Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15

'Susan, wakker worden. We moeten gaan. Susan?' Mijn moeder schudde zachtjes aan mijn arm.

Ik kreunde. Was het nu al ochtend? Ik wilde helemaal nog niet opstaan. Ik draaide me om. 'Mam, ga weg,' mompelde ik. 'Het is nog lang geen tijd om op te staan.'

'Ja, dat is waar, maar we moeten wel weg,' zei mijn moeder.

Huh? Was dit wel mijn moeder? Toen herinnerde ik me de afspraak weer die we hadden met mijn vader. Ik ging rechtop in bed zitten en keek recht in het gezicht van Luke. Hij zat op de rand van mijn bed en grijnsde. 'Hallo,' zei hij. 'Ben je eindelijk wakker?'

'Ik dacht dat je mijn moeder was,' zei ik en ik kreunde weer. Ik schaamde me nu echt. Luke lachte. 'Ja, zoiets had ik al door.'

Toen bedacht ik me dat ik er vast niet uitzag. Snel haalde ik mijn hand door mijn haar. Ik wist zeker dat het alle kanten opstond.

'Luke... Geef me 5 minuten en ik ben klaar om te gaan.'

Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Oké, ik wacht hier.'

Zo snel mogelijk sprong ik uit bed en liep naar mijn kast. Ik pakte een trui en een spijkerbroek. Op mijn tenen liep ik naar de badkamer. Ik hoopte zo dat mijn ouders niet wakker zouden worden. In de badkamer trok ik mijn kleren aan, deed mijn haar goed en wat make-up op. Ik was niet van plan zonder make-up naar buiten te gaan. Ik checkte mezelf voor de laatste keer en liep weer op mijn tenen terug naar Luke. Hij zat niet meer op mijn bed, maar op mijn bureaustoel en draaide rondjes.

Toen hij me zag stopte hij. 'Je hebt precies nog 1 minuut, dus als ik jou was zou ik maar opschieten,' zei hij met een grijns.

Ik schudde met een glimlach mijn hoofd en trok mijn All Stars aan. 'Oké, laten we gaan.'

Luke sprong op uit mijn bureaustoel en sprong uit mijn raam, ik volgde zijn voorbeeld.

'Ben je zenuwachtig,' vroeg hij terwijl we door het bos renden.

'Ik weet het niet,' gaf ik toe. 'Een beetje misschien. Ik heb echt geen idee wat hij komt doen. Wat denk jij?'

'Ik heb geen idee, maar mijn broers hebben wel een paar ideetjes en Iris ziet alles nogal positief in, maar ik weet het niet.'

'Wat denken je broers, dan?'

'Matt is ervan overtuigd dat hij iets met Dean te maken heeft. Iets slechts. Dat hij hier is om ons iets aan te doen. Maar ik weet het niet. Matt heeft natuurlijk het verleden gezien van je vader, dat is zijn gave, maar ik denk niet dat hij zijn eigen dochter iets aan zou doen.' Luke keek me aan. 'Ik denk gewoon dat we het hem moeten vragen en als hij niet antwoord hebben we altijd mijn vader nog.' Hij grijnsde.

'Wat doet je vader,' vroeg ik argwanend.

'Zijn gave is dat hij je kan dwingen iets te zeggen. Je kan echt niet tegen hem liegen. Als hij iets van je wil weten kan hij ervoor zorgen dat je het hem vertelt. Heel erg handig in dit geval, maar minder in het dagelijkse leven.' Hij grinnikte even. 'Maar wees niet bang, hij gebruikt het nooit tegen mensen.'

Ik rilde even. Ik wist niet of ik Luke's vader wel wilde ontmoeten. Het klonk nogal eng. Iemand iets laten zeggen, zonder dat hij het eigenlijk wil.

'Komt je hele familie eigenlijk,' vroeg ik.

'Nee, alleen mijn vader, mijn moeder, Josh, Matt en Adam. Nick, Kate en Iris blijven thuis. Iemand moet namelijk het huis beschermen.'

'Ze moeten het huis beschermen?'

'Ja, misschien is je vader wel een afleidingsmanoeuvre. We moeten op alles voorbereid zijn.'

Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Denk je echt dat ze jullie gaan aanvallen, met wapens enzo?'