The Story of Sophie & Nathan - Part 2

16. Sophie

16. Sophie

Ik had Nathans arm vastgenomen en was niet van plan om die snel terug los te laten. Hij verzweeg iets voor mij. Eigenlijk hij niet alleen. Kevins en Michaels gezichten waren ook zo emotieloos. Er was iets ergs gebeurd. Iets met mijn neef. Ik wou weten wat!

" Je vader komt naar hier " zei Nathan met een emotieloze stem. Ik gaf hem een kneepje in zijn arm, toen hij me mijn gsm teruggaf. " Wat is er aan de hand Nathan? " vroeg ik hem opnieuw. Nathan keek overal, behalve naar mij. " Zeg alsjeblieft wat er aan de hand is " smeekte ik bijna. Er begonnen tranen te ontstaan in mijn ogen. Waarom hield iedereen mij overal buiten?! Ik was toch de Luna! Ik had evenveel recht op die informatie als Nathan!

Ik liet Nathans arm los en wendde me tot Kevin. " Kevin, vertel me wat er gaande is " zei ik zo streng mogelijk. Ik probeerde mijn hogere positie te gebruiken om bij hem informatie los te krijgen. Hij moest naar me luisteren! Een moment zag ik nervositeit in zijn ogen. Ze gingen meteen naar Nathan toe, alsof hij toestemming vroeg. Natuurlijk kreeg hij die niet.

" Het spijt me Sophie, maar ik kan je niets vertellen " Ik gooide mijn armen in de lucht en slaagde een kreet. " Waarom word ik overal buiten gehouden?! Er is iets aan de hand en jullie proberen me te beschermen, wat best lief is, maar ik wil weten nu weten waarom niemand iets zegt " Ik keek vooral naar Nathan toen ik dit zei. Hij slikte kort.

Voorzichtig stapten de anderen weg. Ik tikte met mijn voet op de grond en wachtte af tot Nathan begon te praten. Wat hij niet deed. Hij pakte me bij mijn arm en trok me achter hem aan, naar buiten. We bleven stappen, tot aan het ziekenhuis. Daar gingen we naar binnen. De moed begon me al in de schoenen te zinken. Er was iets ergs gebeurd, dat was zeker.

We bleven staan voor een kamerdeur. Ik pakte de deurknop vast, maar Nathan hield me tegen. " Het spijt me " zei hij zacht. Ik voelde hoe mijn hart een slag oversloeg. Nathan zei nooit zoiets als het niet erg zou zijn. Langzaam deed ik de deur open en stapte naar binnen. Nathan bleef in de deuropening staan, terwijl ik dichterbij ging.

Daar lag mijn neefje. In een ziekenhuis bed. Het deken was tot boven zijn borst opgetrokken. Hij zag helemaal bleek. " Wat ... ? " Ik maakte mijn zin niet eens af. De tranen rolden over mijn wangen en ik voelde hoe mijn hart zowat in stukjes brak. Mijn benen konden me niet meer dragen en ik zakte op de grond. Met mijn handen verborg ik mijn gezicht.

Een stel armen werd rond me heen geslagen en ik voelde hoe Nathan me heen en weer wiegde. Hij fluisterde troostende woorden in mijn oor. Wie dit ook gedaan had, ze zouden er spijt van krijgen!

A/N: Ik heb echt zo te doen met Sophie :( Ze is nog niet eens helemaal over haar miskraam heen of ze verliest weer al iemand waar ze veel om gaf :(

Het boek heeft bijna 10k view. Ik wil jullie daar wel voor belonen. Stuur dus zeker wat ideetjes op ;) 

Vote/Comment/Follow