Stof

Hoofdstuk 31

Point of view Thomas (Dane's Death)

Ik trek met al mijn kracht aan het slappe lichaam. Justin blijft onophoudelijk in mijn oor schreeuwen. Hij kraamt agressief dingen uit die mijn lichaam in zijn gechoqueerde staat forceert te doen waar het mee bezig is. Ik sleep het lijf verder en verder. De aandacht voor de pijn in mijn armen ebt langzaam weg naarmate ik blijf slepen. Takjes en blaadjes blijven hangen aan de kleren en haren van Dane. Ik dwing mezelf weg te kijken, wanneer ik een golf van misselijkheid op voel komen. De woorden van Justin dringen niet tot me door. Ik kan de voor mij dof klinkende kreten uit zijn mond niet plaatsen. Ik zie hem alleen maar heftig met zijn armen zwaaien. Alice kijkt strak voor zich uit terwijl ze achter ons aanloopt. Ze zegt niks. In haar ogen bespeur ik iets van vuur. Dan laat ik los. Ik probeer de zure golf nog te onderdrukken, maar laat dan het stoffelijk overschot uit mijn handen glippen. Het geluid dat er vanaf komt wanneer het de grond raakt, is het akeligste dat ik ooit heb gehoord en doet me stilstaan bij wat er gebeurt. Mijn maaginhoud ligt binnen nog geen tien seconden op de grond naast me. Ik sta voorovergebogen met mijn handen op mijn knieën. Een warme druppel rolt over mijn wang naar beneden en blijft een moment aan mijn kaak hangen. Dan valt hij. De traan tikt mijn hand zachtjes aan. Ik haal mijn neus op. De lucht voelt koel aan, ondanks de tijd van het jaar. Vanaf het moment dat ik in de tuin stond, prikkelt een penetrante rookgeur mijn luchtwegen. Mijn vingers tintelen en de desoriëntatie en verwardheid maakt eindelijk plaats voor blinde paniek. Ik laat het onaangename gevoel toe, maar lang voel ik het niet, want een enorme klap op mijn achterhoofd doet me tegen de grond vallen. Ik open mijn ogen langzaam en draai mijn gezicht naar boven. Een wazige gestalte met rossig haar staat wijdbeens over me heen gebogen. 'Alice...' kraam ik uit. Het klinkt hees, maar niet onverstaanbaar. Angstig kijk ik naar het grote stuk hout dat het meisje met twee handen vastgeklampt heeft. Ik weet met moeite mijn rechterarm naar mijn achterhoofd te brengen. Ik voel de warme vloeistof in mijn haren kleven. De donkerrode kleur van het bloed aan mijn vingers is het laatste dat ik zie voor het hout mijn hoofd een tweede maal raakt. De schreeuw die bij het slaan geslaakt wordt, klinkt onmenselijk.