Benim.

Bir adım daha yakın

Sıcaktı.Genelde kendi yatağımda hissettiğimden daha sıcak.Biraz kaymaya çalıştığımda kolumun üzerinde bir ağırlık olduğunu anladım.Uyku sersemi, gözlerimi birkaç saniyeliğine açınca şok oldum çünkü Seungri o kadar yakınımda uyuyordu ki nefesini yüzümde hissedebiliyordum.Dudakları hafif aralıktı ve nefesi çok düzgündü, yeniden boyanmaya ihtiyacı olan saçları tamamen dağılmış haldeydi.Önceki geceyi hatırlamaya başlayınca sakinleştim.Onu buraya ben çağırmıştım.Burada olduğu için ona kızamazdım, zaten rahat uyuduğumu düşünürsek kızmak da istemiyordum.Çünkü onun sayesinde olduğunu biliyordum.Kollarından biri gevşek bir şekilde belime dolanmıştı ve ayaklarımız birbirine dolaşıktı.Daha önce de onun yanında uyuyakalmıştım ama -uyuyakalmıştım.İsteyerek değildi ve uyandığımda gitmek istemiştim.Ama şimdi istemiyordum.Biraz daha böyle kalmak istiyordum.Yaşadıklarından sonra onu böyle sakin ve huzurlu görmek güzeldi.Sonunda ona tekrar dokunmama izin vermişti.Sonunda.İyileşene kadar bekleyeceğime söz vermiştim ama beklerken gerçekten zor zamanlar geçirdim.Kendimi ciddi anlamda ona saldırmamak için tutmam gerekmişti.Dün gece omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı.Uzun süre beklemiştim ama sonunda birleşmiştik ve dürüst olmak gerekirse bu korkutucuydu.Daha önce bir kez bile böyle hissetmemiştim.Böyle hissettiğim ufak bir an, saniye bile olmamıştı.Her şey o kadar duygusaldı ki, kalbim göğsümü delip dışarı çıkacak gibi hissetmiştim.Gözlerimin içine bakıp bana güvendiğini söylediğinde gözlerimin dolduğunu hissetmiştim.Aşk insanı bu hale mi getiriyordu? Bu normal miydi? Benim aşırı savunmasız hissetmeme neden oluyordu ama aynı zamanda onunlayken kendimi güvende hissediyordum, onu odama -güvenli alanıma bile sokacak kadar.Burası benim gerçek odam değildi ama yine de benim için asla yapmayacağım dediğim bir şeyi yapmıştım.Aşk korkutucu.O benim Taeyang'ı eleştirip, asla yapmayacağımı söylediğim şeyleri yapmama neden oluyordu.Asla aşık olmayacağımı söyledim çünkü sevmek istemiyordum.Sevgiye, aşka inanmıyordum.Ailem beni hiç sevmemişti.Annem bana beni sevdiğini söylediğinde yalan söylemişti, beni terketmişti.Babam benden nefret etmişti.Beni bir kez bile aramaya çalışmamışlardı.Hala hayatta olup olmadıklarını bile bilmiyordum.Sevgi benim için bir kavramdan fazlası değildi.Olmamıştı.Bir türlü inanmamıştım.

Seungri'yle tanışana kadar.

Şimdi düşününce, onu ilk kez markette gördüğümde ilgimi çekmişti.İyi göründüğünü ve ilgi çekici birine benzediğini düşünmüştüm.En başından.Tüm bunlar yaşanmadan, içimde bir şeyleri hareket ettirmişti.Hissettiğim şeyin aşk olmadığını söyleyemem.Anlamam biraz zaman aldı ama şu an benim için çok netti.Ona aşık olmuştum.Garip bir nedenden, benim için sadece kafa dağıtma aracı olması gereken birini sevmeye başlamıştım.Hayatımı onun için riske atmıştım.Onunla sevişmiştim.Diğerleriyle yaptığım gibi değil, bunu tamamen istediğim için yapmıştım.Jonghyun'un anılarını silmek istemiştim çünkü sadece beni hatırlamalıydı.Benim olan benimdi.Paylaşmazdım.Hiçbir zaman paylaşmayı sevmemiştim.

Aniden Seungri hareketlendi, bacağını üzerime atıp kendini daha da yakınıma çekti.Uykusunda dudaklarını yalayıp bana sokulunca gülümsedim.Düşünmeye devam ettiğim yaklaşık 15 dakika sonra tekrar hareketlenince uyanacağını anladım.Onu izlediğimi farketmesini istemediğim için gözlerimi kapattım.Biraz homurdandı ve kolunu belimden çektiğini hissettim, büyük ihtimalle gözlerini ovuşturuyordu.Bir süre hareket etmedi ama sonra derin bir iç çekti.Daha sonra parmak uçları yanağıma değmeye başladı.Neredeyse dokunmaya korkuyordu ama yine de bu bütün vücuduma kıvılcım yollamaya yetmişti.

''Neden bu kadar güzelsin?'' fısıldadığında neredeyse sırıtıyordum.

Tabii ki güzeldim.Niye böyle bir şeyi soruyordu ki? 

Kendimi daha fazla tutamayıp sırıttım, ve gözlerimi açtığımda hızla elini geri çekti.

''İltifat için teşekkürler.'' gülüp bana yolladığı ölümcül bakışların tadını çıkardım.