Stof

Hoofdstuk 26

Point Of View Leah

Eén week later.

Thomas is bij mij thuis. We zitten in mijn kamer, op mijn bed. We hebben elkaar al een aantal dagen niet gezien, omdat Thomas weer aan de slag moest voor zijn studie. Ik ben verrast om mezelf zo blij te zien, dat hij er weer is. Ik ben verliefd. Het is een rustige week geweest. Er is niks geks gebeurd. Tenminste, niks gekker dan wat er al gebeurd is. Thomas en ik hebben nog steeds nachtmerries, maar ik zeg er niks meer over tegen mijn vader. Ik wil niet dat hij zich zorgen ovet me maakt.

Thomas heeft mijn hoofdkussen achter z'n hoofd geplant, en ligt met zijn rug tegen de rand van het bed aan. Ik lig tegen hem aan. Thomas is er al bijna de hele dag. Het is zaterdag. Papa en Meridyth zijn naar opa. Ik had geen zin om mee te gaan, bovendien is Thomas er weer.

Thomas rekt zich uit. 'Toen je afgelopen week naar het ziekenhuis moest voor je hoofd, wat is er toen precies gebeurd? Ik weet alleen dat je gevallen bent.' Thomas kijkt me benieuwd aan. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. 'Iets raars.' Zeg ik. Thomas prikt in mijn zij. 'Eerlijk.' Zegt hij. Ik glimlach verbitterd. 'Ik weet alleen nog dat ik in mijn kamer stond, ik keer uit het raam en ik zag iemand staan.' Ik twijfel even of ik het wel wil zeggen. Dan haal ik denkbeeldig mijn schouders op. Het is Thomas, kom op. 'Die persoon keek naar boven en veranderde opeens in... ik weet het niet. Het leek wel een soort kleine tornadr van stof.' Thomas kijkt me geïntrigeerd aan. 'Het vloog naar mijn raam, dus ik trok het in een reflex dicht. Het kwam gelukkig niet binnen, maar ik begon te hyperventileren. Ik kreeg geen lucht en viel flauw... Ik heb mijn vader gewoon gezegd dat ik gevallen ben.' Thomas reageert even niet. Hij moet het in zich opnemen. Ik vertel verder. 'Toen we uit het ziekenhuis kwamen, zei mijn vader dat het leek alsof ik een soort toeval had toen ik buiten bewustzijn was. De dokter zei dat het niks was. Vermoeidheid.' Thomas kijkt me een beetje geschokt aan. 'What the fuck?' Ik schud mijn hoofd. Ik besef me dat het verhaal intens belachelijk geklonken moet hebben. Thomas duwt zichzelf een beetje omhoog op z'n handen en gaat iets dichterbij zitten. Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me stevig, alsof hij wil zeggen dat het goed komt. Ik sluit mijn ogen even en nestel mijn gezicht in zijn shirt. Dan verslapt zijn greep en haalt hij zijn armen weg. Ik laat me voorzichtig achterover vallen, tegen de rand van het bed. Thomas staat op van het bed en loopt naar de deur. Dan gaat mijn telefoon. Thomas draait zich naar me toe en wijst naar de deur. 'Even naar het toilet.' Ik knik en Thomas loopt de kamer uit. Hij sluit de deur. Ik neem de telefoon met een glimlach op.

'Hallo, met Leah.' Een bekende stem aan de andere kant van de lijn, vult de stilte op. 'Hoi Leah, je spreekt met Helen, van huize Noble.' Ik val even stil. 'Ja?' vraag ik. Ik hoor zachtjes gekraak, door de slechte telefoonverbinding. Helen spreekt weer. 'Ik heb nieuws.' Ze haalt haar neus op en begint enthousiast te praten. 'Het gaat goed met Lily. Ze praat weer tegen haar moeder!' Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag Helen dan vriendelijk waarom ze mij hiervoor belt. 'Lily praat niet zomaar alleen over alledaagse dingen, maar over jullie twee. Thommy en jij, jullie bezoek aan haar. Het gaat beter met haar. Ze eet ook weer.' Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. 'Hij heet Thomas.' Helen verontschuldigt zich. Ik zeg niks. Ik wacht tot Helen de stilte doorbreekt. 'Ben je er nog, Leah?' Ik zucht onhoorbaar door mijn neus. 'Hmm,' breng ik vervolgens uit. 'Ik wilde jou en je vriend vragen of jullie nog een keer langs willen komen. Emma heeft ingestemd.' Ik weet niet waarom, maar ik ben niet nieuwsgierig naar wat Helen verder te zeggen heeft. Ik ben zelfs lichtelijk geïrriteerd. Waarom sturen ze ons eerst weg en vragen ze ons nu om langs te komen? Toch reageer ik zo normaal mogelijk. 'Fijn dat het goed gaat met Lily, maar ik weet het niet... Waarom willen jullie dat we nog een keer langskomen? Hebben we niet al genoeg drama veroorzaakt?' Helen weet volgens mij heel even niet wat ze moet zeggen. 'Ze voelt zich juist beter na jullie bezoek. Wij weten ook niet waarom. We vermoeden dat het komt, omdat jullie bepaalde herinneringen naar boven halen. Tijdens jullie bezoek waren dat misschien vervelende herinneringen, maar schijnbaar denkt ze nu weer aan fijne dingen.' Ik heb al deze tijd op de binnenkant van mijn mond gebeten. Ik voel dat mijn wang een beetje kapot is en de ijzerachtige smaak vult mijn mond. Ik slik een keer en laat tot me doordringen wat Helen zegt. 'Ik zal het bij Thomas neerleggen, ik laat het zo snel mogelijk weten als we wel of niet kunnen of willen komen, goed? Helens stem schiet een beetje hoger uit dan zojuist. 'Fijn. Dankjewel! Fijne dag nog!' 'Fijne dag!' Ik hang op en leg de telefoon naast me op bed. Precies op dat moment komt Thomas weer binnenlopen.