The Story of Sophie & Nathan - Part 2

41. Nathan

41. Nathan

Er waren een paar personen waar ik naar op zoek was. Om te beginnen Kevin. Hij moest hier ergens zijn. Gewond, levend of ... Aan dat laatste wou ik niet denken. Ik wist dat hij sterk was, dus ik ging ervan uit dat hij zichzelf wel had kunnen redden in deze hele toestand. Ik was ook op zoek naar Sophie. Gewoon om te weten dat alles oke was met haar én of ze een dokter gevonden had voor Lucy. Daar maakte ik me wat zorgen over. De dokters zouden overspoeld worden met gewonden en het was maar de vraag of ze even de tijd hadden om naar haar te kijken.

Als laatste was er ook nog de Alfa. Diegene die ik moest uitschakelen zodat het allemaal voorbij zou zijn. Ik hoopte eigenlijk hem als laatste te vinden. Zodat ik aan de rest niet meer moest denken. Zodat ik niet met andere zaken bezig was. Jammer genoeg was hij wel de eerste die ik vond. We stonden wel nog een eindje van mekaar, maar toch kon ik hem onderscheiden van de anderen.

Hij was groot. Ongeveer mijn lengte en hij stak dus boven de andere wolven uit. Niemand probeerde hem aan te vallen, om de simpele reden dat ze zelf beseften dat ze geen kans maakte tegen hem. Ze wachtten allemaal op mij en het leek alsof hij ook op mij aan het wachten was. Zelf viel hij niemand aan en dat verbaasde me nog het meeste. Zijn hoofd draaide mijn kant uit, alsof hij wist dat ik er was en draaide zich dan helemaal naar me om.

We keken mekaar een tijdje aan. We waren elkaar aan het inschatten en vooral, aan het wachten wie de eerste zet zou doen. Het duurde me allemaal veel te lang. Het was nu of nooit. Het gevecht was niet meer te vermijden. Ik stapte op hem af, langzaam zodat ik elke stap die hij zette goed kon zien. Je kan je nog altijd bedenken. stuurde ik hem via de mindlink. We kunnen de gevechten nog altijd stoppen. Ik stapte verder en wachtte op zijn antwoord. Denk je nu echt dat ik de handdoek in de ring ga gooien? De gevechten zijn begonnen en die stoppen pas zodra jij dood bent. Zijn toon klonk strijdvaardig en vol vertrouwen. Er was geen enkele kans dat ik hem kon overtuigen om dit alles te stoppen. Ik zag geen andere uitkomst dan hem aan te vallen.

Ik spurtte naar hem toe, terwijl hij dichter bij mij kwam. We sprongen allebei in de lucht en botsten tegen mekaar. De eerste paar slagen en dergelijke waren om mekaar te testen. Om te zien wat mogelijke zwakke plekken waren. Wat we in ons voordeel konden gebruiken. De eerste paar slagen misten ook echt zijn doel. We konden ze gewoon ontwijken. Het zou geen makkelijk gevecht worden, maar ik had geen keuze. Ik moest dit winnen om Sophie en de roedel te beschermen.

Ik schakelde een versnelling hoger en probeerde hem een aantal keer na mekaar te raken. Mijn slagen raakten hun doel en ik had de kans om hem in zijn rug te verwonden. Dat deed ik ook. Het zorgde er wel voor dat hij zich omdraaide en met zijn achterpoten tegen mijn buik duwde. Ik vloog door de lucht, maar wist de klap toch nog op te vangen. Ik landde op alle vier mijn poten en draaide me meteen terug om, want hij stond al opnieuw achter me. Zo ging het gevecht verder. De ene verdedigde zich, terwijl de andere aanviel en dergelijke. Onze omgeving was van geen belang meer. Het waren alleen wij twee. In onze strijd tot één van de twee zich over gaf of tot één iemand meegesleurd werd in de dood.   

A/N: In het volgende hoofdstuk zal duidelijk worden waarom ik precies hier ben gestopt ;)

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden :)

Vote/Comment/Follow