The Story of Sophie & Nathan - Part 2

35. Nathan

35. Nathan

Ze zwaaide nog naar me, voor de auto uit beeld verdween. Ik slikte moeizaam. Mijn wolf zei niets meer tegen me. Het feit dat onze mate zo ver weg zou zijn, maakte hem verdrietig. Het zorgde ook voor strijdlust. We wouden dit zo snel mogelijk achter de rug hebben, zodat we terug bij haar konden zijn. Die gedachte zorgde ervoor dat ik mijn rug rechtte en me naar Kevin draaide. We moesten naar de grens gaan. Daar zouden ze naartoe komen en het was het beste dat we hen daar gingen opwachten.

Kevin had het nog zwaarder dan ik. Zijn ogen waren wat glazig en hij pinkte duidelijk een traan weg. We hadden alle twee dezelfde angsten. Dat was duidelijk. We hadden beiden de angst dat we hen niet meer terug zouden zien, om welke reden dan ook. We moesten er dus alles aan doen dat die angsten alleen maar angsten zou blijven en geen realiteit zouden worden.

" Het komt wel goed Kevin. Gewoon ervoor zorgen dat ze trots kan zijn op je. Meer moet je niet doen " Ik gaf hem een schouderklop, voor ik met hem naar de grens liep. We waren blijkbaar net op tijd. Ze kwamen net uit het bos. Allemaal in hun wolven vorm, behalve één man. De man waardoor dit allemaal begonnen was. Esmee's vader.

Ik moest Kevin tegenhouden, zodat hij niet naar hem toeging. Ik begreep zijn gevoelens, maar hij moest logisch nadenken. Misschien konden we nog tot een compromis komen. Hoewel die kans heel klein was. Ik gaf hem een waarschuwende blik en zette dan een paar stappen vooruit. " Waar is mijn dochter? " vroeg hij meteen.

Zijn ogen zochten duidelijk in de groep achter me naar Esmee. Hij keek me aan toen hij zag dat ze er niet bij stond. " Ze is hier niet. " zei ik kalm. " Ze wil niet terug naar jullie ... groep. Ze is nu een lid van onze roedel " Hij gromde zodra ik gestopt was met praten. " Ze is mijn dochter! " brulde hij. " Over mijn lijk dat ze een lid wordt van jouw roedel "

Zijn ogen spuwden vuur. Een compromis zat er duidelijk niet in. Ik liet mijn eigen ogen over zijn vechters gaan. Ze waren met veel. Een tiental meer als ons. Alleen hadden wij de laatste tijd hard getraind én wij hadden mekaar ook. Dit was een groep mannen die geen goede band hadden met elkaar. Dat speelde hopelijk in ons voordeel.

Er heerste een stilte, tot opeens de hele groep voor me zichzelf in beweging zette. Ze spurtten naar voor. Verander nu in je wolf! schreeuwde ik door de mind link, voor ik zelf in mijn wolf veranderde. Esmee's vader deed net hetzelfde en we stonden voor mekaar in onze wolven vorm. Ik ontblootte mijn tranen naar hem. Om hem uit te dagen. Het werkte duidelijk, want hij zette een aantal stappen naar voor en startte ons gevecht.   

A/N: Ik weet dat het geen groot hoofdstuk is, maar het is wel een belangrijk. De oorlog is nu echt begonnen! :D

Om goed te maken dat dit toch wel een klein hoofdstuk is plaats ik morgen ( 24/04 ) een spoiler op mijn profielpagina. Daar zal ik een paar zaken van het volgende hoofdstukken inzetten. Zeker kijken dus :) 

Vote/Comment/Follow