The Story of Sophie & Nathan - Part 2

26. Nathan

26. Nathan

" Denk goed na. Als dit Sophie was geweest, dan zou je het ook niet doen " Na die woorden gooide Kevin de deur achter zich dicht. Zijn woorden bleven zich herhalen in mijn wond. Ik zou hetzelfde doen in zijn plaats, inderdaad. Maar het ging hier nu niet over Sophie. Het ging over Esmee en met spijt in mijn hart moest ik toegeven dat ze weg moest. Het was het beste voor de roedel. Mijn wolf corrigeerde me wat geïrriteerd.

Oke, het was het beste voor Sophie. Ik had haar net terug bij mij. Het ging eindelijk beter met haar na die miskraam. Ik ging dat geluk nu niet verpesten door een oorlog te veroorzaken. En daarbij, als die over de mate van een ander roedellid zou gaan zou ik juist hetzelfde zeggen als nu. Alleen dacht Kevin dat zijn positie als bèta en mijn beste vriend ervoor zouden zorgen dat ik een oogje zou dichtknijpen en hem zijn zin zou geven.

Ik hoorde zijn zware voetstappen op de trap en wist meteen dat hij naar Michael zou toegaan. Hij wou Michael aan zijn kant krijgen om zo sterker te staan tegenover mij. Mijn handen gingen naar mijn haar en ik ging er even doorheen. Deze situatie werd steeds erger.

Ik zou hier niet blijven wachten tot ze naar me toe zouden komen. Ik stond recht en beende naar Michaels kamer toe. Ik wachtte even voor de kamerdeur en luisterde naar wat de twee aan het zeggen waren. " Nathan kan gewoon niet meer nadenken de laatste tijd. Het is alleen nog maar Sophie, Sophie en nog meer Sophie. Hij denkt niet meer aan anderen "

Ik moest moeite doen om niet naar binnen te stormen. Hoe durfde hij zo over mij te spreken?! Ik was nog steeds zijn Alfa! " Je moet begrijpen dat Sophie de Luna is, Kevin. Naast hemzelf is zij het tweede belangrijkste voor de roedel. Als er met haar iets gebeurd dan is de roedel verdoemd. Zeker omdat er nu nog geen opvolger is. "

Ik hoorde Kevin zuchten. " Mocht Sophie in Esmee's plaats staan en ik de Alfa zijn dan zou hij me smeken om hem te helpen. En dan zou ik dat ook doen. Maar ja ... het gaat hier niet over zijn Sophie. " De manier waarop hij de laatste twee woorden uitsprak liet me opnieuw grommen.

" Ergens kan ik begrijpen dat de maangodin hun kindje van hen heeft afgepakt. Wie zou nu zo een vader hebben die zijn eigen vrienden niet eens belangrijk vindt. " Niet alleen Michael hapte naar adem. Ik deed hetzelfde.

Ik gooide de deur open en was in twee seconden bij Kevin. Mijn hand had zijn nek vast en ik duwde hem tegen de muur. Mijn wolf wou hem laten zien dat hij zo niet kon spreken over mij, over Sophie én zeker niet over ons dode kindje.

" Nathan ... Sorry, ik wist niet ... Ik had het niet mogen zeggen " piepte hij. Ik gromde alleen maar naar hem. Mijn wolf had het helemaal over genomen. Ik gooide hem door de kamer en hij vloog door de muur. " Nathan. Kalmeer alsjeblieft " Michael kwam voor me staan en blokkeerde zo mijn zicht een beetje. Alhoewel Kevin niet meer diegene was die ik zag. Het was Sophie. Haar mond stond een beetje open en ze keek me vol verbazing aan. Langzaam kwam ze naar me toe, terwijl ik vanuit mijn ooghoek zag hoe Michael en Esmee Kevin recht hielpen en hem weg brachten. " Wat is er gebeurd? Waarom val je in godsnaam Kevin aan? " Het klonk als een verwijt. Mijn wolf kalmeerde meteen. Hij vond het niet leuk dat Sophie dacht dat ik de schuldige was. Dit was allemaal Kevin zijn fout! Dus vertelde ik haar alles wat er gebeurd was.

Tegen het einde van mijn verhaal stroomde er een traan over haar wang. Ik veegde hem meteen weg en sloeg mijn armen om haar heen. Haar handen pakten mijn shirt vast en we bleven zo staan. Onze oude wonden waren terug open gereten en we hadden even tijd en mekaar nodig om het opnieuw te verwerken.  

A/N: Ik ben zelf een beetje in tweestrijd :s Ik begrijp alle twee de standpunten, maar ik vind wel dat Kevin een beetje te ver gegaan is nu :( Hopelijk komt het nog goed tussen die twee.

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden ;) En bijna 20k :D

Vote/Comment/Follow