Stof

Hoofdstuk 17

De treinreis ging razendsnel. Thomas heeft vanaf het moment dat we station Breda inliepen tot we uit de trein stapten in den Bosch mijn hand bijna niet losgelaten. We hebben aan een stuk door gepraat. Ik kan me bijna niet voorstellen dat we vorig jaar nog bij elkaar in de klas zaten en dat we nu hier zijn. Het is me op school nooit opgevallen dat Thomas eigenlijk best knap is. Zijn haar is langer dan het in mijn herinnering ooit was, waardoor het een beetje wild op zijn hoofd ligt. Het maakt hem ouder. Ook heeft hij een klein kuiltje in een van zijn wangen, dat extra goed zichtbaar wordt als hij lacht. Het lijkt wel alsof Thomas van de zomer ineens volwassener geworden is.
Misschien denk ik deze dingen alleen maar, omdat hij me het soort aandacht geeft waar ik stiekem al een tijdje naar verlang. Ik probeer het gevoel in mijn onderbuik te onderdrukken, maar er valt niks tegenin te brengen.

Het was minder dan tien minuten met de bus vanaf station den Bosch. De straat waarin we uitgestapt zijn, staat vol met hoge bomen en flinke huizen met voortuinen groter dan de oppervlakte dan mijn huis in Breda. Aan het eind van de weg, in de verte is het grote, witte gebouw al in zicht. Ik kauw zachtjes op de binnenkant van mijn wang en begin er naartoe te lopen.
Het ziet er nét anders uit dan in mijn droom en dat stelt me op de een of andere manier een beetje gerust. Het is heel modern en groter dan ik dacht. Ook ziet de tuin er omheen er iets anders uit dan op de foto's. Er is iets meer begroeiing, wat me doet denken dat de foto's op de website al een tijdje geleden gemaakt moeten zijn. Een groot hek omringd zo te zien het gehele gebouw, inclusief tuin.