Benim.

Değil mi?

Bu saatte odamda ne yapıyordu? Tanrım hayır..Tekrar öyle hissetmek istemiyorum.Ben hala arkama dönmeye cesaret edememişken yatağa yattığını hissettim.Battaniyenin altına girmemiş yavaşça yatağın diğer ucuna yatmıştı bense hala neden burada olduğunu düşünüyordum.

''Uyuyamıyorum.''

Mırıldandığında sesi garip gelince kendimi tutamayıp yavaşça arkamı döndüm.Orada öylece yatmış tavana bakıyordu.Oda çok karanlık olduğu için yüz ifadesini tam seçemiyordum.Aslında biraz yaklaşsam...Bana bir şey yapmaz değil mi? Yavaşça yatakta ona doğru kayıp yüzümü yüzüne yaklaştırdım.

''Ne yapıyorsun?'' sırıtarak bana baktı.

''Ağlayıp ağlamadığından emin olamadım.'' Hemen eski yerime geri döndüğümde battaniyeyi resmen burnuma kadar çekmiştim.Hava çok soğuktu ve bu gerginlik beni iyice üşütüyordu.Aptal bir battaniyenin altına girmek çocukken bile güvende hissettirir değil mi?

''Umrunda olduğunu düşünmüyordum.Ağlamam hoşuna gitmez mi? Mutsuz olmam.Sonuçta benden nefret ediyorsun.''

Sinirle battaniyeyi suratımdan çektim.

''Birinin üzgün olmasına sevinecek kadar pislik değilim.''

''Yanlış cevap.'' bana biraz daha yaklaştı.

''Buna sevinmek seni pislik yapmaz.Burada pislik olan benim.Sen birinin üzgün olmasına sevinemeyecek kadar iyisin.''

Battaniyeyi tekrar burnuma kadar çektim.

''Neden uyuyamıyorsun? Yarın işlerin olduğunu söylemiştin.'' konuyu değiştirdim çünkü verecek cevabım yoktu.

''Bilmiyorum.'' tekrar sırt üstü yatıp gözlerini kapattı.

''Hiç öyle hissettin mi? Çok garip bir his.Uyumak istiyorum, uykum olduğunu biliyorum ama uyuyamıyorum.''

''Çok fazla düşündüğün için oluyor.'' Saatler önce benim yaptığım gibi...

''Olabilir.''

Biraz sessizlik olunca ne yapacağımı bilemedim.Burada mı yatacak? Neden geldiğini sorup onu çıldırtmak istemiyorum çünkü cevabı onun da bilmediğine eminim.Uyumanın en mantıklı seçim olduğuna karar verdiğimde ona hiçbir şey söylemeden arkamı döndüm.Dürüst olmak gerekirse biraz daha zorlarsam kendini tamamen kapatmasından korkuyordum.Neden geldiğini sormak yerine ikimizin de sessizce uyuması en doğrusu olurdu.Hala düşünürken bir anda ellerini belimde hissedince resmen zıpladım.Yapmayacak değil mi?

''Korkma.'' yutkundum.Hayır, hayır.Yine yapmaz değil mi?

''Sana dokunduğumda korkman hoşuma gitmiyor.'' ellerini önümde birleştirdiğinde hala kendimi bana bir şey yapmayacağına ikna etmeye çalışıyordum.Tüm vücudunu sırtıma yasladı, nefesini ensemde hissedebiliyordum.

''O yüzden sana ceza vermekten hoşlanmadığımı söylemiştim.'' mırıldandı.

Kalbim çok hızlı atmaya başladığında kendimi yumruklamak istedim.

''Korkmamanı söyledim.Bir şey yapmayacağım.''

''Korkmuyorum.''

''O zaman bu ne?''

Ellerinden birini göğsüme getirdiğinde bunu cidden beklemiyordum.

''Korktuğum için değil.'' sesim niye öyle çıktı?

''Yalan söyleme.''

''Söylemiyorum.Korktuğum için değil.''

''Neden o zaman?''