Stof

Hoofdstuk 12

Ik lig naar mijn plafond te staren. Wat er vanavond gebeurd is had ik nooit aan zien komen, maar als ik er goed over nadenk, is Thomas een perfecte jongen voor mij. Niet te opdringerig, relaxed, maar wel gedisciplineerd. En hij is ook niet lelijk. Misschien zelfs wel een beetje knap.
Ik kan alleen maar woelen in mijn bed en glimlachen. Ik voel me verliefd. Wat had ik hier behoefte aan. Ik heb na mijn verkering met Jonah in de eerste klas niemand meer gehad, dit is een mooie kans.

Ik ben zo klaarwakker dat ik maar besluit mijn bed uit te stappen en weer te gaan tekenen. Ik knip mijn licht aan en pak de spullen die ik ga gebruiken. Wat is er toch met me aan de hand? Drie dagen geleden zat ik depressief op de bank en nu zit ik grinnikend te tekenen.

Als ik te moe ben om nog verder te tekenen, dwing ik mezelf om te gaan slapen. Morgen ga ik iets nuttigs doen, neem ik me voor. Ik denk nog wat aan Thomas, maar al gauw komt het beeld van vanmiddag weer in me op. Ik weet het bijna zeker. Ik maak mezelf wijs dat het niet zo is, want het is gewoon onmogelijk, maar ik zag het toch echt. De persoon die op Jill aan het wachten was, was Dane.

Waarom doet het me zoveel? Ik wil nu echt van deze gedachten af zijn, dus ga ik morgen naar Lily bellen om antwoorden te vragen. Na nog een tijdje gepiekerd te hebben, draai ik me om. Ik lig in een verschrikkelijke positie, maar ik ben te moe om me nog een keer te bewegen. Buiten het feit dat ik oncomfortabel lig, is het buiten ook nog eens bloedheet. Ik zweet me een ongeluk, maar val toch in slaap.

Na een vreselijke nacht, word ik wakker. Ik ben door mijn wekker heen geslapen, het is al elf uur. Daar gaat mijn 'nuttige' dag. Papa en Mer zijn al weg. Het is vandaag vrijdag en dus bijna weekend. We zouden morgen iets met z'n drieën doen.

Buiten de tijd, zie ik op mijn telefoon dat ik een aantal berichtjes heb. Thomas!

Thomas
Heey Leah, ik vond het gisteren supergezellig en ik hoop dat jij het ook zo voelde! Ik wil graag nog eens met je afspreken. x

Ja. Zo snel mogelijk, denk ik.

Leah
Hello Thomas. Ja, ik vond het ook heel erg leuk! Nog een keer is een goed idee. Wanneer kan je?

Mijn reactie klinkt voor mijn gevoel een beetje te enthousiast, maar Thomas kan er niks over zeggen, aangezien hij nu al om een tweede date vraagt.
Nu ik toch al bezig ben met mijn telefoon, ga ik de inrichting van Lily bellen. Ik ben stikzenuwachtig. Misschien is het een goed idee om even op te schrijven wat ik wil zeggen en vragen, voor ik bel.

Na een tijdje nadenken en een briefje volgekalkt te hebben, zoek ik het telefoonnummer op. Ik klik het aan en houd mijn vinger op de groene knop. Nou niet gaan twijfelen. Ik knijp mijn ogen even dicht en druk dan op de groene knop.

De telefoon gaat over. Ik hoor zacht gekraak en dan een duidelijke mannenstem. 'Goedemiddag, u spreekt met Huize Noble, waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik schraap mijn keel. 'Hoi, u spreekt met Leah Anderson, ik wil graag een afspraak maken om met een van uw patiënten te praten.' 'Heeft u deze persoon al gesproken hierover?' vraagt de man. 'Uh... nee. Ik dacht dat ik daarvoor naar dit telefoonnummer moest bellen,' zeg ik eerlijk. De man is even stil. 'Over welke patiënt gaat het?' vraagt hij dan. 'Lily Morgan,' antwoord ik. De man zegt dat hij even iets moet opzoeken en dus wacht ik even. 'Je zal een afspraak moeten maken met haar afdeling. Ik zal je het telefoonnummer geven. Omdat Lily minderjarig is, moet een van haar ouders toestemming geven voor een afspraak.' Ik denk even kort na over deze informatie en zeg oké. De man geeft me het telefoonnummer en wenst me een goede dag.

Ik ga niet weer dagen zitten nadenken over dit gedoe, dus bel ik meteen Lily's afdeling.

'Hallo, u spreekt met Helen van Huize Noble. Kan ik u ergens mee helpen?' zegt een vriendelijke vrouwenstem. Ik voel me een stukje meer op mijn gemak dan bij de man die ik net aan de telefoon had. 'Ja, u spreekt met Leah Anderson. Ik had net één van uw collega's aan de telefoon, ik wil graag een afspraak maken met een patiënt van uw afdeling. Volgens hem moest ik daarvoor hiernaartoe bellen.' 'Ja dat klopt, over welke patiënt gaat het?' antwoordt de vrouw vriendelijk. 'Lily Morgan,' zeg ik. 'Morgan... Heb je al met haar ouders gesproken?' vraagt Helen. 'Nee, ik heb geen telefoonnummer,' zeg ik hierop. Helen antwoordt. 'Ik mag niet zomaar een telefoonnummer geven, maar als je mij je contactgegevens geeft, kan ik even contact met ze opnemen. Ik bel je meteen als ik antwoordt krijg.' Ik glimlach. 'Heel erg bedankt! Ik hoop snel wat te horen.'

Helen zucht. 'Was Lily een goede vriendin van je?' Ik ben net iets te lang stil. 'Oh sorry, dat had ik niet mogen vragen.' Zegt Helen dan. 'Maakt niet uit!' zeg ik, 'Ze was een klasgenoot van me.' 'Ah, oké. Nou, ik wens je een fijne dag en ik spreek je binnenkort,' zegt Helen. 'Dat is goed. Bedankt,' zeg ik. We nemen afscheid en Helen hangt op.