Stof

Hoofdstuk 30

Point of View Lily (Dane's Death)

Mijn keel is schraal van de schreeuw. Ik voel niks meer. Ik kan alleen maar kijken naar het levenloze, verminkte lichaam van Dane. Mijn lichaam besluit dat het genoeg geweest is, langer kan ik niet meer kijken naar wat er over is van mijn beste vriend. Mijn ogen sluiten als uit zichzelf, zonder dat ik er iets tegenin kan brengen. Maar het is nog niet voorbij.
Een walgelijk geluid zuigt mijn aandacht naar zich toe. Voor ik mijn ogen open, draai ik mijn gezicht naar waar het geluid vandaan komt. Ik zie Alice kokhalzend naar adem happen. Ze heeft tranen in haar ogen van het gebrek aan zuurstof en slaat met haar armen alle kanten op, zoekend naar iets wat haar op welke manier dan ook van dienst zou kunnen zijn. Niet nog een slachtoffer, bedenk ik me met mijn gezond verstand en met alle kracht die ik nog in me heb, verplaats ik me naar Alice toe. Justin blijft hulpeloos zitten waar hij zit en bekijkt de situatie van een afstand. Met stomheid geslagen kijkt hij, doodsbang, als een kleine kleuter naar het lichaam van Dane. Alice begint opeens hevig te schokken alsof ze een toeval heeft. Ik grijp haar trillende lijf vast en wieg haar zachtjes heen en weer als een klein kind. Zelf snik ik zachtjes en slik ik mijn emoties weg. Langzaam stopt het.
Voor een moment durf ik te denken dat het allemaal over is.
Dat het goed komt.
Dan schiet Alice omhoog en worstelt ze zich uit mijn greep. Ze duwt me met alle kracht die ze nog in zich heeft van zich af. Dat blijkt meer te zijn dan ik aan haar dacht te zien. In het minieme moment van besef wat ik dan nog heb, bespeur ik woede in haar blik. Ik kom met mijn hoofd tegen iets hards aan en alles wordt zwart.

Hoe ik thuisgekomen ben, kan ik me niet meer herinneren. Ik kan alleen maar hoofdschuddend en met mijn ogen wijd opengesperd naar het plafond van mijn slaapkamer staren. Tranen stromen ondertussen over mijn wangen. Het is mijn schuld. Het is mijn schuld. HET IS MIJN SCHULD!