BLACK

H23 •girl with a broken heart•

LUKE
Ik bekeek het blauwe oog dat ik had opgelopen door Jamie in de spiegel. Het begon stil aan weg te trekken. De blauwe plekken die op mijn armen z'n rug zaten waren al weg. Na dat Jamie alles had uitgelegd was het me te veel geworden. Waarom moest ik nu juist weer de moeilijke mate krijgen. Ik had mijn kamer en Jamie en Fleur genegeerd. Het was allemaal zo vreemd. Terwijl ik in de spiegel staarde spookte beelden van Hanne door mijn hoofd. Haar blauwe lokken en haar glimlach. Ik had ook gelukkig met haar kunnen zijn. Gefrustreerd sloeg ik met mijn vuist op de lavabo waardoor het huis even trilde.

AIDEN
Het deed pijn. Een kant van me wou het gewoon laten passeren. Ik had me er op voor kunnen bereiden. Natuurlijk zou ze een nieuwe mate vinden. Maar mijn andere kant begreep het niet. Ik wou en gewoon in elkaar slaan. Hij raakte MIJN mate aan. Ze was van MIJ en alleen van MIJ. Vanuit de hoek van de badkamer bekeek ik hem. Ergens kwam er me iets bekend voor maar ik wist niet wat. Wat had hij dat ik niet had? Oké hij leefde maar ik was er ook voor haar. Meestal had ze het gewoon niet door. Mijn ogen razen over de jongen heen. Twijfelend om aan te vallen of voor eeuwig weg te gaan.

JASON
Er was weer een spoedvergadering. Na de verdwijning van de Luna hadden we er al veel gehad. Feducia was klaar voor de aanval. Felix daarentegen legde zich er bij neer. Het leek of het hem niet interesseerde dat Fleur weg was. Hij was harteloos geworden en hij hate als het over de Ghost roedel ging. Odius sloeg met zijn vuist op de tafel. "Ik vind dat het tijd is... We hebben hun lang genoeg gegeven! Het is tijd voor een gevecht! Een echt gevecht! We zullen hen eens laten zien wie de baas is..." De andere leden van de raad begonnen enthousiast te juichen. Behalve Feducia en Felix. Feducia's ogen waren strak op Felix gericht. Felix stond op en zei koelbloedig: "nee, ze maken ons zo af. Kijk naar het dodenaantal. We zijn zoveel roedelleden verloren. En hoeveel doden waren er lang hun kant?" Het bleef stil. "Exact 3... Het is onmogelijk... En zolang wij geen problemen met hen zoeken doen zij dat ook niet met ons..." Voegt hij toe. "U geeft dus 2 roedelleden op. Waaronder de Luna. Een Alpha moet elk roedellid beschermen. Ik dacht dat je wel beter wist..." Zegt Feducia geïrriteerd terwijl ze in de richting van de deur loopt. "Zie je dan niet wat ik doe! Ik zorg voor mijn roedel. Je kan kiezen honderde doden of 2" schreeuwt hij haar na. De rest van de raadsleden staan op en lopen ook de deur uit.

REBEL
Het doet pijn vanbinnen. Pijn die ik nog nooit heb gevoelt. Verward staar ik naar de Grond en sla ik de deur open meteen slaat Spencer zijn armen rond me. Zacht kust hij mijn voorhoofd. Zijn vingers wrijven rustgevend over mijn rug. Hij tilt me op en wil me naar de zetel brengen maar ik spring uit zijn armen en duw hem weg. "Sorry ik kan dit niet..." Zeg ik terwijl ik de deur weer uitren. In de richting van het bos. Ik loop en kijk niet meer om.

SPENCER
Ik voelde nog steeds haar hand en de kracht waarmee ze me wegduwde. Voorzichtig kwam mijn zusje naast me staan en ze keek me bezorgt aan. "Ze komt wel terug"verstrekte ik mezelf terwijl ik het verdriet verdrong en de trap op liep.

REBEL
Ik was al redelijk ver van de roedel weg en klom in 1 van de hoogste bomen. Het begon al te schemeren. Ik keek naar de lucht. En het leek alsof ze medelijden met me had. Met mijn handen wreef ik over mijn onderbenen. De pijn was er nog steeds en ik wist niet wat ik er mee moest doen.
------
Thnx voor het lezen 🙈

Ily all 💋

Like? Comment? Follow?