Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11

Maandag reed zo snel mogelijk naar school. Ik wilde Luke vertellen over wat ik zaterdag had gezien.

Op school liep ik meteen door naar mijn kluisje in de hoop Luke tegen te komen. Helaas kwam ik hem niet tegen, de enige die ik tegenkwam was Nicole. Ik luisterde een beetje geïrriteerd naar haar verhaal over de nieuwe bewoner van Woodbridge. Het kon me echt niets schelen dat er een man in Woodbridge was komen wonen. Er kwamen toch wel vaker nieuwe mensen hier wonen?

Toen ik net een goede smoes had bedacht om Luke te gaan zoeken zag ik hem opeens een eindje verderop staan. Iris was er niet bij maar Adam dit keer wel. Luke wenkte me. Zonder er over na te denken liep ik weg bij Nicole en liep ik naar ze toe. Ze protesteerde luid maar ik negeerde haar. Ik wist dat ze me nu echt haatte, maar ik wilde echt met Luke praten.

Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze er allebei heel erg moe uit zagen. Ik ging naast Luke staan. 'Hey,' zei ik zacht. Luke zei niks en Adam knikte naar me.

Adam kwam meteen ter zake. 'We moeten even praten,' zei hij. Hij keek nogal boos en dat maakte me een beetje bang.

Luke merkte dat en stelde me gerust. 'Er zijn wat problemen waar we het gewoon even met je over moeten hebben,' zei hij. Zelfs dat hielp niet. Ik voelde hun angst en dat vergrootte de mijne alleen maar meer.

De bel ging. 'Kom we gaan,' zei Adam. Wat? Ik keek hen verward aan. We hadden gewoon les. Ik ging echt niet spijbelen. Ik was een watje, zoiets durfde ik niet.

'O kom op. Zeg alsjeblieft niet dat je niet even een paar uur kunt spijbelen,' zei Adam ongeduldig.

Ik ging echt niet spijbelen. Wat zouden de anderen wel niet denken? Langzaam voelde ik mijn weerstand verzwakken. Wat maakte het eigenlijk ook uit? Hoe groot was nou de kans dat ze erachter zouden komen?

'Adam,' zei Luke bestraffend. 'Ik wil niet dat je dat bij Susan doet.'

Adam keek hem schuldbewust aan. Had hij net mijn gedachtes beïnvloed? Ik keek naar Luke, maar hij schudde zijn hoofd. 'Laten we maar gewoon gaan,' zei hij hoofdschuddend. Adam knikte instemmend en we liepen met z'n drieën de school uit. Ik wist dat de mensen naar ons keken, de Greens gingen niet zo veel om met andere leerlingen van school.

We liepen met z'n drieën naar Lukes auto. 'We kunnen het beste naar ons huis gaan,' zei Adam. Luke leek dat niet zo'n goed idee te vinden. 'Mama is toch thuis? Ze zal ons meteen weer terug naar school sturen.'

Ik zei niks, ik wilde me niet met deze discussie bemoeien. We waren bij Lukes auto aangekomen. Ik en Luke gingen voorin zitten en Adam achterin. De discussie ging gewoon door.

'Ze stuurt ons echt niet terug, hoor. Ze snapt echt wel hoe belangrijk het is dat Susan het weet,' zei Adam. Luke dacht daar even over na terwijl het met zijn vingers op het stuur trommelde. 'Oké, we gaan wel naar huis, maar als ze moeilijk doet dan zeg ik dat het jou idee was.' Hij keek Adam streng aan via de achteruitkijkspiegel. Adam knikte met een grijns op zijn gezicht.

We reden het schoolplein af. Ik moest even denken aan mijn klas die nu saai bij wiskunde zat. Ik was blij dat ik daar niet bij was.

We reden het dorp uit en kwamen langs mijn huis. Ik besefte dat ik al eens bij Luke thuis was geweest, toen ik was aangereden. Ik kon me niks meer herinneren over hoe zijn huis eruit zag. Ik was er toen niet helemaal bij met mijn gedachten. Door mijn ongeluk moest ik weer denken aan die man uit mijn tuin. Volgens mij was het dezelfde als toen bij Luke in de woonkamer zat.

Ik vroeg me af of ik erover moest beginnen. Ik besloot het later te vertellen. Ik wilde het alleen aan Luke vertellen, niet ook aan Adam.

Na een paar minuten maakten we wat kleine bochtjes en kwamen we aan bij Lukes huis. Het was groot en van lichtgrijze bakstenen gemaakt. De voordeur was blauw. Ik vond het heel mooi.

We gingen naar binnen. Zoals voorspeld was Lukes moeder, Nadine, thuis. Ze stond al in de grote gang op ons te wachten toen we binnenkwamen. Adam begroette zijn moeder alsof het heel normaal was dat hij om 9 uur 's ochtends thuis was en niet op school.

Luke grijnsde alleen een beetje. Hij vond het kennelijk grappig dat zijn moeder zo verbaasd keek.

'Wat komen jullie doen,' vroeg ze streng. Ze keek even naar mij en toen weer naar Adam en Luke. 'Als het goed is duurt school tot 3 uur, niet tot 9 uur.'

Luke nam gelukkig het woord. 'Mam, ik heb toch gisteren verteld over Susan?' Had hij zijn hele familie over mij verteld? Waarom zou hij dat doen? Ik keek hem verontwaardigd aan, maar hij zag het niet.

'Ze is ook een halfmens en doordat wij hier nu wonen is ze ook in gevaar. Als ze erachter komen dat ze een halfmens is en ons kent, kunnen ze haar zo iets aandoen.' Nadine keek ons één voor één aan. 'En wat is de reden dat jullie dit nu aan Susan willen vertellen,' vroeg ze.

Luke deed zijn mond al open om te antwoordden, maar Adam was hem voor. 'We moesten het haar toch een keer vertellen en vandaag hadden we een blokuur wiskunde en ook nog geschiedenis dus leek dit ons wel een goed moment.' Hij grijnsde. Hij vond het allemaal nogal grappig. Nadine keek minder blij. 'Dit kan echt niet, jongens. Jullie moeten naar school. Als jullie je eindexamen niet halen door dit gedoe word ik heel erg boos, begrepen,' zei ze streng. Adam en Luke knikten allebei. 'Goed, doe nu maar wat jullie moeten doen, maar vertel niets aan je vader. Hij vind het al niet goed dat jullie zo vaak niet op school zijn. Hij vind het vast niet leuk dat jullie vandaag weer niet gaan.' Ze keek nu voornamelijk naar Adam. Hij grijnsde en liep naar de woonkamer. Luke liep achter hem aan en ik volgde ze. Nadine glimlachte naar me. Een teken dat ze niet boos op mij was, alleen op haar zoons.

De woonkamer was heel groot. Aan de rechterkant stonden twee grote grijze banken tegenover de grote tv die aan de muur hing. Aan de andere kant van de kamer was een grote opening in de muur naar de keuken. Ik zag dat die ook licht blauw was, net als de voordeur. Luke en Adam gooide hun tassen in een hoek naast de bank en liepen de grote trap op die aan de linkerkant naast de keuken was. Ik liep achter ze aan.

We liepn door een lange gang. Ik gokte dat het alle kamers waren van iedereen. De gang was gewoon wit, maar op één muur hingen allemaal foto's. Ik bleef staan om te kijken. Op de eerste foto stond een jongen met blond haar. Hij zag het heel schattig uit, ik gokte hem een jaar of 12. Op de foto er naast stond ook een jongen. Zijn haar was ook blond. Waren dit foto's van Lukes familie?

Luke had gemerkt dat ik was blijven staan en kwam naast me staan. 'Kijk, dit is Josh toen hij 13 jaar was,' zei hij en hij wees naar de eerste foto met het blonde jongetje.

Ik bekeek alle foto's en merkte dat ze op volgorde van jong naar oud hingen. De eerste foto was van Josh, de tweede van Matt, de derde van Kate, de vierde van Nick en naast Nicks foto hing een foto van een meisje. Ik bekeek hem aandachtig. Luke had me verteld dat hij maar 2 zussen had. Wie was dit meisje dan? Ik keek Luke vragend aan. 'Dat is Jade,' zei hij. Ik voelde dat hij verdrietig werd als hij naar haar foto keek.

'Wat is er met haar gebeurt,' vroeg ik zacht. Luke schudde zijn hoofd. 'Toen ze 16 was had ze een vriendje genaamd Ethan. Hij zat bij ons op school. Hij was oké, maar niet echt iets voor Jade. Toen ze 18 waren en hun eindexamen hadden gehaald, zijn ze gaan samenwonen. Mijn ouders waren het er niet mee eens, maar Jade wilde heel graag dus vonden ze het goed. Na een tijdje vond mijn vader uit dat Ethan de zoon was van zijn halfbroer en daarna begonnen de problemen.'

'De problemen waar we je over wilde vertellen,' zei een stem achter me. Ik draaide me om. Het was Adam. 'Kom,' zei hij en hij deed een van de deuren open. 'Hier kunnen we praten.'