The Story of Sophie & Nathan - Part 2

23. Esmee

23. Esmee

Kevin streelde met zijn duim over mijn handpalm. We zaten tegen een boom. Waar, dat wist ik niet echt. Ik kende het terrein van de roedel nog niet zo goed en ik was hier ook nog nooit geweest. " Je denkt teveel " zei Kevin plots. We hadden een hele tijd niets tegen mekaar gezegd.

Ik haalde mijn hoofd van zijn schouder en keek hem aan. Het begon eng te worden dat Kevin soms precies wist wat er in me opging. Zoals dat ik op dat moment teveel aan het nadenken was. Het was het enige wat ik de laatste tijd kon doen. Mezelf dingen afvragen.

Moest ik hem vertellen wat er deze ochtend gebeurd was? Het zou zeker geen goed beeld geven over mij. Ze zouden me een verrader vinden. Eigenlijk zou ik altijd iemand teleurstellen. " Mijn vader heeft contact gezocht met me " flapte ik eruit. Ik had er meteen spijt van toen ik Kevin's gezichtsuitdrukking zag veranderen.

" Hoe bedoel je? " vroeg hij me voorzichtig. Zijn duim was gestopt met bewegen op mijn handpalm en ik voelde angst door me heen gaan. " Opeens hoorde ik zijn stem in mijn hoofd. Hij zei dat hij me zou komen halen, maar als ik wou dat er geen gewonden vallen dan kon ik ook gewoon naar hem toegaan " Ik friemelde wat aan mijn haar. Kevin's blik was bijna moordend op dit moment.

" Dat hij nog steeds met je kan praten via de mind link is niet verwonderlijk. Je bent nog steeds niet honderd procent lid van deze roedel én je draagt mijn mark nog niet. Wat me wel verwonderd is dat je dit voor me geheim gehouden hebt " Er klonk een grote teleurstelling door in zijn stem.

Zijn gezichtsuitdrukking veranderde opnieuw. Deze keer was er angst te zien in zijn ogen. " Je was niet van plan om het me te zeggen omdat je terug zou gaan " Hij zei het niet als een vraag, maar als een veronderstelling. En hij had gelijk. Ik wou niet dat er gewonden vielen. Zeker Kevin mocht hier niets aan overhouden. Ik wou mijn verantwoordelijkheid nemen en een eind maken aan deze hele situatie.

" Esmee. Beloof me dat je niet naar hem toegaat. " Zijn handen pakken mijn gezicht vast. "Ik wil en ga je niet verliezen.Als je terug gaat naar je vader kom ik je persoonlijk halen. " Langzaam knikte ik. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en liet me daarna los. Er was nu geen enkel fysiek contact meer.

" Sophie en Nathan zijn terug. Het is het beste als ik hem meteen vertel wat er gebeurd is " Hij stond recht en wachtte tot ik hetzelfde deed. Daarna pakte hij mijn hand terug vast. " Het komt allemaal goed Esmee. Je vader zal niet winnen. Heb alleen een beetje vertrouwen in ons " Opnieuw knikte ik. Ik was me al meer aan het voorbereiden op de reactie van de Alfa en Luna. Ik hoopte maar dat die reactie meeviel. 

A/N: Dit hoofdstuk gebeurde voor dat Esmee met Sophie meeging :) En voor diegene die zich afvragen waarom er hierover nog niets in het vorige stond: Kevin gaat het niet aan de grote klok hangen natuurlijk ;) Hij wacht natuurlijk tot hij Nathan onder vier ogen kan spreken.

Vote/Comment/Follow