Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 46

Hoofdstuk 46

Ik stond met mijn rug tegen de muur gedrukt. Brian stond naast me en gluurde om de hoek van de muur waarachter we stonden. 'Twee bewakers,' fluisterde hij. 'Allebei zijn ze mens.' Hij trok zijn hoofd weer terug en keek me aan. 'We zullen ze moeten doden. Kun je dat?'

Ik knikte en verstevigde mijn greep op mijn pistool. Natuurlijk kon ik dat. Als ik Luke ermee kon redden, kon ik alles.

'Oké, jij neemt die linker, ik de rechter.' Brian keek me nog even aan en stapte toen bij de muur vandaan, zo de gang met bewakers in. Ik twijfelde geen moment en ging achter hem aan.

We verrasten ze en voordat ze ook maar iets konden doen, had Brian de rechter bewaker al neergeschoten. Ik keek naar de man die ik moest doden, hij keek terug en voordat ik er goed over na kon denken, haalde ik de trekker over. De kogel raakte de man in zijn borst en hij zakte op grond in elkaar. Vol afschuw keek ik naar zijn lichaam. Dat had ik gedaan. Ik had hem gedood.

'Kom.' Brian greep me bij mijn elleboog en trok me mee naar de deur. Ik kon mijn ogen niet van de twee lijken afhouden, maar Brian leek er helemaal geen problemen mee te hebben. Hij liep zo op ze af en pakte een sleutelbos uit een van de zakken van de mannen. Hij liet mijn elleboog los en opende de deur met een van de sleutels. 'Kom, Susan.' Hij ging naar binnen en ik ging achter hem aan. Ik keek nog één keer naar de mannen, ze waren echt dood.

Door mij.

Toen draaide ik me om en liep ik achter Brian aan naar binnen. De deur deed ik achter me dicht.

We stonden in een kleine vierkante kamer. Er was een deur in de linkermuur en een deur in de rechtermuur. Brian stond al aan de linkerkant van de kamer en probeerde een van de sleutels in het slot van de deur te steken. Het leek niet erg te lukken.

'Shit,' gromde hij toen de sleutels uit zijn handen glipten. Hij bukte om ze op te rapen en bleef toen op zijn hurken op de grond zitten. Zijn handpalmen had hij tegen zijn slapen gedrukt.

Geschrokken keek ik naar hem. Wat was er met hem aan de hand? 'Brian...' probeerde ik.

Hij keek op en gooide de sleutels naar me toe. Ik een reflex ving ik ze op. 'Open de deur,' zei hij. 'Snel. Ze hebben iets met de ruimte gedaan dat ons verzwakt.' Hij keek om zich heen. 'De lucht,' mompelde hij. 'Iets met de lucht.'

Ik had geen idee waar hij het over had, maar deed wat hij zei. Al snel had ik de goede sleutel gevonden en ging de deur open. Ik stapte de kamer in, met mijn pistool voor me uitgestoken, en daar, op de grond, zaten ze alle vier. Iris, Danny, Luke en Joseph. Hun polsen waren met kettingen boven hun hoofd vastgebonden en ze leken allemaal meer dood dan levend.

'Luke,' schreeuwde ik. Ik liet mijn pistool op de grond vallen en rende op hem af. Ik viel voor hem op mijn knieën en legde mijn hand tegen zijn wang. Bijna moest ik huilen. Hij was hier gewoon. Hij was er nog. Bij mij.

'Suze,' fluisterde hij. 'Je bent er.' Het leek hem heel veel moeite te kosten om te spreken. Eigenlijk leek het hem zelfs moeite te kosten om te ademen. Ik moest hem hier weg zien te krijgen. Snel.

'Natuurlijk ben ik er,' zei ik terwijl er een traan uit mijn ooghoek ontsnapte. 'Ik zal er altijd zijn.'

Luke glimlachte en toen boog ik me voorover en kuste ik hem. Het kon me niets schelen dat iedereen naar ons keek. Ik wilde zijn lippen gewoon even op de mijne voelen. Vandaag was ik zo bang geweest dat ik hem zou kwijtraken, ik moest gewoon even gerustgesteld worden door zijn kus.

'Kunnen jullie alsjeblieft even ophouden? We hebben wel betere dingen te doen.' Ik liet Luke met tegenzin los en keek naar Brian. Hij had Iris, Danny en Joseph al losgemaakt en stond bij de deur te wachten. Hij leunde tegen de muur voor steun.

Toen ik de ruimte rondkeek, zag ik dat Joseph nog steeds op de grond zat alleen waren zijn armen nu niet vastgebonden. Hij staarde voor zich uit. Het leek wel alsof hij helemaal niet doorhad dat we er waren.

Iris stond naast Danny. Ik kon zien dat ze gehuild had. Danny had zijn arm om haar heen geslagen. Dat was aardig van hem.

'Oké, ik maak hem wel los,' zei ik. Brian gaf me de sleutel en ik opende het slot van de ketting waaraan Lukes polsen waren vastgebonden. Toen hij zijn armen weer kon bewegen, sloeg hij zijn armen om me heen. Hij drukte me heel stevig tegen zich aan en ik verstopte mijn gezicht in zijn nek.

'Ik hou van je,' fluisterde ik zodat alleen hij het kon horen.

Hij wreef met zijn hand over mijn rug. 'Ik hou ook van jou.' Hij drukte zijn lippen op mijn voorhoofd en ik sloot mijn ogen. Ik stond mezelf heel even toe te geloven dat alles goed was. Dat we hier wel ongedeerd uit zouden komen. Samen.

'Laten we gaan,' zei Luke. Ik knikte en stond op. Ik hielp Luke omhoog en samen liepen we naar de anderen die al in de andere kamer stonden te wachten. Danny hield mijn pistool vast en Brian de zijne.

'Kom,' zei Brian. 'We gaan.' Hij ging als eerste de kamer uit. Daarna volgde Danny die Joseph overeind probeerde te houden. Hij was er echt heel slecht aan toe. Iris, Luke en ik waren de laatsten. Toen we weer in de normale gang stonden, voelde ik me opeens beter. Sterker. Binnen in die kamer had ik me niet slecht gevoeld, maar ook niet heel goed. Ik merkte nu echt het verschil.

'Als we die kant opgaan, kunnen jullie ontsnappen zonder dat iemand jullie ziet,' zei Brian met een hoofdbeweging naar links, 'maar, als jullie nog steeds Dean willen vermoorden, moeten jullie die kant op,' hij gebaarde naar rechts. 'Kies maar.'

Ik wisselde een blik met Luke en keek toen iedereen één voor één aan. Joseph was er slecht aan toe. Hij had een dokter nodig, of in ieder geval iemand met een genezende gave zoals Luke. Iris leek wel oké, hoewel haar handen trilden en haar gezicht nog rood was van de tranen. Danny was er het beste aan toe van iedereen. Hij leek nog sterk genoeg om naar Dean te gaan. Maar misschien moesten we maar naar huis gaan. Misschien was het beter om gewoon weg te gaan nu het nog kon. Als we nu weggingen was de kans groot dat we het allemaal zouden overleven.

'Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga,' zei Danny opeens. 'Ik ben hier niet voor niets gekomen.' Hij stopte een van zijn handen in zijn broekzak en keek de groep rond. 'Als Dean me dood wil hebben, moet hij dat vooral willen. Maar ik zal hem vermoorden voordat hij de kans krijgt om mij te doden. Ik ga naar hem toe en jaag een kogel door zijn kop, voordat hij ook maar beseft wat er aan de hand is.'

Ik keek naar Danny. Nog nooit had ik hem zo horen praten. Natuurlijk wist ik dat hij boos was. Ik was ook boos, we waren allemaal boos. Maar niemand had zoiets ooit gezegd. Zo hardop.

'Ik doe mee,' zei Luke.

Ik keek hem aan en zag dat hij het meende. Ik zuchtte. Misschien was dit niet een heel goed idee. 'Oké, als jij gaat, ga ik ook,' zei ik, terwijl ik hem aankeek.

Luke wilde protesteren, maar Brian was hem voor. 'Goed, dat is dan geregeld. Misschien kunnen Iris en ik Joseph beter naar een ziekenhuis brengen.' Hij keek naar Joseph, die was gaan zitten met zijn rug tegen de muur en weer voor zich uit staarde. Hij was er echt slecht aan toe.

'Oké,' Danny keek de groep rond. 'Dan moeten we misschien even afscheid nemen of zo.' Hij haalde zijn schouders op. 'In het geval dat we... Nou ja, jullie snappen het wel.' Hij keek naar de grond.

Ik wist wat hij wilde zeggen. In het geval dat we niet meer terug zouden komen. Dat Dean ons vermoord zou hebben.

Iris kwam naar me toe en gaf een snelle knuffel. Ik hield haar stevig vast en beloofde mezelf dat dit niet de laatste keer was dat ik haar zou zien. Ik zou hier levend uit komen en haar weer terugzien.

Brian hielp Joseph overeind en toen liepen ze met z'n drieën weg.

Ik keek naar Danny en toen naar Luke. Alle drie waren we verzwakt, hongerig en moe. We hadden maar één pistool en ook maar één doel: Dean doden.

Ik pakte Lukes hand en vlocht mijn vingers door de zijne. Als we dit dan echt gingen doen, dan was ik blij dat Luke er was. Dat we het samen konden doen.

'Laten we gaan,' zei Danny en hij draaide zich om. Luke kneep even in mijn hand en toen liepen we achter Danny aan.

Op weg naar Dean.