The Story of Sophie & Nathan - Part 2

49. Sophie

49. Sophie

Uiteindelijk vonden we Michael en Lucy bij ons thuis. Michael stond in de keuken, met een handdoek onder de kraan. Hij was opgelucht toen hij ons zag. " Ik had zo al een voorgevoel dat alles afgelopen was. Ik hoorde niemand meer vechten en vond het daarom een goed idee om Lucy naar hier te brengen. " zei hij, nadat iedereen hem begroet had. Hij sloot de kraan en pakte de natte handdoek vast. " Hoe gaat het met haar? Hopelijk niet te ernstig? " vroeg ik, bezorgd. Het was pas op dit moment dat ik leek te beseffen dat ze gewond was. Nu de oorlog voorbij was, dacht ik weer aan alle andere zaken. Dat er gewonden waren, waarschijnlijk zelfs doden. Ook dat Lucy gewond was.

Hij ging ons voor naar de trap. Nathan en Kevin bleven beneden. Zij hadden nog andere zaken af te handelen. Zoals zien wat de schade was. Dan konden we snel beginnen met de heropbouw. Ik hoopte maar dat alles meeviel, hoewel ik dat betwijfelde. Een oorlog zorgde altijd voor een ravage en trauma's. " Ze heeft nog wat rugpijn, maar de meeste kneuzingen en breuken zijn al aan het genezen. Haar pijnstillers zullen wel bijna uitgewerkt zijn, dus ze kan elk moment terug wakker worden. "

Hij bleef voor een gastenkamer staan en opende die, voor hij Esmee en mij naar binnen liet gaan. Lucy lag in het bed. Twee kussens lagen onder haar hoofd en haar hoofd bewoog van hier naar daar, alsof ze een nachtmerrie had. Of gewoon omdat ze de pijn voelde. Michael ging meteen naar haar toe en ging naast haar zitten op het bed. De handdoek legde hij op haar voorhoofd en zijn hand pakte die van haar vast.

Esmee en ik praatten Michael bij, terwijl we geduldig wachten tot Lucy wakker werd. Ze had even moeite met het licht dat binnen scheen, maar ze merkte onze aanwezigheid al snel op. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen en ze gebaarde dat we dichterbij moesten komen. We gingen naar de andere kant van het bed en gaven haar elk, voorzichtig, een knuffel. " Ik ben zo blij dat jullie in orde zijn. Ik was echt doodongerust " Ze bekeek ons beiden goed, om te zien dat we toch maar niet gewond waren.

" Je zou je beter zorgen maken over jezelf. " zei ik en gaf haar hand een klein kneepje. " Jij bent degene die hier gewond is en verzorging nodig heeft. " Ze probeerde zich wat rechter te zetten en legde haar handen in haar schoot. " De meeste van mijn verwondingen zijn al aan het genezen, dus ik zal wel snel de oude zijn. En ik hou er normaal niks aan over. " Het laatste zei ze met een brede glimlach. Het leverde haar een kus op van Michael.

" Dan kunnen we eindelijk beginnen om aan leukere zaken te denken " zei ik. De glimlach op mijn gezicht groeide, toen ik een blosje op haar wangen zag. " Laat me eerst nog even genieten dat bijna niemand het weet. Straks krijg ik de hele roedel over de vloer, omdat ze bezorgd zijn om mij " lachte ze. Ik kon haar wel gelijk geven. Ze was nog niet helemaal de oude en had nog veel rust nodig, dus het was niet zo een goed idee om de roedel nu al te vertellen dat er gezinsuitbreiding op komst was.

" We hebben nog tijd genoeg om iets te zeggen. En daarbij, het is nu belangrijk dat de roedel terug de oude wordt. " Michael moeide zich kort in ons gesprek. " Daar zullen we wel een tijdje mee bezig zijn. " Ik knikte, als teken dat ik hem gelijk gaf. " Als iedereen zijn steentje bijdraagt zal dat geen probleem zijn. " zei ik gemeend. We waren met velen. We waren een team. Er was niks dat we niet samen konden. Alleen zou ik wel blij zijn met een beetje rust. De voorbije weken waren bijzonder hectisch en ik keek dan ook al uit om een tijdje in alle rust te kunnen bekomen van wat er allemaal gebeurd was. En volgens mij was ik niet de enige.   

A/N: Eindelijk een nieuw hoofdstuk. Het heeft even geduurd, sorry daarvoor. Ik begin ook naar het einde van het verhaal toe te werken. Ik heb geen idee hoeveel hoofdstukken er nog volgen, waarschijnlijk toch nog een paar :) 

Vote/Comment/Follow