The Story of Sophie & Nathan - Part 2

38. Sophie

38. Sophie

Het verbaasde me dat ik al zo snel een bericht kreeg van Nathan. We hadden gewonnen! Waren we hier echt bang voor geweest? Het was voorbij voor we het goed en wel beseften. Niet dat ik dat erg vond. Ik wou zo snel mogelijk terug gaan naar de roedel. Hoe sneller hoe liever. Michael had al onze koffers terug in de auto gestoken. Lucy zat naast hem en het schattige koppeltje was de hele tijd tegen mekaar bezig. Mijn gedachten gingen terug naar toen we net op onze schuilplaats aankwamen.

Lucy was verbazend stil. Ze zat een beetje in een hoekje, met Michael's armen stevig om haar heen. Michael keek dan weer zo veel mogelijk rond zich. Hij was onze beschermer en hij nam die taak echt serieus. Geen seconde ging er voorbij of hij was niet naar buiten aan het kijken.

Esmee en ik hadden ons dan maar met z'n tweetjes bezig gehouden. Wat praten, een gezelschapspelletje, een klein dutje zelfs. Alles om de tijd te doden. Om eerlijk te zijn, waren we vooral aan het wachten tot Michael even weg was om Lucy te ondervragen. Waarom deed ze zo raar? Was er iets gebeurd? We maakten ons wel wat zorgen om haar. Zodra Michael even buiten ging patrouilleren, draaide ik me naar Lucy toe. Ze had haar armen om zich heen geslagen en keek wat naar buiten.

" Lucy, als je met iets zit, dan kan je altijd bij ons terecht. Dat weet je toch hé? " Ze draaide haar gezicht naar me toe en forceerde een glimlach op haar gezicht. " Er is niets ,echt niet " zei ze. Volgens mij had ze zelf ook door dat het niet overtuigend was. Ik schoof wat op, zodat ik naast haar kwam te zitten. Ik pakte haar handen vast. " Ik ken je al even Lucy, dus ik weet wanneer er iets is "

Ze zuchtte diep, en sloeg haar handen voor haar ogen, toen ik haar handen losgelaten had. " Het is .... Het is niet echt iets waar ik het over wil hebben op dit moment en ik ben wat bang voor je reactie " Haar stem bibberde een beetje en deed het ergste vermoeden. " Waarom dan? " Op dat moment hoorde ik de voetstappen op het trapje. Michael kwam terug naar boven. Mijn plan was om te stoppen met het gesprek, maar ik wou én moest weten wat er aan de hand was. Het ging hier wel om één van mijn beste vriendinnen!

" Michael ... Lucy wil niet zeggen wat er aan de hand is " zei ik, zodra ik hem zag. Hij leek even verbaasd door wat ik zei, maar haalde zijn hand dan door zijn haar. " Geloof me, ik heb ook al geprobeerde om haar terug blij te maken, maar het lukt niet. Ze denkt veel te negatieve zaken op dit moment, ook al heb ik haar gezegd dat je er helemaal geen problemen mee zou hebben " Ik trok een wenkbrauw op toen hij dat zei en draaide me terug naar Lucy toe. " Luce? "

Ze zuchtte opnieuw en keek van Michael naar mij. " We krijgen een kindje " mompelde ze zachtjes. Ze peilde duidelijk naar mijn reactie. " Wat zou ik daar nu op tegen hebben, Lucy? Ik ben juist heel blij voor jullie. " zei ik met een glimlach. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar dicht tegen me aan. Natuurlijk wist ik waarom ze zo nerveus was om het me te zeggen. Mijn miskraam. Ze dacht dat ik het niet aankon om te weten dat zij wel een kindje zou hebben, binnenkort. Lucy wist niet hoe ik me nu voelde. Ik was blij voor haar en mijn tijd om moeder te worden kwam nog wel. Misschien wel binnenkort, wie weet.

Ik keek met een glimlach voor me uit. Wisten Nathan en Kevin het al? Ik verwachtte van niet. Het zou wel voor het eerste positieve ding zorgen na deze hele situatie. Michael wou net de motor starten, toen hij iets zag. Een vloek verliet zijn mond en hij stapte uit. " Nee, Michael! Blijf hier " Lucy probeerde hem tegen te houden, maar dat lukt niet. Hij veranderde in zijn wolf en stapte voor de auto uit. Net op dat moment zag ik waarom hij zo deed. Een aantal wolven kwamen uit de struiken. En net dan stuurde Nathan me een bericht via de mind link.

Sophie! Ga meteen terug! Kom niet naar hier! schreeuwde hij via de mind link. Ik slikte moeizaam. Ze hebben ons gevonden. stuurde ik snel terug. Michael werd omsingeld door de wolven en ik kon het niet aanzien. Ik moest hem helpen! Dit werd zijn dood als we hem niet zouden helpen en daarbij, hij zou vader worden. Ik zou het niet aankunnen om dat kleintje zonder vader te zien opgroeien.

Ik opende de autodeur en stapte uit. Bijna meteen veranderde ik in mijn wolvenvorm. Esmee stapte ook uit de auto en deed hetzelfde. Tot mijn verbazing deed Lucy ook hetzelfde. Ik wou haar net, via de mind link, zeggen dat ze moest blijven zitten, tot een wolf me aanviel. Nathan stuurde me ook nog een bericht waarin hij vroeg waar ik was, maar ik had al mijn energie nodig om te vechten.

Michael probeerde de wolven van me weg te houden. Aangezien ik de Luna was, was ik de belangrijkste persoon hier. In theorie natuurlijk. In de praktijk vond ik het Michael's plicht om Lucy te beschermen. Ze was zijn mate én moeder van zijn kind. Hij moest haar beschermen in plaats van mij, maar hij dacht aan de roedel nu.

Iets in me zei dat Nathan er was. Ik voelde het gewoon. Ik keek kort rond en opeens kruisten onze blikken mekaar. We bleven elkaar een tijdje aankijken, tot een wolf hem aanviel en hij zijn aandacht op het gevecht richtte. Het verbaasde me dat hij hier was. Hoe ging het er in de roedel aan toe? Hopelijk was dit gevecht vlug voorbij, zodat we terug konden naar de roedel én we daar konden helpen, want onze schuilplaats was nu toch ontdekt. 

A/N: Dit hoofdstuk had ik om 16:30 al geschreven, maar om de één of andere reden wou wattpad tegenwerken :s Het spijt me ook dat het even duurde voor ik hem eindelijk geplaatst heb. Ik heb weinig tijd deze maand :( Hopelijk heb ik het toch kunnen goedmaken.

Lucy en Michael krijgen een kindje :D :D Ik kan toch niet de enige zijn die enthousiast is? :D 

Vote/Comment/Follow