The Story of Sophie & Nathan - Part 2

19. Lucy

19. Lucy

Ik had koekjes gemaakt. Vooral om de depressiviteit uit het huis te halen. Lang zouden de koekjes er wel niet blijven liggen. Een paar had ik op een schaaltje gelegd en met die in de hand ging ik naar boven. Nadat de jongens naar ons toegekomen waren, waren we alle 3 ergens anders naartoe gegaan. Esmee en Kevin zaten in de tuin. Kevin probeerde een vlinder te vangen en daar mislukte hij natuurlijk in. Er waren veel belangrijkere zaken die hij kon doen, maar we wisten allemaal dat het haar schuld was dat dit gebeurde. Onrechtstreeks haar schuld bedoel ik. Haar vader zat hier achter en Kevin probeerde haar af te leiden.

Hetzelfde was ook bij Nathan en Sophie aan de hand. Nathan probeerde haar af te leiden van de begrafenis die morgen zou gehouden worden. De familie bleef vannacht hier slapen en morgen zouden ze met z'n allen weg gaan. Ondertussen zouden Kevin en mijn Michael deze hele crisis proberen de baas te blijven

Ik stapte mijn slaapkamer in en zag Michael druk opschrijven en typen tegelijk. De laatste tijd zag hij er serieuzer uit dan anders. Natuurlijk viel dat alleen mij op. Ik kende mijn schatje nu eenmaal goed. Ik liep naar hem toe en plaatste het schaaltje koekjes op het toetsenbord van zijn laptop. Mijn handen gingen naar zijn schouders en ik begon ze te masseren.

" Ik wil weten wat er aan de hand is Michael " zei ik. Dat Kevin niets aan Esmee vertelde om haar te sparen begreep ik. Dat Nathan hetzelfde deed bij Sophie, oke. Tot daaraan toe. Maar Michael moest niet denken dat hij hetzelfde bij mij zou kunnen doen. We waren altijd al een team geweest. Ik hielp hem altijd waar ik kon en nu de roedel me het meeste nodig had ging ik extra veel helpen.

Michael draaide zijn bureaustoel om en pakte mijn handen vast. " Je weet toch dat je me alles kan zeggen en je weet dat ik je overal wil bij helpen. Dus hup hup " Ik begon een beetje geïrriteerd te geraken door die geheimhouding. En we wisten allebei dat je mij beter niet irriteerde.

" Nathan heeft me gevraagd om op zoek te gaan naar Esmee's vader. " Omdat hij de beste van de drie musketiers was rond opsporen en dergelijke. " Ik heb hem gevonden " Maar ... Ik kon het woord zo in de lucht horen hangen. Hij draaide zich opnieuw om en klikte iets aan op het scherm. Een soort kaartje verscheen. " Hij is het laatst op deze grens gezien " Hij toonde de grens aan met zijn vinger. " How, wacht eens even. Is dat niet ...? " Ik weigerde de roedelnaam uit te spreken. Als het waar was wat Michael net zei dan was Esmee's vader nu op het terrein van onze grootste vijand.

Innerlijk nadenken was niets voor mij, daarom begon ik luidop complotten te bedenken: " Als hij die roedel kan overtuigen dat er een reden is om ons aan te vallen dat gaan ze dat zeker doen. Nathan moet dit weten! En we moeten ons allemaal klaarmaken " Michaels armen pakten me vast en hij duwde zijn gezicht in mijn buik.

" We verslaan ze wel. " Mijn handen gingen naar zijn haar. " Beloof me dat je alsjeblieft voorzichtig bent dan. " Michael keek naar me op en glimlachte geruststellend. " Want ik wil liever niet dat je doodgaat. Met wie moet ik dan kinderen krijgen? " Michael grinnikte en ik kantelde mijn hoofd. " Dit is niet om mee te lachen, oke " Om me te kalmeren drukte hij een kus op mijn lippen, voor hij een koekje van het schaaltje nam. Hij nam er een hap van. " Heerlijk, zoals altijd " Tja, ik was nu eenmaal beroemd op mijn koekjes. " Laten we maar gaan slapen. We hebben nog drukke dagen voor de boeg " Een tweede kus werd op mijn voorhoofd gedrukt, voor hij me meetrok naar het bed. Laat ons hopen dat deze crisis snel voorbij zou zijn.

A/N: Happy newyear! :)