Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Toen ik thuis kwam draaide ik meteen de deur op slot. Ik was van plan Lukes waarschuwing serieus te nemen. Iets in me zei dat hij geen spelletjes speelde.

De hele verdere avond probeerde ik normaal te doen, ik wilde mijn ouders niets vertellen over wat er was gebeurt.

Helaas was ik een slechte actrice, mijn moeder vroeg de hele tijd wat er met me aan de hand was. Daarom vluchtte ik meteen na het eten naar boven met de smoes dat ik maar eens vroeg naar bed ging. Ze geloofden er niets van maar lieten me gelukkig wel met rust.

Ik trok mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Luke zat weer de hele tijd in mijn gedachten. Er klopte zoveel dingen aan hem niet. Zijn ogen waren soms groen en dan weer bruin. Hij ging er zomaar vandoor op school. Hij sprong van net zulke hoogtes als ik. Hij vond die mannen met die pijlen gevaarlijk. Maar misschien waren ze dat ook wel. Ze zagen er in ieder geval niet zo vriendelijk uit.

Na twee uur piekeren werd er op mijn deur geklopt. Het was mijn moeder. Ze stak haar hoofd om een hoek van de deur.

'Ik wilde even weten hoe het met je was,' zei ze verontschuldigend toen ze zag dat ik al in bed lag. Fijn, dit kon er ook nog wel bij, een bezorgde moeder.

'Er is niks aan de hand, mam. Ik ben gewoon een beetje moe,' zei ik terwijl ik rechtop in bed ging zitten. Dat was kennelijk niet het antwoord wat ze wilde, want ze liep de kamer in en ging op de rand van mijn bed zitten. Ze aaide met haar hand over mijn haar.

'Je vader en ik maakten ons gewoon zorgen. Je zit zo vaak alleen in het bos,' zei ze bezorgd. Ik zuchtte, deze discussie hadden we al een keer gevoerd.

'Ik vind het daar leuk,' zei ik bot.

'Ja, maar,' begon ze, maar ik onderbrak haar. 'Mam, je weet dat ik niet zo sociaal ben. Ik vind het leuk om daar alleen ze zijn.' Ik duwde haar hand weg. Ze keek me verrast aan, ik deed nooit zo bod tegen haar.

'Susan, wat is er met je? Is er iets op school gebeurt?' Ik kon haar wel slaan. Snapte ze niet dat een zeventienjarig meisje niet met haar moeder wilde praten soms?

'Mam, er is niks aan de hand. Wil je nu weggaan, ik ben moe,' zei ik kortaf. Ik draaide me om met mijn rug naar haar toe en wachtte tot ze wegging. Helaas bleef ze gewoon zitten.

'Susan, je weet toch dat je me alles kunt vertellen,' vroeg ze voorzichtig. Ik gaf geen antwoord. In mijn hoofd schreeuwde ik dat ze weg moest gaan. Langzaam stond ze open ging ze weg. Ik voelde dat ze verdrietig was. Ik deed haast nooit onaardig tegen mijn ouders. Waarom nu dan opeens wel?

De hele nacht lag ik wakker. Denkend aan wat Luke me zou gaan vertellen. Zou hij zich wel aan de afspraak houden, zou hij eigenlijk wel komen?