Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 42

Hoofdstuk 42

Ik kon niet slapen. Mijn hoofd zat te vol met gedachten. Nare gedachten, zou mijn moeder zeggen. Mijn moeder... Als ik haar ooit nog zou zien, zou ik wel heel vaak sorry moeten zeggen. Ze zou me waarschijnlijk nooit meer vertrouwen. Ik was alweer zomaar weggelopen. Ik was een waardeloze dochter.

In het bed naast me draaide Iris zich om. Ze mompelde iets wat ik niet kon verstaan en sliep weer rustig verder. Ik was jaloers op haar. Waarom kon zij wel slapen en ik niet?

Na nog een paar lange minuten besloot ik uit bed te gaan. Zo zou ik nooit in slaap vallen.

Heel voorzichtig gooide ik de deken van me af en trok een trui en een spijkerbroek aan. Ik stal Iris' schoenen en trok mijn jas aan. Misschien kon ik buiten even een rondje lopen. Gewoon om mijn gedachten weer helder te krijgen.

Ik glipte de gang op en sloot de deur heel zacht achter me. Er was niemand te bekennen, niet dat ik dat had verwacht, het was nacht. Diep in de nacht.

Ik had geen idee waar de uitgang was, dus liep ik een beetje doelloos rond. Ik nam de trap naar beneden en kwam toen uit in een lange gang. De deur, waarvan ik dacht dat hij naar het terras leed, was verbazingwekkend genoeg open.

Ik zette één stap buiten en kreeg meteen een ijskoude windvlaag in mijn gezicht. We waren dan wel naar het zuiden gereden, het was nog steeds heel erg koud.

Ik dook dieper weg in mijn jas en liep tussen de troosteloze tafeltjes door. Sommige stoelen die erbij stonden waren omgevallen. Ik had niet het idee dat hier vaak mensen kwamen.

Tegenover het terras was een bos. Het deed me een beetje denken aan thuis, ook al was dit een heel ander bos. De bomen stonden veel minder dicht op elkaar. Het gaf me een veel minder veilig gevoel.

Ik nam plaats op een stoeltje dat niet was omgevallen en keek naar de bomen. Ik had er zoveel voor over om nu thuis te zijn. In mijn eigen boom. Op mijn open plek.

'Jij ook hier?'

Verschrikt draaide ik me om en keek recht in het gezicht van Danny. Hij stond achter me met zijn handen in zijn broekzakken.

'Uh...Ja,' zei ik. Wat deed hij nou weer hier?

Hij liep naar de andere stoel toe en ging zitten. 'Kon je ook niet slapen?' Hij strekte zijn benen voor zich uit en keek ook naar het bos voor ons.

'Ja, ik...ik moest steeds denken aan...' Nee, ik ging hem niet vertellen dat steeds moest denken aan thuis en dat ik bang was. Absoluut niet. Niet aan hem. Ik kende hem haast niet.

'Aan...' vroeg Danny. Hij keek me vragend aan.

'Nee, laat maar,' zei ik. 'Het is niet belangrijk.'

Hij knikte en keek weer weg. We waren beide stil. Ik wist niet goed wat ik tegen hem moest zeggen. Ik kende hem eigenlijk helemaal niet. Ik wist alleen dat hij de vriend van Jade was. Meer niet.

'Weet je,' begon Danny. Ik keek hem aan, maar hij keek niet terug. 'Ik ben eigenlijk wel blij dat je hier bent. Ik wil je graag iets laten zien.'

Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Wat dan?'

Hij glimlachte mysterieus. 'Dat zie je zo wel. Je hoeft me alleen te vertellen of het echt is wat je ziet of niet.'

'Oké,' zei ik langzaam. Dat klonk niet heel moeilijk. 'En wat zie ik dan?'

Een seconde nadat ik de vraag gesteld had, ging de deur van het hotel open en kwam Luke aanlopen. Ik keek hem verbaasd aan. Kon hij ook al niet slapen?

Luke zwaaide en kwam onze kant op.

'En? Is het echt of niet?'

Ik keek Danny verward aan. 'Wat bedoel je?' Ik keek om me heen. 'Ik zie helemaal niets.'