The Story of Sophie & Nathan - Part 2

34. Sophie

34. Sophie

Het was midden in de nacht toen ik door mekaar geschud werd. Nathan's gezicht hing boven dat van mij. Bezorgdheid was duidelijk af te lezen. " Ze zijn er. Je moet nu weg " zei hij snel. Ik zag dat hij zelf al zijn broek terug aanhad. Zijn hemd hing ongeknoopt om zijn bovenlichaam en hij gooide wat kleren naar me toe.

Nog half slapend deed ik ze aan. Zijn woorden drongen nog niet echt tot me door. Ik kon nog steeds niet bevatten dat het nu echt wel het moment was. Dat ik hem straks misschien wel voor de laatste keer zou kunnen vasthouden. Zo snel ik kon pakte ik mijn rugzak, die naast het bed stond en liep achter Nathan aan naar buiten.

Esmee en Kevin stonden nog bij de auto, terwijl Michael en Lucy al klaarzaten. Ik draaide me om zodat ik Nathan kon aankijken. " Dit is geen afscheid, Sophie. Binnen een paar dagen is dit alles voorbij en kunnen we eindelijk terug van onze rust genieten " Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, voor hij me knuffelde. " Doe alsjeblieft voorzichtig " zei ik tegen hem. Ik keek hem aan en drukte een kus op zijn lippen.

Eigenlijk moesten we ons haasten. We moesten al een heel eind weg zijn, als ze bij de roedel waren. Toch wou ik niet vertrekken. Ik wou nog geen afscheid nemen, maar het moest. Ik had geen andere keuze. " Ik hou van je " zei hij tegen me. Het zorgde ervoor dat enkele tranen ontstonden en ik op elk moment kon beginnen huilen. Toch ging ik me sterk houden. " Ik hou ook van jou " Opnieuw gaf ik hem een kus, langer dan de vorige en draaide me bijna meteen terug om toen we mekaar hadden losgelaten.

Ik moest van mijn hart een steen maken en weg gaan. Anders zou ik hier blijven en in de weg lopen. Ik zuchtte en knipperde de tranen weg, voor ik instapte. Nathan en Kevin stonden naast mekaar. Ze keken ons de hele tijd aan toen Michael de auto startte en wegreed. Ik zwaaide nog even naar hem. Dit zou niet het einde zijn. Ik vertikte het om dat te accepteren.

De hele weg naar ons onderduikadres werd er niets gezegd. Volgens mij had niemand zin in een echt gesprek. Iedereen zat met zijn gedachten bij de anderen. Bij hetgene daar nu aan het gebeuren was. Het lukte me zelfs niet om heel even wat te slapen. We hadden veel uren voor de boeg, voor we er waren. We hadden natuurlijk een onderduikadres genomen dat niet zo dicht bij de roedel lag. Alles om het moeilijker te maken om ons te vinden.

Het was al laat in de middag toen we aankwamen. Michael ging nog een halfuurtje verder rijden, om de auto te dumpen en daarna zou hij terug naar ons toe komen. Lucy, Esmee en ik maakten het ons ondertussen gemakkelijk in de boomhut. Ik wist nog steeds niet wie op het idee gekomen was om ons in een boomhut te verstoppen. Misschien was het omdat we zo nog moeilijker te vinden waren.

We zaten met ons drie op een klein bankje, dicht tegen elkaar. Toch zeiden we nog niets. We waren alle drie aan het wachten tot Nathan of Kevin ons zou proberen te bereiken via de mindlink. Hoe later het werd, hoe meer vrees er was dat er een slechte afloop zou volgen. Want geen van de twee had al een teken van leven gegeven.   

A/N: Het is eindelijk zover :O Er is nu nog niet zoveel gebeurd, maar ja. De gevechten moeten dan ook nog beginnen.

Vote/Comment/Follow