SÜRTÜK

6.BÖLÜM "ABLA"

Yarım saattir çalan telefonumun ısrarlı sesiyle sonunda gözlerimi yavaşça açtım.Arayan her kimse hiç pes edecek gibi görünmüyordu.Uykum bölündüğü için sinirlenmemeye çalışarak uyuşuk bir şekilde telefonuma uzandım. Arayan ablamdı.

"Alo? " dedim uykulu çıkan sesimle.

" Kızım neredesin sen, yarım saattir seni arıyorum! " dedi sitemle.Cevap vermeden önce telefonu kulağımdan çekip baktığımda bundan önce 12 kez aramış olduğunu gördüm ve 12 aramaya kadar nasıl dayanabildiğimi düşünmemeye çalışarak ofladım.

" Uyuyordum abla, sorun ne? " dedim. Uyandığımda sinirli olduğum için sesim de aksi çıkmıştı.

" Seni çok özledim. Bugün bir planın var mı? " dediğinde ister istemez gülümsedim.Ablamı bende çok özlemiştim ve bu aralar birisiyle konuşmaya ihtiyacım vardı ve bunun için en uygun kişi de ablamdı.

" Ben senin için her zaman boşum bunu öğrenemedin mi? "dediğimde kıkırdadı.

" O zaman harika. Bir saat sonra senin evin oraya gelirim oradan da kahvaltı yapmaya falan gideriz."

"Tamam. " deyip kendi kendime gülümsedim.

" Çok süslenme bak! " dediğinde kıkırdadım ve telefonu kapattım.

Derin bir nefes alıp yataktan kalktım.Ablamı, bir saatten daha erken geleceğini bilecek kadar tanıyordum.Bu yüzden hızlı bir şekilde duşa girdim.Daha sonra giyindim ve saçlarımı kurutup salık bıraktım. Salık saçı her zaman kendime daha çok yakıştırıyordum ama toplu saçta yakışmıyor değildi.Makyajımı da güzelce yaptım ve telefonumu kontrol ederken zilin çaldığını duydum.

Tahmin ettiğim gibi yine erken gelmişti. Koşar adımlarla kapıya ulaşıp kapıyı açtım. Yine her zamanki güzelliğinde gördüğümde ufak çaplı bir çığlık attım.Ablamda gülümseyerek bana bakıyordu. Birbirimize sıkıca sarıldık ve onu içeriye davet ettim.

Salona geçip koltuklara oturduk. Gülümsememi bir türlü yüzümden atamıyordum.

"Ya ben seni çok özledim ufaklık! " dedi gülerek. Bana her zaman ufaklık derdi. Halbuki ondan sadece üç yaş küçüktüm.Yine de umursamıyordum hatta hoşuma gidiyordu. Normalde çevremdeki herkes kardeşleriyle kavga ederdi ama biz hiç etmezdik. Birbirimizi her zaman kollardık ama çoğunlukla ablam beni kolluyordu tabii. Biz dost gibiydik ama artık ailemiz yüzünden fazla görüşemiyorduk.

"Bende seni çok özledim. Bir aydır yüzünü görmüyorum ya! "dedim hayranlıkla ona bakarak. Hergün telefonda konuşuyor olsakta yüzünü görmek beni ayrı bir mutlu etmişti.

"Evet ama sen hep güzelleşeceksen birdaha hiç görüşmeyebiliriz." dediğinde güldüm.

"Ah hadi ama, benim her zaman güzel olduğumu biliyorsun zaten. Daha fazla güzelleşemeyecek kadar güzelim." deyip havalı bir şekilde saçımı attırdığımda güldü.

Onaylar gibi baktı ve "Bir an önce dışarı çıkalım, çok acıktım." dedi.

Bunun üzerine ona çantamı alacağımı söyleyip aldığımda ayaklanıp dışarıya çıktık.

Yolda yavaş yavaş yürürken "Ee neler yapıyorsun bakalım?" diye sordu.

"Aynı. Okula gidip geliyorum.Başka birşey de yaptığım yok."

"Ders çalışmıyor musun hiç? "

"Sence? " dedim gülümseyerek.

"Doğru, sormam hataydı. Özür dilerim."dedi o da aynı şekilde.

"Senin nasıl üniversite hayatın? "

"Benimkide bildiğin gibi. Sürekli ders çalışıyorum. Bugünde tek boş günümdü, bende günümü sana ayırdım."dedi takılarak.