Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 35

Hoofdstuk 35

Kerkhof. 4 uur 's middags. Hij had er al moeten zijn.

Ik keek nog een keer op mijn horloge. Deed hij dit expres? Om me nog banger te maken of zo?

Ik leunde tegen het grote ijzeren hek en keek naar het kerkje bovenop de heuvel. Misschien moest ik daarheen. Misschien stond het wel fout op het briefje.

Ik keek nog een keer om me heen, maar ik was echt de enige. De koude wind ging dwars door mijn jas heen. Ik rilde. Als ik hier nog lang zou blijven staan, zou ik bevriezen.

Ik nam snel een beslissing. Ik ging naar het kerkje toe. Ik wilde echt niet veranderen in een sneeuwpop.

Langzaam liep ik tussen de graven door, omhoog naar het kerkje. Het lag er heel onschuldig bij, maar ik moest steeds denken aan alle dingen die daar waren gebeurd. Ik huiverde en dook nog wat dieper weg in mijn jas. Ik wilde er niet aan denken.

Toen ik boven was, keek ik nog een keer naar beneden, maar er was niemand. Ik liep naar de deur toe en probeerde of hij open was. Tot mijn verbazing was hij dat. Ik deed hem open en ging naar binnen. Meteen wenste ik dat ik dat niet gedaan had. Met grote ogen keek ik naar de jongen die op de grond lag. Hij had zijn ogen dicht en er lag een plas bloed om hem heen.

'Joseph!' Ik viel op mijn knieën naast hem en keek naar zijn lichaam. Iemand had hem duidelijk in zijn benen en in zijn maag geschoten. Er zat allemaal bloed op zijn gezicht en kleren.

Ik schudde zachtjes aan zijn schouders en hij kreunde. Heel even deed hij zijn ogen open, maar ze gingen meteen weer dicht.

'Wat is er gebeurd,' vroeg ik. Ik veegde een pluk donker haar uit zijn gezicht, maar hij reageerde niet meer.

'Joseph?' Ging hij dood? 'Joseph?' Dit keer klonk het paniekeriger. Hij mocht niet doodgaan.

'Joseph! Niet doodgaan. Alsjeblieft niet doodgaan.'

Was dit de reden dat Dean me hierheen wilde laten komen? Had hij dit Joseph aangedaan? Was dit een waarschuwing?

Ik keek radeloos de kerk rond, maar er was niets waarmee ik hem mee kon helpen. Hij zou hier doodgaan. En dat was allemaal mijn schuld.

Ik slikte mijn tranen weg. Ik moest niet huilen. Joseph zou ook niet om mij huilen.

Ik stond op en keek naar hem. Ik kon hem niet achterlaten. Ik kon hem gewoon niet dood laten gaan. Niet op deze manier. Dat verdiende niemand.

Opeens kreeg ik een idee. Luke kon hem helpen! Hij was een genezer. Hij kon ervoor zorgen dat hij niet dood zou gaan.

Zonder er verder nog goed over na te denken pakte ik mijn mobieltje en belde hem. Het duurde maar een paar seconden voordat hij opnam.

'Hey Suze. Ik wilde net...'

'Luke, je moet me helpen.'

Door de ernst in mijn stem sloeg zijn stemming meteen om. 'Oké, waarmee?' Hij klonk meteen veel serieuzer.

'Euhm...' Ik keek naar Joseph. Zijn borst ging schokkerig op en neer. 'Je moet iemand beter maken.'

'Wat? Suze, ik ben toch geen dokter. Waarom...'

'Nee, dat weet ik wel, maar anders gaat hij dood. En ik...Hij... Kom gewoon hierheen. Ik kan het niet uitleggen.' Ik zakte weer in elkaar naast Joseph op de grond. 'Kom gewoon hierheen, Luke. Hij gaat dood.' Ik veegde een traan van mijn wang.

'Susan? Wat is eraan de hand?' Zijn stem klonk ongerust.

'Kan ik niet zeggen. Kom alsjeblieft naar de kerk bij de begraafplaats. En... niet alleen komen.' Toen hing ik op. Ik legde mijn telefoon naast me op de grond en pakte Joseph's hand. 'Het komt wel goed,' fluisterde ik zachtjes. Ik wist niet tegen wie ik het had. Tegen hem of tegen mezelf.