The Story of Sophie & Nathan - Part 2

28. Kevin

Lees A/N op het einde ;) 

28. Kevin

Ik ijsbeerde door de woonkamer. Mijn handen zaten in mijn haar en ik trok er af en toe aan, in pure frustratie. Ik had het nu helemaal verpest bij Nathan. Dat wist ik al vanaf het moment dat hij binnen gekomen was. Esmee en Michael hadden me naar beneden gebracht en sindsdien had ik hem niet meer gezien. Hij was niet meer beneden gekomen. Ik wist niet of ik daar nu wel blij om moest zijn. Zodra hij me zag zou hij me wel weer door een muur gooien uit boosheid. Ik had spijt van wat ik gezegd had. Het was gewoon uit een moment van onmacht. Ik wou een reden hebben waarom Nathan Esmee niet wou helpen. En dan had ik me op het dode kindje afgereageerd. Als ik geweten had dat hij meeluisterde had ik dat natuurlijk nooit gezegd. Eigenlijk had ik het nooit mogen zeggen, zelfs als hij niet meeluisterde.

Langs de andere kant leek het me een slecht teken. Sophie was bij hem gebleven en volgens mij hadden ze een moeilijk moment nu. Ik had oude wonden opengemaakt en waarschijnlijk zou hun verdriet opnieuw naar boven komen. Kon ik maar zeggen hoeveel het me speet. Ik zou alle gevolgen van mijn woorden aanvaarden.

Esmee had gecontroleerd of ik geen erge verwondingen had. Het bleek allemaal mee te vallen. Mijn rug deed alleen wat pijn, maar het was draaglijk. Volgens mij was ze teleurgesteld in me. Ze keek me niet meer aan en gaf me wat ruimte. Ze wist duidelijk niet wat ze moest doen of zeggen. Bij Michael was het dan weer het tegenovergestelde. Hij keek me wel recht aan. Alleen wist ik niet of ik wel blij moest zijn dat hij me aankeek. Zijn blik was vol teleurstelling en een beetje afschuw. Hij had duidelijk Nathan's kant gekozen. Wat ook wel terecht was. In zijn plaats zou ik juist hetzelfde gedaan hebben.

Ik liep naar Esmee toe en bukte me voor haar. Ze hief haar hoofd op en keek me aan. " Het spijt me. Het spijt me dat ik je teleurgesteld heb. Ik had nooit zo mogen spreken over hun kindje. Ik had me gewoon moeten neerleggen bij wat hij beslist had, in plaats van mijn vriendschap weg te gooien " Haar handen pakten mijn wangen vast en ze drukte een kus op mijn voorhoofd. " Ik begrijp dat je niet blij was met zijn beslissing, maar je had erover moeten praten. En niet achter zijn rug over hem beginnen praten " Daar had ze inderdaad gelijk in.

" Ik hoop voor je dat Sophie hem wat kon kalmeren. Misschien dat jullie dan eindelijk jullie gesprek kunnen hebben " Mijn hoofd draaide zich naar Michael toe. Hij had gelijk. Ik moest echt een gesprek hebben met Nathan. Alsof hij me gehoord had, hoorden we voetstappen dichterbij komen. Nathan zelf stond in de deuropening. Sophie verscheen wat later achter hem.

Langzaam stond ik recht en stapte, wat voorzichtig, naar hem toe. Ik boog mijn hoofd als teken van onderdanigheid. Hij was, naast mijn beste vriend, ook mijn Alfa. En dat was ik de laatste tijd uit het oog verloren. Ik had allemaal maar aan het vriend gedeelte gedacht. " Het spijt me. Ik weet dat excuses niet kunnen goedmaken wat ik veroorzaakt heb, maar ik ben bereidt om alle gevolgen te dragen " Het was even stil. Enkel onze ademhaling was te horen.

" Je excuses kunnen inderdaad niet veel goedmaken. Ik heb ook even nagedacht wat je straf kan zijn. " Ik voelde de bui al hangen. Zijn volgende woorden verrasten me dan ook: " De komende weken zal je het druk hebben, dus ik zou maar al afscheid nemen van je mate. Je kan beginnen met de roedel voor te bereiden op een mogelijke oorlog " Ik hief mijn hoofd op en keek hem verbaasd aan. " Bedoel je ...? " Ik maakte mijn zin zelfs niet af. Een kleine grijns stond op zijn gezicht te lezen. " Ja, ik bedoel inderdaad dat Esmee kan blijven en we er alles zullen aan doen om haar te beschermen "

Na alles wat ik tegen hem gezegd had, besloot hij toch om mij en Esmee te helpen. Ik kon niet geloven dat hij zijn beslissing veranderd had. " Krijgt je beste vriend nog een knuffel omdat hij je niet uit de roedel gooit? " De kamer vulde zich met verschillende grinniken. Het was bedoelde als een grapje, ook al was het de waarheid. Elke andere alfa zou me nu uit de roedel gegooid hebben. Niet Nathan. En daar was ik hem dankbaar voor.

Langzaam zette ik een stap dichterbij en sloeg mijn armen om hem heen. Hij gaf me een klopje op mijn rug, voor hij me terug losliet. " En nu kan je maar aan het werk gaan. We hebben geen tijd meer te verliezen " De grijns stond nog steeds op zijn gezicht. " Natuurlijk. Ik begin er meteen mee " zei ik. Ik draaide me nog even om naar Michael en Esmee. Ze hadden beiden een glimlach op hun gezicht. Blij dat het terug goed was tussen ons. Ook Sophie had een glimlach op haar gezicht. Eindelijk konden we allemaal aan de toekomst beginnen. En ik was dankbaar dat Nathan me nog een tweede kans gaf. Die zou ik zeker niet verprutsen. Ik deed dus wat hij van me vroeg. Ik verliet het huis en begon zo snel mogelijk roedel leden bij mekaar te roepen om het hele domein te versterken.   

A/N: Volgens mij heeft iedereen heel even gedacht dat Nathan Kevin inderdaad uit de roedel zou gooien :p Alles is vergeven. Vergeten zal wat langer duren maar nu kunnen ze zich eindelijk op de belangrijke dingen concentreren :)

Ik was eerst niet van plan om opnieuw een extra hoofdstuk te doen, maar de inspiratie blijft maar komen haha :p Bij 40 votes en een aantal comments plaats ik vandaag of morgen een extra hoofdstuk ;)

Vote/Comment/Follow