The Story of Sophie & Nathan - Part 2

20. Kevin

20. Kevin

Ik hielp Nathan met de koffers. De laatste zette ik net in de koffer van de auto. Sophie sliep nog. Het was ook nog redelijk vroeg. Iets na 9 uur 's morgens. De andere familieleden en het lichaam waren al vertrokken. Nathan en Sophie zouden pas binnen een goed uur vertrekken. Geen van de twee had ik veel gezien gisteren. Sophie was naar haar familie toegegaan en Nathan verdeelde zijn tijd tussen zijn bureau en zijn schoonfamilie.

Ik liep terug naar binnen. Michael en Lucy waren, net zoals ik, al vroeg wakker. We maakten ons allemaal klaar voor een dag, misschien zelfs twee, zonder het Alfapaar. Als iemand zou weten dat ze weg waren zouden er misschien wel aanvallen kunnen komen. Of nog erger, Esmee's vader zou ons een bezoek kunnen brengen.

Ik goot nog wat koffie in mijn tas en zette het daarna aan mijn lippen. Michael had Esmee's vader gevonden. Alleen wist ik niet zeker of ik daar wel blij mee moest zijn. Esmee zelf wist nog van niets. Ik had haar ook nog niets verteld over onze vermoedens. Ze zou er kapot van zijn. Uiteindelijk zou ik geen andere keuze hebben en moest ik het haar wel vertellen. Maar liever laat dan vroeg.

Ik hoorde voetstappen achter me en draaide me langzaam om. Daar stond ze. In de deuropening, in een veel te grote trui. Lucy wou heel graag enkele kledingstukken van haar aan Esmee lenen, maar dat had ze vriendelijk afgeslagen. Door het vluchtige pakken had ze veel spullen niet mee. Dan leende ze maar iets van mij. Niet dat ik dat erg vond.

Een glimlach ontstond op mijn gezicht en ik liep naar haar toe. " Jij bent al vroeg wakker " zei ik. Ik drukte een korte kus op haar voorhoofd en sloeg een arm om haar heen. In de andere mijn tas koffie. " Ik kon niet slapen " zei ze zacht. Ik voelde wat angst van haar af stralen. We waren nog maar kort bij mekaar maar soms voelde ik toch al haar emoties. " Waar ben je bang voor? " vroeg ik haar. Ik ging met haar naar het keukeneiland en liet haar op een stoel neerzitten. Ikzelf ging naast haar zitten en zette mijn tas koffie op de tafel neer.

Mijn handen pakten de hare vast en ik gaf er een kneepje in. " Het is gewoon alles. Ik ben bang dat er nog iemand vermoord gaat worden en ... en dat dat allemaal mijn schuld is " Ze veegde snel een traan weg die over haar wang naar beneden liep. " Es, hoe kun je nu denken dat dit jouw schuld is? Je hebt toch niets gedaan "

Mijn vinger wreef over haar wang. " Ik heb Michael en Lucy horen praten gisteren. Waarom verzwijgen jullie dat mijn vader hiervoor verantwoordelijk is? " Ik kon het niet laten om te zuchten. Dat was gisteren dus de reden geweest dat ze zo lang weggebleven was om warme chocolademelk te maken en uiteindelijk zonder iets terugkwam. " We bekijken gewoon alle mogelijkheden. Dat je vader nu bij onze grootste vijand zit speelt niet echt in zijn voordeel. Maak je niet ongerust. Hier kan niets gebeuren " Opnieuw gaf ik haar een kneepje in haar hand.

Er klonken opnieuw voetstappen. Deze keer verscheen Sophie in de deuropening. Volledig aangekleed en klaar om te vertrekken. " Is Nathan hier ergens? " We wisten allebei waar hij nu was. In zijn bureau. Ze wachtte ook bijna niet op mijn antwoord. " Hij is in zijn bureau " Ze liep meteen de kamer terug uit, na een korte goeiemorgen. Esmee maakte zich van me los en drukte een kus op mijn wang. " Ik ga me omkleden. Dan kan ik straks nog afscheid van ze nemen " Ze wandelde, snel, de kamer uit. Toen was ik terug alleen met mijn gedachten. Ik nam een slok koffie en besloot ook maar naar het bureau te gaan. 

A/N: Sorry dat het zo lang geduurd heeft voor ik weer geschreven heb. Mijn examens zijn volop bezig. Het volgende hoofdstuk volgt pas vanaf 25 januari. 

Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk :)

Vote/Comment/Follow