Stof

Hoofdstuk 27

Point of view Dane

Het is half 3 's nachts. Vier aangeschoten tieners zitten in de achtertuin van één van hen. Alice, Justin, Lily en ikzelf.  Het huis van Lily's ouders staat in het bos, dus de grote tuin die het huis omringt, staat vol met bomen. Het grote bos dat zich achter de losstaande huizen bevindt, sluit perfect aan op de achtertuin waar mijn klasgenoten en ik rondhangen. Lily's achtertuin. Ik kijk om me heen, de nacht in. Het is niet koud buiten, aangezien het midzomer is. Toch hangt er een kille sfeer. We hebben met z'n vieren een comfortabele plek gecreëerd, met spullen die we in de tuin, in de schuur en in huis vonden. De stomp van een grote, gekapte boom vormt het middelpunt. Om deze geïmproviseerde tafel, liggen een aantal kussens en oude dekens. Justin en Alice zitten tegen elkaar aan, op de stronk van een gekapte boom. Justin heeft zijn arm om Alice heengeslagen en er hangt een slap, wit fleece-dekentje om hun schouders. Er hangen een aantal droge blaadjes en takjes aan. Alice' hoofd rust op Justins schouder en haar ogen zijn zo goed als gesloten. Justin heeft zachtjes muziek op gezet en ik zie dat hij zijn hoofd bijna onzichtbaar beweegt op de maat. Ook zijn oogleden hoeven nog maar een klein stukje naar beneden te vallen en zijn ogen zijn gesloten. Lily verbreekt de kille stemming met haar aanwezigheid. Ze kijkt vrolijk uit haar ogen en tikt met haar hand mee op de maat van de muziek. Met de andere hand klemt ze haar glas vast en neemt een slok frisdrank.

De voorgaande uren zijn opgevuld met drank, muziek, spelletjes en gelach. Na een reeks van onthulde geheimen en belachelijke opdrachten tijdens "Truth or Dare", hebben we nog een fles drank van Lily's ouders gepakt. Het was Justins idee en Alice stemde in, dus Lily kon geen nee zeggen. Ik heb er een half glaasje van op, de anderen hebben de rest opgedronken. Ik dacht dat ze het hele "geesten oproepen"-dingetje vergeten waren, maar aangezien dit in eerste instantie de reden was van het bij elkaar komen, zat ik er natuurlijk naast. De alcohol mocht dan wel tijdelijk hun denkvermogen aantasten, een gemiste kans om mij voor schut te zetten, is een gemiste kans om eens flink te lachen. Vanuit Justin gezien dan.

Ik teken met de punt van mijn schoen, patroontjes in het zwarte zand. Ik kijk naar Lily, ze staat op van haar kussen en loopt naar Justins telefoon. Ze zet het volume harder en begint te dansen. Ik kan mijn mondhoeken niet tegenhouden, ze schieten omhoog. Ik wil met haar meedoen.  Op de stronk van de gekapte boom, staan een stuk of vijf waxinelichtjes. Om de kring heen staan er ook nog een paar en op de grond staat een oude, neppe olielamp. Het TL-achtige licht dat ervandaan komt, doet me vermoeden dat het lampje op batterijen werkt. De lamp en de kaarsen geven net genoeg licht om de gestalten van ons vier en een stukje van de omgeving te kunnen onderscheiden.

Justin maakt zich langzaam los uit de omhelzing met Alice. 'Tijd om enge dingen te doen.' Zegt hij. Hij kijkt Alice zogenaamd geil aan en Alice geeft hem plagend een duw tegen zijn schouder. Het fleece-dekentje glijdt van hun schouders af. Alice rolt met haar ogen, maar kan er een grijns niet van weerhouden op haar gezicht te verschijnen. Lily kijkt hoofdschuddend naar de twee en draait zich dan van ons drieën af. Ze pakt iets van de grond en keert zich weer naar ons toe. Het is een plastic tasje. Alle blikken zijn nu op Lily gericht. Peinzend opent Lily het tasje. Ik zie dat ze een zucht probeert te onderdrukken. Dan steekt ze haar hand in het tasje en haalt er een schaaltje uit. Ze schuift de spulletjes die op de gekapte boomstronk staan een beetje opzij en plaatst het antiek ogende schaaltje in het midden. Alice gaat een beetje verder naar voren zitten en bekijkt het schaaltje met half dichtgeknepen ogen. Ook ik ga iets dichterbij zitten. Justin rekt zich uit en werpt een onverschillige blik op het voorwerp.

Het schaaltje is van steen, of aardewerk. Ik kan het niet precies zien. Het is grijs van kleur, met bruinrode en gelige tekeningen op de buiten - en binnenkant. Lily haalt een klein, glazen potje uit het plastic tasje. Er zit iets in wat lijkt op zand, maar dan veel fijner, en grauwgrijs van kleur. Alice kijkt naar het potje alsof er een regenworm voor haar ogen heen en weer wordt geslingerd. 'Wat is dat?' vraagt ze. Lily kijkt mij aan. Ik trek een wenkbrauw op. 'Ik weet het niet,' zeg ik terwijl ik mijn handen ontkennend omhoog houd. Lily kijkt naar het glazen potje en houdt haar vinger omhoog, als teken dat we geduld moeten hebben. Ze steekt voor een derde en laatste keer haar hand in het plastic tasje. Ze haalt er een papier uit en een nieuw waxinelichtje. Lily legt het tasje weg en houdt het papier in de lucht. 'Gebruiksaanwijzing.' zegt ze. We zijn allemaal stil wanneer Lily geconcentreerd de "gebruiksaanwijzing" doorneemt. Ze doet het snel, te zien aan haar vinger die over de letters glijdt, alsof ze het al een keer gelezen heeft, maar alles voor de zekerheid nog eens na wil gaan. Als Lily opkijkt, staren zes ogen haar benieuwd aan. Justin trekt zijn mond voor het eerst sinds een tijdje weer open. 'En? Wat moeten we doen?' Lily legt de handleiding naast zicht neer en wrijft met haar handen over haar gezicht. Ze pakt de handleiding weer op en werpt er een vlugge blik op. 'We hebben een medium nodig,' spreekt ze. Ik hoor aan haar stem dat er iets is. Ze is vast moe. Een stemmetje in mijn hoofd priemt een boodschap in mijn gedachten. 'Ze wil dit niet. Jij wil dit niet.' Heel even voel ik genoeg moed om mijn lippen van elkaar te halen, maar voor er geluid tussenuit komt voel ik een duw tegen mijn schouder. Het is Alice. 'Dat zou jij zijn.' Ik zet mijn lippen abrupt weer op elkaar. Lily kijkt me medelevend aan, alsof ze kan zien dat ik het écht niet wil. Ik wil wel een weerwoord geven, maar er komt niets in me op. Ik houd weer gewoon mijn mond, zoals gewoonlijk als iemand mij iets opdraagt. Ik zie de lichte teleurstelling in Lily's blik, ze wil dat ik voor mezelf opkom.

Lily opent het glazen potje en gooit de grijze massa in het schaaltje. 'Jullie willen niet weten wat dat is.' Alice kijkt Lily spottend aan. 'Natuurlijk wel. Ik zie dat het goor is, zeg nou maar gewoon wát het is.' Lily haalt haar schouders op. 'Ik weet niet of het echt waar is, maar het zou as moeten zijn van een dooie.' Alice kijkt Lily ongelovig aan. Als ze Lily's serieuze blik ziet, verandert haar blik. Ze kijkt vies naar het schaaltje. 'Gadverdamme. Hoe kom je überhaupt aan zoiets?' Justin schaterlacht. 'Ik kan me wel een aantal dingen bedenken, maar als ik die hardop zeg, kan jij niet meer slapen.' Alice kijkt Justin boos aan. Ik richt me weer op Lily, die aan de zijkant van het waxinelichtje een inkeping maakt. 'Waarom doe je dat?' vraag ik. Lily's heldere ogen schieten mijn kant op. 'Zodat het kaarsvet eruit kan lopen.' Ze duwt het kaarsje in het midden van de het donkergrijze as in het schaaltje. Ik zie dat ze probeert het as niet aan te raken. Zou het echt as zijn?

Lily heft haar hand op voor Justins gezicht. 'Aansteker.' Justin haalt de arm die hij weer om Alice geslagen heeft, in een overdreven grote beweging om haar vandaan en graaft in zijn zak. Hij haalt er een donkerblauwe aansteker uit en legt hem in Lily's hand. Lily overhandigt mij de aansteker en vraagt om onze aandacht. Ik klamp de aansteker stevig vast tussen mijn vingers en kijk verwonderd naar Lily's blonde haren, die nog steeds perfect om haar gezicht vallen, ook al hangen er een paar verdorde blaadjes in en kijkt ze moe uit haar ogen.

'Oké, steek de kaars aan,' zegt Lily, wijzend naar het schaaltje waarin deze zich bevindt. Ik kijk de kring vluchtig rond, voor ik mijn hand uitsteek om te doen wat Lily me opdraagt. Justin en Alice kijken afwachtend naar het wakkerende vlammetje dat steeds dichter naar het lontje toe beweegt. Het waxinelichtje is aan. Lily kijkt zoekend om zich heen en staat op om iets van een boom te plukken, een paar stappen van onze kring vandaan. Ze komt terug met een perfect groen gekleurd blaadje dat ze tussen haar duim en wijsvinger geklemd houdt, alsof het niet mag ontsnappen. Net of het vanzelfsprekend is, neem ik het blaadje van haar over. Ze knikt goedkeurend en overhandigt mij voor een tweede keer de aansteker. 'Aansteken. We moeten iets wat leeft "offeren". Ik denk dat dit wel goed is.' Ik haal mijn schouders op en houdt het vuurtje onder het blaadje, het duurt eventjes voor het blaadje vlam vat, maar als gauw verkleurt het nog levende stukje natuur van groen naar lichtbruin. Zou een blad pijn voelen? Ik leg het brandende blaadje naast het kaarsje in het as, in het schaaltje. Iedereen kijkt in stilte naar het tafereeltje. Er gebeurt niks. Lily opent haar mond. 'We moeten geduld hebben.' Justin slaakt een zucht en rekt zich voor de zoveelste keer uit.

Na een paar minuten (het voelde als een eeuwigheid) praten, horen we een luid gesis. Het eerste druppeltje kaarsvet heeft het as bereikt. Het as lijkt op te gaan in donkere rook. In een snelle beweging duwt Lily haar wijsvinger in het fijne as. Als ze haar vinger uit het as haalt is deze grijs. Ze steekt hem uit naar mijn gezicht en wenkt me door een knikje te geven met haar hoofd. Ik ga langzaam wat dichterbij zitten en gaap haar aan. 'Omdat jij het medium bent,' legt Lily uit, net of het hartstikke logisch is. Ik voel dat ze een kruis op mijn voorhoofd tekent. Ze glimlacht me kort en bemoedigend toe en kijkt dan weer naar het al bijna verdwenen as. Alice kijkt schichtig om zich heen. Justin kijkt of het hem niet zoveel boeit wat er gaande is. Ik zie aan Lily dat ze zich groot probeert te houden. Ze recht haar schouders, maar kijkt even achter zich, om zichzelf gerust te kunnen stellen. Er staat niemand achter haar, dat weet ze zelf ook wel, maar ik merk dat we allemaal het gevoel hebben dat er iemand naar ons kijkt. Voor een moment zweer ik dat twee grote ogen mij recht aanstaren, vanuit de donkere rookwolk die boven het as hangt. Als het laatste beetje as verdwenen is, hoor ik een fluisterend stemgeluid in mijn oren. Ik kan niet horen wat de stem zegt. Het klinkt bijna als een andere taal. Lily, Alice en zelfs Justin kijken met opengesperde ogen naar de opstijgende, donkere rook, die lijkt op een zwerm van hele fijne deeltjes stof, zwevend om ons heen. De wind doet de wolk vredig rondjes maken, terug naar ons midden. Plots komt de wolk tot stilstand. Recht boven het schaaltje.

Alle ogen zijn gericht op het zwarte stof. Er klinkt plotseling een oorverdovende, ijselijke kreet. Op dat moment valt het stof uit elkaar en schiet alle kanten op. Voor een moment staat de tijd stil. Ik kan geen enkele spier bewegen, behalve mijn ogen. Ik kijk naar Lily. Ze staart net als ik, onbeweeglijk voor zich uit. Ik hoor Alice gillen. Tenminste, zo te zien is het Lily niet. De gil klinkt niet alsof hij uit angst geslaakt wordt. Het is een gil vol pijn en verdriet. Ik voel de pijn door heel mijn lichaam snijden. Dan komt de pikzwarte stofwolk langzaam weer bij elkaar en vormt een donkere gedaante, recht voor mijn gezicht. Mijn mond wordt opengetrokken, zo hardhandig dat het voelt alsof mijn kaak ontwricht wordt. Het stof dringt mijn lichaam binnen via mijn mond, door mijn keel. Ik kan geen lucht meer inademen en het gebrek aan zuurstof doet me bijna stikken. Ik vang nog net een glimp op van Lily's verschrikte gezicht dat zich in een ruk mijn kant op draait, voor alles zwart wordt.