BLACK

H7 •nightmare•

JAMIE
Gillen doen me opschrikken uit mijn droom. Even ga ik verwart recht zitten.

Het geschreeuw blijft doorgaan. Het was Fleur.

Meteen spring ik uit mijn bed en storm de gang door. Ik sloeg Fleurs deur open en zag hoe ze wild spartelend in haar bed lag.

"Fleur! Zus!"Roep ik terwijl ik haar wakker probeer te schudden. Haar ogen vliegen open. Gevuld met tranen. Ik grijp haar vast en knuffel haar hard.

"Hey hey hey! Het was een droom. Het is niet echt" zeg ik zacht terwijl ik over haar haar streel.

Snikkend en bevend knuffelt ze me. Tussen het snikken door zegt ze zacht: "ik mis hem zo..." Haar tranen druipen over mijn Bloot bovenlijf.

"Ik weet het... Ik weet het..." Zeg ik zacht terwijl ik haar op haar bol kus.

"Ik... Ik zag hoe hij dood ging... Hij zag er voor 1 keer in zijn leven zo kwetsbaar uit.... Ik zag en hoorde hoe zijn botten braken in Tobias mond..." Snikt ze.

"Ik wil hem terug! Ik heb hem nodig!" Roept ze hysterisch terwijl ze hard op mijn borst slaat. Ik duw haar met haar polsen tegen het bed zodat ze niet meer hysterisch kan doen.

"Het komt goed oke... Hij waakt over je..."probeer ik haar te kalmeren. Maar het werkt niet. Via de roedel band roep ik Andy op. En niet veel later komt hij de kamer binnengestormd.

Door dat ik afgeleid word kan Fleur zich losmaken.

Hij gaat neer zitten aan de andere kant van de nog steeds hysterische Fleur die nu ook naar hem uithaalt.

"Hey! Hey... Ik ben het.... Rustig..."zegt hij terwijl hij  ervoor zorgt dat ze hem geen pijn kan doen.

Meteen kalmeert ze al een beetje. Ik voel dat ik weg moet gaan en verlaat de kamer.

ANDY
"Ik mis hem zo hard Andy... Ik heb hem nodig..." Snikt ze terwijl ze tegen me aankruipt. Ik sla mijn armen om haar.

"Ik weet het baby... Maar alles komt goed beloofd... Er loopt vast nog wel een beer van een vent als hem rond..." Zeg ik terwijl ik over haar arm wrijf.

"Maar ik wil niemand anders ik wil Aiden!"roept ze uit.

"Shhhh..." zeg ik terwijl ik haar harder tegen me aantrek en ze haar gezicht in mijn shirt verbergt.

REBEL
Vanuit de boom kijk ik naar de sterren. Er is geen wolkje aan de lucht en ze schijnen prachtig.

Ik trok mijn benen op en sla mijn armen er rond.

"Rebel?" Zegt een bekende stem. Ik kijk naar de onderkant van de boom en zie Darius (zie foto) staan.

"Hey..." Antwoord ik terwijl ik weer naar de sterren kijk. "Mag ik er bij komen zitten?"vraagt hij.

"Sure"antwoord ik droogjes.

Na een tijdje is hij nog steeds niet boven en ik kijk hoe hij sukkelt om de boom in te geraken.

Ik steek mijn hand uit met een zucht en hij neemt hem aan. Met een ruk trek ik hem omhoog. Hij beland naast me en kijkt me geschrokken aan.

"Euhm bedankt..."stottert hij. "You are welcome"mompel ik terug.

"Wat doe je hier"vraagt hij na een stilte. "Vissen..." Antwoord ik sarcastisch. Hij lacht zacht

"dat was inderdaad een domme vraag."zegt hij. "Wat vind je zo interssant aan ze?"vraagt hij dan maar.

"Kijk, let me tell you something... Als geboren rogue heb je niks, geen familie of bijna geen, geen vrienden, geliefden, bondgenoten, alpha, roedel,... Je hebt zo goed als niets. Behalve de natuur, onderandere de sterren. Ze zijn er altijd ookal zie je ze niet. Je weet dat ze er staan." Een stilte valt en ik zie hoe Darius geïnteresseerd naar boven kijkt.

"Ik herinner me nog dat mijn moeder altijd zei dat ooit als ze er niet meer zou zijn ze zou veranderen in een ster en vanaf daar over me zou waken. Een week later stierf ze." Zeg ik na de stilte.

Tranen komen  opborrelen maar ik verdring ze. Iets typisch voor rogue's we willen niet dat andere ons zwak zien. Vooral warriors willen dit niet. Had ik toegegeven aan mijn gevoelens was ik al jaren geleden dood.

Ik voel hoe Darius ogen naar me kijken. "Het spijt me dat te horen...." Antwoord hij zacht.

Koud gelaten haal ik mijn schouders op. "Ik heb mijn ouders nooit gekend..." Vertelt hij me na een Pauze.

"Ik ben gewoon voor dood achtergelaten, Lukes ouders hebben me gevonden, eigenlijk deed luke dat, zonder hem was ik nu niet meer in leven..." Zegt hij met een brok in zijn keel. Ik kijk hem aan. Ik

zie dat hij het moeilijk heeft. Ik weet niet wat te doen.

Ik heb ik heel mijn leven nog nooit een deftig gesprek gevoerd behalve met mijn moeder, ik heb nooit iemand liefde en affectie gegeven. Ik weet niet hoe ik moet reageren op dingen.
---------------
Thnx voor het lezen!
Alvast een gelukkig nieuw jaar! Idk 😂

Ily all 💋

Like? Follow? Comment?