The Story of Sophie & Nathan - Part 2

42. Sophie

42. Sophie

Mijn ogen bleven Nathan een tijdje volgen, tot hij uit mijn zicht verdween. Mijn poten bewogen mijn lichaam verder, zodat ik naast Michael liep. Het overgrote deel van me wist wel dat ik Nathan moest vertrouwen. Dat hij me niet zou achterlaten en ik anderen moest helpen, zoals een echte Luna. Toch wou een klein deeltje van me achter hem aan gaan. Om bij hem te zijn. Ik moest me gewoon over dit gevoel zetten en doen wat ik moest doen, in plaats van te doen wat ik wou.

Michael en ik liepen gewoon een richting uit. We hadden er geen idee waar de dokters zich juist bevonden. Op goed geluk zochten we en tot onze eigen verbazing kwamen we ook geen enkele vijand tegen. De roedel had zich kunnen verdedigen en was veel sterker dan gedacht én verwacht. Daar was ik best trots op. Dat ze ons niet zomaar klein kregen. Er was veel meer voor nodig dan een groot leger om onze hechte groep uiteen te drijven.

Een aantal tenten kwamen in zicht. Iedereen kon meteen zien dat dit de plaats was waar we naartoe moesten. Een paar mannen zaten buiten. Ze probeerden zelf hun wonden te hechten of probeerden anderen wat moed in te spreken. Dit alles zag er echt niet goed uit. Het zou me verbazen als we een dokter konden meekrijgen naar de auto. We veranderden beiden terug naar onze mensenvorm, deden ons wat kleren aan en gingen de tent in. Zodra iedereen mij zag leek het alsof ze weer strijdvaardig waren. Ik zag het in hun ogen. Ze straalden opeens weer, omdat ze wisten dat we terug waren. Dat we hen niet in de steek lieten.

" Waar zijn de dokters? " herhaalde ik een aantal keer. Mijn ogen zochten in de tent naar de eerste dokter die ik tegen kwam. Een paar mannen toonden me de weg en uiteindelijk had ik er één te pakken. " Ik ga juist nog even deze wonde verzorgen en dan kom ik met u mee " De dokter hield zijn ogen gericht op het been voor zich. Er zat een gapend gat in. Ik voelde mijn maag al omkeren toen ik ernaar keek. Hij leek er geen problemen mee te hebben. Zelfs zijn patiënt had weinig moeite. Waarschijnlijk zat iedereen vol met adrenaline en voelde ze daardoor minder pijn.

Ik wachtte geduldig. Ik vond het meer dan normaal dat hij eerst deze man hielp. Hij kon moeilijk de wonde half open laten omdat ik hem dringend nodig had. Zodra hij klaar was stond hij recht.We legden hem kort uit wat er aan de hand was, zodat hij alle nodige apparatuur bijeen kon zoeken en kon vertrekken. Normaal was het de bedoeling dat ik mee terug ging, maar iets in me zei dat ik beter hier kon blijven. Om de anderen moed in te spreken en gewoon om mijn taak op mij te nemen.

Ik keek naar Michael en de dokter, die zo snel mogelijk naar Lucy gingen. Ik besloot hier in het ziekenhuisje wat te helpen. Met mensen praten, eten en drinken uitdelen, pijnstillers geven. Er waren zoveel zaken die ik kon doen. Zoveel zaken waardoor ik mezelf nuttig kon maken. Daar bleef ik aan denken, tot ik een helse pijn door me heen voelde gaan. Dit kon maar één ding betekenen. Nathan stond op het punt om voor zijn leven en voor onze roedel te vechten.   

A/N: Eindelijk een hoofdstuk haha :p Dit zijn dus eigenlijk de gebeurtenissen uit Sophie's pov en nu komen we ongeveer op het punt uit waar ik de vorige keer gestopt was :) 

Vote/Comment/Follow