Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 29

Hoofdstuk 29

Ik zat in mijn eik en keek uit over het bos. In de verte zag ik een hele grijze lucht. Sneeuw.

Ik klom een tak hoger en ging zitten. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde alles te verwerken dat de afgelopen dagen was gebeurd. Eerst mijn vaders dood, toen de ruzie met Luke en nu had Jade Matt neergeschoten. Oké, dat was misschien wel een beetje overdreven. Ze had hem in zijn arm geraakt meer niet.

Het was alweer twee dagen geleden dat dat was gebeurd en ik kon me alles nog precies herinneren. Ik wist nog precies hoe boos Luke was geweest. Hij bleef maar vragen hoe het toch kon dat ze een wapen had. Dat was ook wel een beetje vreemd. Jade zou eerst haar kamer uit moeten komen voordat ze een wapen kon pakken. En haar kamer werd elke seconde goed bewaakt. Kate keek in haar toekomst en zorgde ervoor dat ze nergens heen kon, Adam voelde haar gevoelens aan en zorgde dat ze rustig bleef, Nick las haar gedachten en Josh voelde of er gevaar dreigde. Eigenlijk was ze nu meer een gevangene dan een zusje.

Opeens hoorde ik de tak kraken waar ik op zat. Mijn ogen vlogen open en ik zag dat Luke naast me zat.

'Hé,' zei hij. Voordat ik kon antwoorden boog hij zich voorover en kuste me. Toen hij me weer losliet had hij een grijns op zijn gezicht.

'Wat is er,' vroeg ik met een grote lach om mijn mond.

'Niks.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik moest gewoon even aan jou denken.'

Ik glimlachte en legde mijn hoofd op zijn schouder. Luke sloeg zijn armen om me heen en drukte me dicht tegen hem aan. Samen keken we naar de grijze lucht die steeds dichterbij kwam.

'Hoe gaat het met Jade,' vroeg ik na een tijdje zachtjes.

Ik voelde hoe Luke zuchtte. 'Het gaat wel.'

'Weten jullie al hoe ze aan het wapen kwam?'

Luke knikte. 'Helaas wel.'

'Echt?' Ik wilde hem aankijken, maar hij hield me te stevig vast.

'Dean heeft het haar gegeven. Nou, eigenlijk een man die voor Dean werkt. Hij heeft het raam eruit gehaald, haar het wapen gegeven en gezegd dat ze ons moest neerschieten. Toen is hij weer weggegaan.'

Ik was even stil. 'Hoe weten jullie dat opeens? Ik bedoel, Kate had toch niets gezien?'

'Ze hebben een schild gebruikt. Daardoor kon Kate ze niet zien en Josh ze niet voelen. Maar de gave van Matt is sterker dan een schild, dus toen hij bij het raam stond zag hij het opeens allemaal.'

'Wow,' was het enige wat ik zei.

'Ik weet het.'

We waren stil. De lucht met de sneeuw kwam steeds dichterbij.

'Wat gaat er nu gebeuren,' vroeg ik. Hoe gingen ze ervoor zorgen dat Jade weer normaal werd? En hoe gingen ze ervoor zorgen dat Dean nooit meer bij hen in de buurt kwam?

'We proberen uit te vinden waar hij op dit moment verblijft,' zei Luke. 'En dan, als we dat weten gaan we erheen.'

'En dan schieten jullie hem neer en dat is het?' raadde ik.

'Misschien.'

'Je denkt toch niet echt dat dat zo makkelijk gaat? Hij heeft bewaking. Hij is met veel meer en waarschijnlijk ook veel beter getraind.'

'Sinds wanneer weet jij zoveel van zulke dingen af,' vroeg Luke.

Ik negeerde hem. 'Doe even realistisch, Luke. Dat ga je toch nooit winnen.'

'Kom op, Suze. Wij zijn met negen. Het is heus niet zo moeilijk om Dean te vermoorden.'

'Waarom tel je mij niet mee?' Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem aan.

'Jij hebt hier niets mee te maken. Dit is niet jou gevecht.'

'Hij heeft mijn vader vermoord! Dit is juist mijn gevecht,' barstte ik uit.

'Nee, dat is het niet en je houdt je hier buiten, oké?' Hij greep me stevig bij mijn bovenarmen vast en keek me aan. 'Ik wil niet dat je ooit nog in de buurt komt bij Dean of iemand anders die iets met hem te maken heeft. Dit is niet jou gevecht en dat gaat het ook niet worden.'

Ik duwde zijn handen weg. 'Jij wilt dat ik thuis ga zitten wachten tot jij weer thuis komt? Nee, ik dacht het niet. Dit is wel de 21e eeuw. Ik ga mee. Hij heeft mijn vader vermoord. Ik haat hem net zo erg als jij hem haat.'

Luke haalde diep adem en wreef over zijn gezicht. 'Susan.' Hij zuchtte diep. 'Ik doe heel erg mijn best om je te beschermen, maar je maakt het me heel erg moeilijk.' Zijn stem klonk rustig, maar ik hoorde dat hij boos was. Geweldig. Twee keer in een week ruzie.

'Luke, je snapt toch wel waarom ik mee wil?' probeerde ik iets aardiger te zeggen. 'Ik wil ook iets doen. Hij heeft mijn vader vermoord.'

'Ik weet het, maar hij is veel gevaarlijker dan jij denkt. Dat hij jou en Iris ontvoerde was nog maar een voorproefje van wat hij allemaal doet. Hij kent geen genade.'

'Maar...' probeerde ik.

'Nee, laten we het ergens anders over hebben. Ik wil er niet meer over praten,' zei Luke.

Ik keek hem aan, maar hij ontweek mijn blik. Hij keek naar beneden. 'Ik moet naar huis,' zei hij.

'Nee.' Ik pakte zijn arm vast. 'Blijf alsjeblieft nog even. Waarom kunnen we er niet over praten?'

'We kunnen we wel over praten, maar niet nu,' zuchtte Luke. 'Jij moet je nog omkleden en ik ook.'

Ik keek hem verward aan. 'Hoezo?'

'Je vader wordt vandaag begraven,' zei Luke voorzichtig.

O. Was dat vandaag.

'Kom we gaan.' Luke sprong de boom uit. Ik sprong hem achterna. Mijn voeten raakte de grond en ik zette een stap naar voren om te blijven staan, en liep precies tegen Luke aan. Hij grinnikte even, maar zijn ogen deden niet mee.

Hij kuste me hard op mijn mond. Net toen ik mijn armen om hem heen wilde slaan liet hij me alweer los.

'Ik zie je in de kerk,' zei hij.

Ik knikte. Zoals hij het zei klok het net alsof we gingen trouwen, maar dat zei ik maar niet tegen hem. Hij leek niet in de stemming voor grapjes.

Luke glimlachte nog even naar me en rende toen het bos in. Ik bleef alleen achter op de open plek. Het bos voelde opeens heel erg dreigend dus rende ik zo snel mogelijk naar huis.

Precies toen ik de achterdeur opendeed, vielen de eerste sneeuwvlokken uit de hemel. Ik bleef even staan en keek omhoog. De lucht was grijs en er dwarrelden kleine witte vlokjes om me heen. Normaal zou ik nu lachen. Ik vond sneeuw mooi, maar vandaag niet. Ik vond het irritant. Het was koud en het duurde waarschijnlijk weken voordat het allemaal weg was.

Ik zuchtte diep en liep naar binnen.