The Story of Sophie & Nathan - Part 2

6. Esmee

6. Esmee

Hier zat ik in dan. In mijn kamer. Mijn ontmoeting met mijn mate te overdenken. Voor mijn vader was het uitgesloten dat we bij mekaar in de buurt mochten zijn. We gingen zelfs sneller naar huis, de volgende morgen al. Ik was als rogue geboren. Ik wist niets over roedels of dergelijke. Het was altijd al een hard leven om te leiden. Af en toe moesten we vluchten, ik kon geen vrienden maken en mijn toekomst zag er ook niet goed uit.

Het hielp ergens wel dat mijn vader, een paar jaar geleden, de leider van de groep werd. Niemand sprak me meer tegen of deed me pijn. Alleen nam mijn vader die rol op zich. Als ik niet naar hem luisterde kreeg ik een paar rake klappen. Het was ook de reden waarom ik niet meteen iets zei tegen mijn mate. Wat als hij me ook pijn ging doen? Wat als ik iets zei dat hem niet zinde?

Ik kon het ergens ook nog steeds niet geloven dat mijn mate een bèta was. De op één na hoogste rol in een roedel. En een gewone rogue zoals ik was daaraan gekoppeld? In die korte momenten dat ik hem gezien had, klopte mijn hart wel sneller. Hij was ook veel mooier dan ik ooit had durven dromen.

Er werd zachtjes op mijn deur geklopt. Wie kon dat zijn op dit uur? Langzaam liep ik ernaartoe en toen ik het open deed keek ik recht in de ogen van diegene waarover ik net aan het denken was, mijn mate. " Esmeralda? "

Ik zette een paar stappen achteruit, zodat hij binnen kon komen. Als mijn vader hem hier zou zien staan gingen er problemen van komen. Hij sloot de deur achter zich en stak daarna zijn hand uit. " Ik heb een cadeautje mee " Voorzichtig stak ik mijn hand uit en hij legde er iets in. Zodra ik ernaar keek zag ik dat het een ketting was.

" We hadden daarstraks niet echt kunnen praten. En ik zou je wel beter willen leren kennen " Mijn blik ging van de ketting naar zijn gezicht. Hij leek een beetje nerveus. Ik wou meteen zeggen dat ik dat ook wou, maar dan dacht ik aan mijn vader. " Mijn vader wil niet dat ik contact met je zoek " zei ik zacht.

Hij zette een paar stappen vooruit en bleef voor mij stilstaan. " We zijn mates. Je vader heeft toch niets te willen " Zijn hand pakte de mijne vast en gaf er een kneepje in. " We vertrekken morgenvroeg. Ik denk niet dat we mekaar daarna ooit nog zullen zien " Een seconde later stond ik met mijn rug tegen de muur en had hij me ingesloten tussen zijn armen. " Ik wil niet dat je weggaat. Laat me alsjeblieft niet alleen. Ik wacht al zo lang op je. Ik ga je niet zomaar laten gaan " smeekte hij. Ik antwoordde niet meteen. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen. We bleven mekaar aankijken. Hij torende boven me uit. " Wat is je naam? " vroeg ik hem. Als ik hier zou weggaan wou ik tenminste weten aan wie ik gekoppeld was.

A/N: Wat vinden jullie van Esmeralda/Esmee? 

Vote/Comment/Follow