Benim.

İlk Gün

Seungri uyandıktan sonra bir süre boyunca odadan çıkmama bile izin vermedi.Sadece o uyurken gidebiliyordum.Ama yine de diğerlerine yaptığı gibi beni itmediği için memnundum.En yakın arkadaşını bile kendine yaklaştırmaması büyük bir problemdi.Hemşirenin ona dokunmasına izin vermesi için uzun bir konuşma yapmam gerekmişti.2 gün sonra, yine gülümsemeye başlamıştı, bana iyi olduğunu söylüyordu ama olmadığını biliyordum.Elim ne zaman dirseğinden yukarı bir yere değse panikliyordu.Ama ne olursa olsun, olanları konuşmak istemiyordu.4 gün sonra, tekrar ayağa kalkabilidi.

''Kendini çok zorlama tamam mı? Temiz olman önemli, eğer hemşireyi istemiyorsan GD-shi sana yardım edebilir.Ve lütfen, birileriyle konuş.'' doktor açıkladığında Seungri ayağını yavaşça yere koydu, hala yatağın ucunda oturuyordu.

''Ben iyiyim.Psikiyatriste ihtiyacım olmadığını daha önce de söyledim.''

Doktor gitmeden önce bana bir bakış attığında sadece iç çektim.Onun birileriyle konuşmasını sağlamam gerektiğini biliyordum, her şeyi içinde tutamazdı.

Seungri ayağa kalkmaya çalıştığında düşmek üzere olduğunu anlayıp iki elini birden yakaladım.Bana yaslanmaktansa, ellerimi bırakmayıp kendini sırt üstü yatağa attı.

''İyi misin?''

''Evet, sanırım yürümeyi unutmuşum.'' gülümsedi.

Derin bir nefes alıp tekrar denedi; bu sefer, ellerimden destek aldı.

''Kendin durabilir misin?''

''Sanırım.'' yavaşça ellerimi bıraktı.

Birkaç adım attıktan sonra canının yandığını farkedince tekrar elimi uzattım.Normal bir şeymiş gibi hemen elimi tuttu.Uyandığından beri garip bir şekilde etrafımdayken çok rahattı.Ona fazla dokunmadığım sürece.

''Uzun süredir yürümedin.Önemli bir şey değil.''

Başıyla onayladığında elimi omzuna götürdüm.Hızla bana döndü.

''Elini çeker misin?''

Onu zorlamak istemiyordum ama iyi olmadığını kabullenmesi gerekiyordu.

''Seungri-ah.İyi değilsin, öyleymiş gibi davranma.''

''Bırak.''

Paniklediğini farkedince iç çekip onu tekrar yatağına götürdüm ve yatağın ucuna oturdum.

''Neler olduğunu birine anlatman gerek.Psikiyatrist istemiyorsan başka biriyle konuş.Bu şekilde iyileşemezsin.'' açıklamaya çalıştı ''Sadece iyi olmanı istiyorum.''

Bir süre sessiz kalıp, hala iplerin izlerinin durduğu bileklerine baktı.

''Ben---- Bunun hakkında konuşamam.İstemiyorum.''

Yavaşça elini tuttum.

''İyileşmek istemiyor musun?''

''Tabii ki istiyorum, ama---'' sözünü yarım bırakıp derin bir iç çektiğinde daha fazla kurcalamamaya karar verdim.Hemşireyi çağırmak için ayağa kalktığım ama beni durdurdu.

''Bir tabure istersek kendi kendine yıkanabilirsin.Kimsenin sana yardım etmesine gerek kalmaz.'' Başıyla onaylayıp elimi bırakınca dışarı çıktım, hemşireyi ararken sandalyede oturan Taeyang'ı buldum.

''Oh, hey, yaşıyorsun.'' sırıtıp ayağa kalktı.

''Ne demek istiyorsun?''

''Bu odada o kadar çok duruyorsun ki, insanlar senin yaralandığını düşünüyor olabilir.''