom heb ik Thomas' bericht gisteren niet bekeken? Ik zet de tv aan.