The Story of Sophie & Nathan - Part 2

31. Esmee

31. Esmee

Ik was echt vergeten dat kinderen het gevolg was van het beëidigen van het matingproces. Nu ik dat wist, was ik niet meer zo zeker over wat ik nu wel wou. Waren we wel klaar voor kinderen? Kevin's gezicht zei boekdelen. Er was paniek op te zien. Er was alleen geen andere mogelijkheid om onze mindlink te openen. Het was kinderen en een mindlink of geen mindlink. Dat was de keuze waar we voor stonden.

Ik probeerde me de toekomst voor te stellen. In verschillende scenario's. Wat als we geen mindlink hadden en ik in gevaar was? Dan kon ik niemand waarschuwen. Wat als Kevin omkwam tijdens de oorlog? Mijn hart deed pijn toen ik eraan dacht. Dan zou ik nooit kinderen hebben. Ik zou ook met niemand anders kinderen willen dan met hem.

" Waar denk je aan? " vroeg hij me. Ik had niet gemerkt dat hij terug naast me zat. Zijn handen hadden mijn gezicht vast. " Ik denk gewoon aan de toekomst. " mompelde ik. " Wat als ik je na de oorlog nooit meer terug zie? " vroeg ik hem. " Dan moet je gewoon verder gaan met je leven. " zei hij, alsof het niets was.

" We hebben geen keuze, Kevin. Als ik niet met je kan praten als we uit mekaar zijn, dan weet je niet wanneer ik in gevaar ben " De mindlink was gewoon de veiligste keuze. " Maar ... " Ik schudde mijn hoofd. Er was geen ' maar ' in dit verhaal. " Een kindje is nu niet het einde van de wereld. " Ik pakte zijn handen vast. " Ik wil maar met één iemand kinderen hebben Kevin en dat ben jij. Als je het niet zou overleven ben ik zeker dat een deel van jou verder leeft "

Kevin zette zijn voorhoofd tegen het mijne en sloot zijn ogen. Hij was duidelijk in tweestrijd. Hij wist niet wat hij moest doen. Wat hij moest kiezen. Hoewel er weinig keuze aan was. Het lot had al voor ons gekozen. " Is het dan zo erg om kinderen te hebben met mij? " vroeg ik hem. Zijn ogen openden meteen. " Natuurlijk niet! Ik wil doodgraag kindjes met jou, maar ik weet gewoon niet of ik daar nu al klaar voor ben " Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. " We hebben geen keuze hé " zei hij opeens. Hij had het eindelijk door.

We bleven een tijdje zwijgend zitten. Enkel onze adem was te horen. Mijn hand lag tegen zijn wang en ik wreef erover met mijn duim. " Ik kan eigenlijk niet wachten om je stem te kunnen horen in mijn hoofd. Om eindelijk volledig van jou te zijn " Een grom verliet duidelijk zijn mond. Hij vond het blijkbaar ook een geweldig idee. Zijn lippen drukten een kus op mijn wang. " Weet je het echt zeker?" Natuurlijk was hij weer bezorgd. Dat was hij altijd. Hij wou zeker zijn dat ik me niet bedacht. " ik ben nog nooit zo zeker geweest "

Zijn lippen kusten mijn wang, daarna mijn nek en hals. Ik voelde geen angst. Alleen maar liefde en vlinders in mijn buik. Mijn vingers zaten in zijn haar. Mijn ogen had ik gesloten en ik wachtte op het moment. Hij kuste mijn nek een aantal keer. Hij zocht duidelijk naar de juiste plek. Zodra hij die vond voelde ik de tintelingen door me heen gaan. Zou het pijn doen? Ik had nog nooit met iemand gepraat over de mark. Diep vanbinnen wist ik dat Kevin me nooit pijn zou doen, dus ik voelde geen zenuwen toen hij zijn tanden in mijn huid zette.   

A/N: Hier is het nieuwe hoofdstuk al haha :p 

Vote/Comment/Follow