BLACK

H25 •blue flowers•

REBEL

De donkere vlekken trokken weg en mijn gehoor en gevoel kwam terug. Mijn hoofd bonsde en elke beweging koste me vreselijk veel kracht. Ik lig op een bed, dat kan ik voelen. Voorzichtig ga ik overeind zitten. Mijn ogen passen zich aan aan het sterke licht dat door de ramen scheen. Eenmaal aangepast keek ik rond. Blauwe bloemen lagen verspreid over de grond. Voorzichtig nam ik 1 van hen op. Wat niet echt een goed idee was. De helse pijn schoot door mijn lijf en wanneer ik de bloem liet vallen zaten er brandwond achtige vlekken op mijn handen. WOLFSBANE. Ik kroop meteen naar het midden van het bed. Er was geen manier om hier weg te geraken. De deur ging open en daar stond hij weer. "Wat een blij weerzien niet? Je weet toch nog wie ik ben? Natuurlijk weet je dat... Hoe kan je dat nu vergeten met dat mooie litteken op je gezicht." Alsof het niets is loopt hij over de Wolfsbane naar me toe. "Jammer van zo een mooi gezichtje."zegt hij terwijl hij mijn kin vasthoud en het litteken bekijkt. Na een akward stilte snauwt hij me toe: "het was misschien niet zo een goed idee om weg te lopen he... Je wist dat we vroeg of laat voor je zou komen" op een heel andere toon zegt hij dan: "waarom kan je niet zien dat je speciaal bent... Dat je hier gelukkig kan zijn... Dat ik je gelukkig kan maken!" Zijn ogen staren diep in de mijne. Ik keek weg en kreeg hiervoor een slag in mijn gezicht. Hevig begon ik te grommen. Zijn grijns kwam weer terug. "Nog steeds even pittig" met een ruk trok hij me van het bed. Ik stond met mijn blote voeten op de bloemen en het deed verdomd veel zeer. Tranen sprongen in mijn ogen. Hij sleurde me mee naar de deur en bij elke stap werd de pijn erger en erger. Tot een bepaalt moment waar ik het niet meer kan houden en door mijn benen zak. Mijn armen en benen beginnen te branden. Ik voor hoe zijn gespierde armen me opnemen en hij geïrriteerd zegt: "was dat al te veel voor je" ik kneep mijn ogen toe omdat het zo veel pijn deed. Ik hoorde hoe hij op een deur klopte en een lage stem zei: "binnen" een lage stem die ik uit de duizenden kende.

SPENCER
Ze was nog steeds niet terug. Ik zat al 3 dagen voor het raam, elke seconde wachtend op een teken van haar. Ik voelde hoe mijn zusje een hand op mijn schouder zette. Onvermijdelijk schoten tranen in mijn ogen en ze drukte me in een knuffel. Na de lange stevige knuffel zei ze: "je moet achter haar aan... Maar alleen is het te gevaarlijk..." Ik wist wat ik moest doen en ik drukte een kus op haar voorhoofd en zei: "dank je" daarna liep ik naar de voordeur veranderde en liep naar het ziekenhuis.

FEDUCIA
Ik propte mijn mes in mijn zak en ook mijn flesje met Wolfsbane. Ik kwam van mijn bed af en keek naar de andere kant van de kamer. Emmy keek terug. "Klaar?"vroeg ze. "Hier!" Zei ik en ik gooide een 2de flesje vloeibaar Wolfsbane naar haar. "WoW rustig... Dat kon dus wel gebroken zijn he..." Zei ze geschokt toen ze het flesje nog net ving. Ik draaide met mijn ogen en liep de kamer uit gevolgd door haar. Eenmaal beneden kwam Jason uit de keuken en ik propte het derde flesje in zijn hand. "OK, regels! Gebruik de Wolfsbane alleen maar in noodgevallen en verlaat de groep nooit. Vertrouw ook niemand, ookal ken je de persoon en de belangrijkste luister altijd naar me." Ik open de deur. Het is al donker en we moeten weg geraken zonder dat iemand ons ziet. Voorzichtig kijk ik rond, geen teken van leven. Ik steek over en geef ze teken om te volgen.
-------------
Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like? Comment? Follow?