Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 38

Hoofdstuk 38

Mijn vingers gleden over de schors van de eik. Het voelde ruw, maar zo vertrouwd aan.

Ik keek omhoog naar het bladerdek dat zich boven me bevond. Ik was hier al zo vaak geweest. Ik had al zo vaak op deze plaatst gestaan. Deze plek was mijn toevluchtsoord geweest in moeilijke tijden. Ging ik dat serieus allemaal achterlaten omdat ik op de vlucht was voor een idiote man die mij en Lukes familie wilde vermoorden?

Het antwoord kwam meteen in mijn hoofd op. Natuurlijk ging ik dat doen. Misschien omdat ik van Luke hield, of misschien omdat het nog niet mijn tijd was om dood te gaan.

Ik sloot mijn ogen en alle keren dat ik hier was geweest gingen door mijn hoofd. Alle keren met Luke, met mijn vader en met Joseph. Er waren zoveel herinneringen aan deze plek. Veel te veel om achter te laten.

Mijn ogen gingen weer open en ik nam alles goed in me op. Elk grassprietje prentte ik in mijn geheugen. Ik wilde niets vergeten. Ik mocht niets vergeten.

Ik wist niet hoe de reis die voor me lag zou eindigen. Ik wist niet waar hij zou eindigen. Ik wist helemaal niets meer. Of het goed was wat ik deed. Of ik moest blijven om mijn ouders te beschermen.

Ik zette mijn voet op een laag hangende tak en klom in de eik. Ik klom zo hoog mogelijk en genoot van de wind die door mijn haar woei. Dit ging ik missen. Dit ging ik zo ontzettend missen.

Ik deed mijn ogen dicht en wachtte op het onvermijdelijke moment. Het moment dat ik terug naar huis moest. Terug moest om mijn spullen te pakken. Om voor de laatste keer afscheid te nemen.

De wind was zo ontzettend koel tegen mijn huid. Ik wilde hem vastpakken en meenemen. Ik wilde hier niet weg.

Ik hoorde hem al voordat ik hem zag. Een krakende tak en daarna zijn adem dicht bij mijn oor. Hij kwam achter me staan en sloeg zijn armen om me heen.

Ik deed mijn ogen weer open en genoot even van het moment. Het bos dat onder ons tot leven kwam. De zwakke zonnestralen die ons gezicht probeerden te verwarmen. Ik wilde hier voor altijd blijven staan. Bevriezen in het moment en doen alsof al het andere niet bestond.

Maar ik kreeg niet vaak mijn zin.

'We moeten weg.' Zijn stem was zacht, maar verstoorde de rust van het bos. Verstoorde mijn gedachten. Bracht de angst terug die ik zo graag wilde vergeten.

'Ik weet het,' fluisterde ik. Ik wist het, maar ik wilde het niet weten.

Nog een paar seconden bleven we staan. Mijn ogen volgden de horizon en ik moest denken aan de klif. Ik was daar al zo lang niet meer geweest. De laatste keer was met Joseph. Waar zou hij eigenlijk zijn? Zou hij nog wel leven? Ik hoopte van wel.

Opeens hoorden we Matt roepen. 'Luke! Susan! Waar zijn jullie?' Ik hoorde duidelijk de irritatie in zijn stem.

Ik draaide me langzaam om naar Luke en keek hem aan. Er zat een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht die daar al veel te lang zat.

Voorzichtig aaide ik met mijn wijsvinger over zijn gezicht. We zeiden allebei niets en staarden elkaar aan.

'Jezus, jongens. Waar zijn jullie?' Matt's stem klonk nu verder weg, maar nog steeds geïrriteerd. 'Dit is niet de tijd om grappen uit te halen.' Er volgde nog een hele reeks scheldwoorden en toen was het weer stil.

'We moeten echt gaan,' zei Luke. Hij wilde al naar beneden klimmen, maar ik greep zijn jas vast om hem tegen te houden.

'Wacht even.' Hij keek me een beetje verbaasd aan, maar bleef staan waar hij stond.

'Ik..' Ik keek even om me heen. Niet meer wetend wat ik wilde zeggen. Ik schudde mijn hoofd en keek recht in zijn groene ogen. Hij droeg zijn lenzen niet en dat deed me bijna glimlachen. Zo leek hij meer op zichzelf.

'Vertel me gewoon dat alles goed komt, alsjeblieft.' Dat laatste woord sprak ik bijna smekend uit.

Luke zuchtte en sloeg zijn armen iets strakker om me heen. 'Suze, ik kan niet...'

Ik schudde mijn hoofd. 'Alsjeblieft, zeg het.'

Hij keek me in mijn ogen en knikte. 'Alles komt goed.'

Ik knikte. Een hopeloze poging om mezelf te overtuigen. 'Oké.'

Luke boog zich langzaam voorover en drukte zijn lippen kort op de mijne. Ik greep hem vast.

'Alles komt goed. Ik beloof het,' fluisterde hij en daarna liet hij me los. Met soepele bewegingen klom hij de boom uit. Ik volgde een paar seconden later.

Onderweg veegde ik een verdwaalde traan van mijn wang.
Het kwam allemaal goed.
Het kwam allemaal goed.
Als ik dat gewoon tegen mezelf bleef zeggen, zou het misschien wel echt goed komen.

-----------------------------------------------------------------------------

Merry Christmas and a Happy New Year!!

-----------------------------------------------------------------------------

Een kort stukje, omdat ik helemaal vast zit, omdat ik niets anders meer wist te bedenken en geen idee heb hoe ik alle problemen in dit verhaal moet gaan oplossen. Maar ik kom nog wel op een ideetje, wees niet bang!
Toch hoop ik dat jullie het wel een beetje leuk vonden. Ik heb mijn best gedaan :)

Ik heb dit hoofdstuk precies zes keer overnieuw geschreven en dit is het beste geworden. Er gebeurt niet veel, maar ik vond dat ze afscheid moest nemen van de open plek. Om de een of andere reden kon ik haar niet laten vertrekken zonder afscheid te nemen van die plaats....

Votes & Comments?

-xxx- Anniek